Pas 17 jaar na de feiten maakte president Clinton de ware toedracht van de bevrijdingsactie van de zes ambassademedewerkers wereldkundig. Al die tijd mochten de Canadezen de pluim op hun hoed steken, maar het moet gezegd: het verstoppen van de zes had ook de Canadezen in de problemen kunnen brengen. Hun ambassade werd trouwens na het ontdekken van de ontsnapping zo goed als compleet verwoest en het duurde 8 jaar vooraleer de plooien gladgestreken waren. Het verbaast dan ook dat het nog zolang geduurd heeft vooraleer de heldendaad van exfiltratiespecialist Tony Mendez klaargestoomd werd voor een spannende Oscarwinnaar. Dat Argo uiteindelijk het beeldje voor beste film kreeg is geen verrassing, want het onderwerp streelt het Amerikaans samenhorigheids- en superioriteitsgevoel in aanzienlijke mate, maar dat Kathryn Bigelow met het veel intensere Zero Dark Thirty gewoon werd gepasseerd (toch ook een altruïstisch en chauvinistisch onderwerp?), is ronduit een schande. Wat niet betekent dat Argo een slechte film zou zijn, maar terwijl Zero Dark Thirty eruitziet als een ruwe diamant, is Argo zeer duidelijk door de Hollywood-zeef gepasseerd en zijn de moeilijke diplomatieke en politieke aspecten van de affaire zorgvuldig weggeknipt opdat ook jan met de pet zou begrijpen wat er aan de hand is. Dat de film met een inleidend geschiedenislesje begint over Perzië/Iran tussen1900 en 1979 zegt overigens genoeg.
 

Maar opnieuw, Argo is in z’n genre een uitstekende thriller en je moet het regisseur Ben Affleck nageven dat hij zich vrij goed aan de feiten houdt. Af en toe zijn toeval en gelijktijdigheid beslist een handje geholpen in functie van de dramatische voortgang, maar dat is hem bij deze vergeven, want van film verwacht je nu eenmaal coherentie en spanning. Affleck maakt zich gelukkig niet schuldig aan propaganda en een oordeel spreekt hij ook niet uit. De feiten zijn wat ze zijn en het zou beslist z’n reputatie schaden mocht hij de reactie van het Iraanse volk na 35 jaar dictatuur en folteringen afdoen als een door fanatieke geestelijken gestuurde vorm van massahysterie. Bovendien kan hij het niet laten om minstens één keer de vinger in de wond te leggen: de leden van de Revolutionaire Garde – de opvolgers van Pahlavi’s gevreesde veiligheidsdienst SAVAK –zijn allemaal opgeleid in Amerika en Engand. De meesten van die kerels (én hun chefs) zijn overigens voormalige SAVAK-medewerkers, of wat dacht u?

Ben Affleck neemt zelf de rol van exfiltratiespecialist Tony Mendez voor z’n rekening. Hij maakt een geloofwaardige beurt en laat er vanaf het begin geen twijfel over bestaan dat zijn personage het gewend is om z’n opdrachten tot een goed einde te brengen. Die houding geeft de kijker een zekere houvast in een film die voor de rest bol staat van de onzekerheden. Want op de voormalige ambassade hebben de gardisten van Khomeini schoolkinderen aan het werk gezet om de foto’s van het ambassadepersoneel die door de papierversnipperaar zijn gehaald als een puzzel met een miljoen stukjes te reconstrueren en dat werk schiet vrij goed op. Het is dus maar een kwestie van tijd vooral de Iraniërs zich realiseren dat er zes Amerikanen de benen hebben genomen. Een andere gevaarlijke situatie komt tot ontwikkeling in de residentie van de Canadese ambassadeur waar de Iraanse huishoudster zich stilaan realiseert wie de zes gasten van haar werkgever zijn. En dan zijn er de zes ambassademedewerkers zelf die het niet eens geraken over het plan van Tony Mendez, terwijl de slaagkansen ervan afnemen mochten ze ze niet allemaal meewerken: hoe legt hij straks aan de Iraniërs uit dat er uiteindelijk maar vier filmcrewleden zijn?

Het heeft even geduurd voor we hem herkenden, maar Bryan Cranston (Breaking Bad, 2008-2013) kruipt wel degelijk in de rol van één van de zes. Wat betekent dat hij meer is dan de man van één rol en in staat is om onze herinnering aan Walter White uit te wissen. In Mendez’ Hollywoodmedewerker John Chambers erkent u beslist John Goodman, professor Engelse Litteratuur Creighton Bernette uit de Amerikaanse tv-serie Treme (2010-2013), die ook in Argo voor de grappige en zonnige noot mag zorgen. In de rol van regisseur Lester Siegel, de gevierde Hollywood-figuur die zich aanvankelijk moeilijk laat overtuigen om de sciencefictionfilm-die-nooit-zal-worden-gemaakt voor z’n rekening te nemen, ziet u Alan Arkin (Jakob The Liar, 1999). De rest van de cast is goed op dreef, maar uitschieters zijn er niet , want Argo is vooral een doelgedreven film waarin de strategie het wint van de karakters. Alleen Tony Mendez wordt nog een beetje ingekleurd als een bezorgde vader die bovendien op de rand van een definitieve scheiding staat.