De goeduitziende Joe (Joseph Gordon-Levitt) is al sinds z’n tienerjaren een looper. Abe heeft hem destijds zelf gerecruteerd voor wat een win-win-situatie is geworden, want Joe heeft een geheime kelder vol zilveren staven en het einde van z’n carrière is nog lang niet in zicht. Maar als hij z’n beste vriend Seth in z’n kelder verstopt nadat die gefaald heeft bij het opruimen van z’n eigen toekomstige ik, is Joe’s blazoen beschadigd en een tijdje later staat hij oog in oog met z’n eigen toekomstige versie, dertig jaar ouder en kaal, maar nog altijd even vingervlug, en wat Joe niet verwacht gebeurt: de oude Joe (Bruce Willis) neemt hem te grazen en gaat ervandoor, waardoor Joe zelf op de dodenlijst van Abe terechtkomt. Ze worden nu allebei opgejaagd. Joe besluit om zich op het platteland in veiligheid te brengen tot hij de kans zit om met de oude Joe alsnog af te rekenen en de plooien met Abe glad te strijken; de oude Joe, wiens Chinese vrouw (Qing Xu) bij z’n gevangenneming in 2074 door bendeleden is vermoord, heeft zich echter voorgenomen om The Rainmaker, de geheimzinnige figuur die het tijdreizen destijds heeft mogelijk gemaakt, te vermoorden zodat wat in de toekomst is gebeurd met zijn echtgenote teniet wordt gedaan.

Tijdreizen en wat daarvan de consequenties zijn, het is altijd één van de grote onderwerpen in de sciencefictionliteratuur geweest. Scifi-auteurs hebben er wetten voor verzonnen die door hun jongere vakgenoten zijn overgenomen (net zoals Asimovs gedragsregels voor robots) en het schenden van die regels en wetten is sindsdien een spannend thema in boeken en films. Maar terwijl in de zgn. robotica de spanning het gevolg is van een conflict tussen mensen en robots, is ze inzake tijdreizen het gevolg van een conflict tussen verschillende belangengroepen in de toekomst, dat in het verleden wordt beslecht. Het meest bekende voorbeeld is The Terminator-franchise, waarin vertegenwoordigers van twee partijen uit de toekomst naar het verleden reizen om er een individu te beschermen/te vermoorden dat aan de basis ligt van hun dispuut. In Looper kiest men voor een ingewikkeldere aanpak: de conflicterende partijen (Joe en de oude Joe) leven in verschillende tijdsmomenten (2044 en 2074) en ze hebben elk hun eigen beschermeling en doelwit, die eveneens in verschillende ruimte-tijdcontinuüms leven (Joe probeert zich in 2044 te beschermen door z’n oudere versie – uit 2074 – uit te schakelen; de oude Joe probeert z’n Chinese vrouw uit 2074 te beschermen door de bedenker van het tijdreizen - uit 2044 - om te leggen). Het klinkt niet alleen ingewikkeld, het is het ook en het mag u niet verbazen als u na het bekijken van Looper het idee heeft dat u door de bomen het bos niet meer ziet.

Dat is zowat het enige minpunt in Looper, want voor de rest heeft regisseur Rian Johnson een interessant scifi-idee op een acceptabele manier met een spannende thriller gecombineerd, waarmee hij twee categorieën fans naar de bioscoop lokt, want alhoewel de actie zich voor bijna 100 procent in 2044 afspeelt (op zich uiteraard ook al de toekomst vanuit ons perspectief), speelt de invloed van de opdrachtgevers uit 2074 voortdurend een rol in de afwikkeling van de premisse. Voor wie zich geen film kan voorstellen zonder moordpartijen of revolvers hebben de makers bovendien voldoende interessante geweldscènes ingebouwd, met als bijkomend voordeel dat u het ingewikkelde scenario niet per se helemaal hoeft te begrijpen om u bijna twee uur lang te amuseren. Daarvoor staan Joseph Gordon-Levitt en Bruce Willis garant, want die draaien hun hand niet om voor een paar lijken meer of minder en ze laten de kogels dan ook makkelijk een nieuw doel zoeken. Van Bruce Willis’ acteertalent hebben we ondertussen alle hoeken en kantjes gezien en behalve het feit dat hij nooit ontgoochelt, moet u vooral geen verrassingen verwachten. Daarvoor zorgt Joseph Gordon-Levitt in een wat gladde en vooral strakke vermomming als de hardboiled killer die van het ene op het andere moment al z’n zekerheden verspeelt en van jager verwordt tot prooi.

 

Looper is vooral een mannenfilm, want Piper Perabo (The Prestige, 2006) en Tracier Thoms (The Devil Wears Prada, 2006) treden in niet meer dan twee korte en nauwelijks belangrijke scènes op. Voor het vrouwelijk schoon moet u bij Emily Blunt (My Summer Of Love, 2004; The Jane Austen Book Club, 2007) zijn in de rol van een jonge vrouw die met haar 10-jarig zoontje op een afgelegen farm op het platteland woont, waarvoor ze overigens een zeer goede reden heeft, zo zal op het einde van de film blijken. Blunt is goed op dreef in Looper, maar de rol van Sara is al bij al te dun om echt te schitteren. Je vraagt je af wat jury’s bezielt om zo’n acteur dan toch te nomineren voor een grote prijs op een of ander filmfestival. De grote ster uit Looper is uiteindelijk het 7-jarig kindacteurtje Pierce Gagnon in de rol van Cid, het zoontje van Sara dat over kinetische krachten blijkt te beschikken. Met z’n fonkelende ogen en rake oneliners is Cid niet alleen ad rem, hij blijkt ook niet helemaal ongevaarlijk te zijn en Pierce Gagnon is voor die rol perfect gecast.