FILM
Ex-commando Mike Banning (Gerard Butler) heeft zich achttien maanden geleden teruggetrokken uit de geheime dienst na een verkeersongeval waarin hij weliswaar de president Ben Asher (Aaron Eckhart) heeft kunnen redden, maar waarin de First Lady (Ashley Judd) jammerlijk om het leven is gekomen. Hij slijt zijn dagen met een boeiende (!) kantoorjob, terwijl zijn vrouw Leah (Radha Mitchell), een arts, haar man ziet wegkwijnen. Op de dag waarop de Zuid-Koreaanse president Lee Tae-Woo (Keong Sim) voor een onderhoud aangaande de troepenconcentratie van de Noord-Koreanen de president vervoegt, schendt een vliegtuig het luchtruim boven Washington. In de chaos die daarop volgt doorbreekt een goedgetraind peloton Noord-Koreaanse soldaten de perimeter rond het Witte Huis. Alvorens de Amerikaanse legertroepen kunnen ingrijpen is het Witte Huis met bruut geweld ingenomen, en wordt de president samen met enkele getrouwen gegijzeld in de ondergrondse bunker. Spijtig genoeg voor de terroristen is Mike Banning ook mee binnengeslibberd, en probeert die vanuit de geheime gangen en corridors die hij op zijn duimpje kent, de terroristen één voor één om te leggen. De leider van de terroristen, de beruchte superspion Kang (Rick Yune), eist dat de Verenigde Staten onmiddellijk hun troepen uit Zuid-Korea terugtrekken, zodat het Noord-Koreaanse leger zonder slag of stoot het land kunnen "herenigen". De leiding over het land wordt intussen overgenomen door parlementsvoorzitter Trumbull (Morgan Freeman), die in radiocontact staat met Banning. Het is van groot belang dat Banning probeert het zoontje van de president, Connor (Finley Jacobsen) uit het Witte Huis te smokkelen, aangezien die het ultieme pressiemiddel zou kunnen zijn voor de terroristen om de president te overtuigen de codes waarmee het Amerikaanse kernarsenaal kan worden lamgelegd te verraden.




Olympus Has Fallen werd deze zomer vanuit meerdere bronnen betiteld als "de film die Die Hard 5 had moeten zijn". Er zit een kern van waarheid in dat het een film is waarin één afgeschreven (ex-)politieman de enige is die de chaos kan stoppen die veroorzaakt wordt door een bende nogoodniks die uit één of andere politiek geïnspireerde overtuiging zo veel mogelijk slachtoffers willen maken. We zagen deze formule al eerder in de Speed-films, waarin het doelwit achtereenvolgens een bus en een cruiseschip was, en in de Die Hard-franchise met achtereenvolgens een flatgebouw, een vliegveld, New York, de Verenigde Staten zelf en Mother Russia. In dit opbod van steeds gedurfdere doelwitten, en sinds in het post-9/11-tijdperk er geen grenzen meer zijn aan de driestheid van terroristische aanslagen, is het niet verwonderlijk dat er vroeg of laat ook eens een film uitkwam waarin het Witte Huis aan de beurt was. Rond deze tijd komt ook in de zalen White House Down uit, van een andere maatschappij maar met krek dezelfde premisse, en Olympus Has Fallen heeft duidelijk ook de mosterd gehaald bij de intussen al legendarisch geworden televisieserie 24, waarin ook geen maat staat op de spitsvondigheden van terroristen; zelfs het lettertype dat in de film gebruikt wordt om tijd en locatie aan te geven is nagenoeg hetzelfde als in Fox' real time-drama. Olympus Has Fallen staat bol van de ongeloofwaardigheden: zo is het onwaarschijnlijk dat een ex-veiligheidsagent het Witte Huis kan binnendringen met security codes van achttien maanden daarvoor, en is het al even frappant dat het nucleaire arsenaal van de Verenigde Staten wordt beveiligd met drie alfanumerieke paswoorden van amper 8 lettertjes. In het post-9/11-tijdperk is het bovendien compleet ongeloofwaardig dat een bommenwerper het luchtruim kan schenden tot boven het Witte Huis, en dan en passant nog eens twee straaljagers uit de lucht worden geschoten met een Gatlinger. In de huidige geopolitieke context is het overigens een gevoelig thema om de schurken van dienst te laten vertolken door moslimfundamentalisten, dus werd eerder geopteerd voor microbenstaat Noord-Korea, waarvan toch wordt aangenomen dat in het werkelijke leven de reden is waarom ze geen kernwapens afvuren, dat de kans vrij groot is dat ze op hun eigen hoofd vallen. Laat staan dat ze met succes de best bewaakte plaats ter wereld zouden kunnen innemen op welgeteld 13 minuten.




