FILM 
Waarschijnlijk kunnen de  jongeren van vandaag het zich in deze rechtse maatschappij moeilijk voorstellen, doch had de jeugd in 1968 een linkse droom. Amerika schoot wel zijn Vietnamese medemens aan flarden, desalniettemin waren de bloemenkinderen er in die tijd nog van overtuigd dat de wereld op een dag een oord van vrede en samenhorigheid zou worden. Toen keken de studenten ook niet neer op de ongeletterde arbeider, voor hen was hij een bondgenoot in de strijd. Het materialisme leek ten dode opgeschreven en nooit zou een mens nog honger lijden. Veertig jaar na datum lijken deze kreten slechts holle woorden en vaak strijken de praatjesmakers van toen vandaag tonnen geld op. De revolutie van 1968 is niet meer dan  een dode bladzijde uit het grote geschiedenisboek, het verweer van toen synoniem van studentenvermaak. Heel wat kinderen van deze "revolutie" zijn later kunstenaars geworden, zo ook regisseur Olivier Assayas. De maker van L'Heure d' été en Irma Vep wilde met Après Mai (in het Engels is dat Something In The Air) zijn impressie van die revolutie geven. Het resultaat daarvan is nogal onevenwichtig, want ondanks mooie plaatjes (en vooral mooie geluiden) voert deze prent de kijker in de richting van het grote niets.
 

De jonge Gilles (Clément Métayer) zit nog wel op de schoolbanken, toch weet hij als geen ander hoe de ideale maatschappij eruit moet zien. Onder het motto "Le pouvoir, c'est nous" trekt hij met zijn makkers naar de straten van Parijs om daar de nodige amok te maken. Vol overgave speelt hij het kat-en-muis-spel met de oproerpolitie. Zonder risico's is dat niet, want de ordehandhavers genieten met volle teugen van de macht van de gummiknuppel. Gilles wapent zich met allerhande linkse slogans, verslindt de boeken van Mao en is ervan overtuigd dat zijn aquarellen grote kunst zijn. Een mens heeft in zijn leven echter meer dan idealen, hij hunkert ook naar liefde. Toch is het vooral de twijfel over de toekomst die hem parten speelt. Zijn ideale wereldje ontploft als zijn liefje Laure (Carole Combes) naar Londen vertrekt. De ontredderde Gilles vindt soelaas in de armen van zijn nieuw vriendinnetje Christine (Lola Créton) met wie hij naar Italië reist. Gilles is verliefd op het politiek bewuste tienermeisje, doch vervreemdt hij meer en meer van zijn idealen en droomt ervan om in het hippe Londen films te maken. Gilles nieuwe dromen kunnen maar op weinig sympathie van zijn vrienden rekenen.
 

Après Mai is deels autobiografisch en aan de beelden zie je duidelijk dat Olivier Assayas het allemaal zelf heeft meegemaakt. De grote handicap van dit arthousedrama is evenwel dat Assayas de kijker overbelast met een storm van voorbijgestreefde citaten van wereldleiders die destijds nog in een linkse wereld geloofden. De filmmaker overdondert de kijker graag met woorden waarin hij ooit zelf geloofde, doch dat zorgt voor de nodige verveling. Gelukkig kan de cineast wel op knappe beelden en feilloze vertolkingen van zowel Metayer als Combes rekenen waardoor de saaiheid van het verhaal enigszins wordt gecamoufleerd. Olivier Assayas slaagt er ook als geen ander in om de confrontaties met de politie op indrukwekkende wijze op film vast te leggen, alhoewel dat eigenlijk ook het enige hoogtepunt van de film is. Dat is jammer omdat andere filmmakers met dit gegeven heel wat meer intrigerende prenten hebben gedraaid. Bernardo Bertolucci is daar met The Dreamers wellicht het bekendste voorbeeld van. Op het einde van deze arthouseprent spat een hippiedroom uiteen en eigenlijk ook een beetje die van de kijker, want er zat heel wat meer in Après Mai dan dat.
 

BEELD EN GELUID
De transfer van deze coming-of-age-film (of hoe je hem ook wil omschrijven) is briljant. Deze uiterst verzorgde release behoudt de pastelachtige kleuren die Olivier Assayas aan zijn prent geeft. Alle beelden zijn haarscherp en er is nooit sprake van storingen. Ook met de geluidskwaliteit is alles in orde. Ondanks de saaie dialogen bezit Après Mai een wervelende soundtrack die bol staat van alternatieve krakers uit de jaren 60 van artiesten als Syd Barrett en Captain Beefheart.

EXTRA'S
Er staat geen extra materiaal op deze dvd.

CONCLUSIE
Après Mai is een wat pretentieuze semi-autobiografische prent van een filmmaker die zijn visie op de studentenrevolutie van 1968 etaleert. De scènes waarin de jongeren de confrontatie met de oproerpolitie aangaan zijn groots, toch verliest Olivier Assayas geregeld de trappers door zich te verzuipen in holle slogans die anno 2013 gedateerd lijken. Slecht is het allemaal niet, maar goed ook niet.