Maar Olympus Has Fallen is in de eerste plaats pompend entertainment waarin geen plaats is voor een adempauze, en waarin er niet wordt gekeken op een litertje bloed meer of minder. Gerard Butler zit geknipt in de rol van rogue marinier. Het patriottisme gutst wel bij momenten van het scherm, maar de strakke regie van Antoine Fuqua, die ons eerder al films als Training Day en Tears Of The Sun schonk, getuigt van vakmanschap. De camera volgt nauwkeurig de protagonisten, vooral Butler, en we krijgen een beeldvoering die veel weg heeft van een first person shooter. Samen met de baddies wordt ook de politieke correctheid aan flarden geschoven: wat Banning (en bij uitbreiding Fuqua?) bijvoorbeeld over het martelen van gevangenen denkt om op korte tijd vitale informatie te weten te komen, bestaat geen onduidelijkheid. Olympus Has Fallen laat zich dan ook best bekijken wanneer u even de rechten van de misdadigers als onbestaande beschouwt.

BEELD EN GELUID
Deze film heeft één van de belabberdste transfers die ik dit jaar al heb gezien, en de beschuldigende vinger moet hier ongetwijfeld in de richting van Dutch Filmworks wijzen. Het opteren van een 1080i-encodering in plaats van 1080p is al een eerste probleem, wat misschien bij "rustigere" films nog aanvaardbaar is, maar in een keiharde actieknaller zoals deze met veel CGI en explosies doet de interlacing gewoon de transfer ongenadig door de mand vallen. Voor de rest is een quasi onaanvaardbare compressie-rate gebruikt, waarschijnlijk alleen om het geheel op een single layer-schijfje te krijgen. Over de hele film hangt er precies een vieze waas, en de kleuren contrasteren nog maar zoveel als u normaal krijgt na twintig misplaatste kookwassen. De Engelse DTS-HD MA 5.1-track is dan weer gelukkig wél goed, wat in een film waarin er om de twee minuten wel iets ontploft, er een gatlinger ratelt of iemand door het dak valt, mooi meegenomen is. De geluidstrack is net als de film zelf: hard, rauw, compromisloos en luid. Maar ook hier weer een belangrijke streep door de rekening: waar normale uitgaves van Blu-ray voor eens en altijd komaf kunnen maken met het PAL-speedupprobleem is hier de film van 119 minuten gereduceerd naar 114, met het gekende speedup-effect, dat toch wel hoorbaar is in de muziek. En dat kost punten.




EXTRA'S
Qua bonusmateriaal krijgen we nagenoeg hetzelfde als in de andere uitgaven, wat ooit anders is geweest. Vijf kortere documentaires sieren de bonussectie. In Creating the action: VFX and design (7:03) mogen we ons verheugen op een uitgebreide kijk achter de schermen van de digitale kunstenaars die de meest onmogelijke settings, zoals de complete vernietiging van het Witte Huis, op het scherm toveren. In Ground combat: Fighting the terrorists (3:01) leren we welke aandacht regisseur Fuqua besteed heeft aan het realisme van de lijf-aan-lijfgevechten. The epic ensemble (6:57) is een nummertje siroop smeren aan de baarden van Fuqua en de voornaamste protagonisten. Under surveillance: The making of (11:36) is een redelijk goed gestoffeerd maar spijtig genoeg te kort overzicht van de gehele productie, de basisideeën en de uitwerking, en Deconstructing the Black Hawk sequence (3:28) gaat nader in op de scène waarin vijf Blackhawk-helikopters uit de lucht worden geblazen. Een gag reel (2:25) staat volgens mij nog altijd in dit soort films als een tang op een varken, en we komen uiteraard niet onder de verplicht te bekijken cross-promotionele trailers uit.

CONCLUSIE
Olympus Has Fallen is een no nonsense­­-actieprent met een hoog entertainmentgehalte. Wie het zonder Nederlandse ondertitels kan stellen raden we onomwonden aan om deze inferieure release van Dutch Filmworks, die duidelijk op alle kanten beknibbelt, links te laten liggen.