FILM
Superschurk Gru (Steve Carell), met vlag en wimpel de domste in zijn soort, heeft zijn leven gebeterd na Despicable Me, en in plaats van diabolische schurkenstreken zoals de maan naar beneden halen houden hij en zijn Minions zich onledig met de productie van confituur. Hij probeert een goede vader te zijn voor zijn drie pleegkinderen Margo (Miranda Cosgrove), Edith (Dana Gaier) en Agnes (Elsie Fisher), maar gaat daarbij nogal eens genadeloos op zijn bek. Zijn voormalige rechterhand, doctor Nefario (Russell Brand), mist het schurkenleven en verlaat Gru's fabriek om zich weer in de misdaad te storten. Gru wordt op een dag benaderd door agente Lucy Wilde (Kirsten Wiig) van de Anti-Vilain League. Omdat Gru denkt als een schurk, kan hij misschien als profiler aan de slag om de misdadiger te zoeken die op de noordpool een complete basis met alles erop en eraan heeft gestolen met een reuzenmagneet.




Na een tip blijkt het brein achter de diefstal zich verscholen te houden in een lokaal winkelcentrum. De grote baas van de AVL, Silas Ramsbottom (Steve Coogan) laat hem een team met Lucy vormen, en samen moeten ze als noeste kleine zelfstandigen een zaak beginnen uitbaten. Gru is ervan overtuigd dat de bandiet Eduardo (Benjamin Bratt) moet zijn, die hij uit een vorig leven herkent als de superschurk El Macho, maar die nu eerder een sjofel Mexicaans restaurant uitbaat. Gru is echter rotsvast overtuigd van zijn schuld, ondanks het feit dat de bewijzen tegen een uitbater van een andere winkel zich opstapelen. Gru is er bovendien niet helemaal door opgezet dat Eduardo's zoon Antonio (Moises Arias) Margo het hof aan het maken is. Soit, Gru wordt bedankt voor niet bewezen diensten en krijgt van de AVL nog een ezelsstamp als afscheid. Zo kan hij zich weer aan zijn eigen problemen wijden, zoals het met de regelmaat van de klok verdwijnende Minions. Op het gestolen noordpoollaboratorium werd een nieuw zenuwgas, PX-41, ontwikkeld, dat levende wezens verandert in paarse monsters. Blijkbaar brengt iemand een leger van kwaadaardige Minions op de been, maar met welk doel is vooralsnog onbekend.




Geef toe. Er ging geen hond kijken naar Despicable Me voor de verbale fratsen van Steve Carell, maar des te meer werden er horden publiek aangezogen door het Minion-effect. De gele, onzintaal uitbrabbelende harige aardappelen met hun ziekenkasbrilletjes en blauwe overalls werden de echte rage van de franchise, en vooral een viraal filmpje dat zich op de Blu-ray van de eerste film bevond waarin de Minions een heroïsch gevecht leverden om een banaan, werd een internethit. De trailers van Despicable Me 2 beloofden ons alvast een overdosis Minion, en de belofte werd gehouden. De film is vooral een kapstok om de strapatsen van de kleine gele wezentjes - die in 2015 een film enkel en alleen aan hun gewijd krijgen - aan op te hangen, en de merchandising rond de ventjes heeft tekenfilmstudio Illumination alleszins geen windeieren gelegd. De sequel werkt in dit geval niet beter of slechter dan de originele film. Een deel van de snel na elkaar afgevuurde grappen wortelt nog steeds in de eerste film, zoals het extensief gebruik van de fart gun en het feit dat de Minions zich vrolijk maken over de achternaam van Silas ("Ramsbottom. - Bottom! - Hè hè hè!").




De "nieuwe" grappen draaien allemaal wel om de mysterieuze verdwijning van de Minions en het hilarische effect wanneer ze blootgesteld worden aan PX-41. De rest van de cast doet hard zijn best om onder de vleugels van de Minions uit te komen, maar ze moeten een al bijna op voorhand verloren boksmatch leveren, waardoor hun bijdrage in de film eerder van ondergeschikt belang wordt. De Minions worden overigens gevoicet door de twee regisseurs, in het bezit van een grote fles helium. Het publiek dat op Despicable Me afkomt is beslist géén publiek dat aangetrokken wordt door intellectueel verfijnde humor of briljante, spitsvondige plotwendingen. Maar dat moet natuurlijk niet.




BEELD EN GELUID
Alweer is "perfectie" het ordewoord bij het bekijken en het beluisteren van deze CGI-prent. De animatie sluit aan bij die van het eerste deel, en op technisch gebied werden er geen compromissen gesloten. De knotsgekke wereld van Gru en de Minions wordt in een zwierige animatiestijl weergegeven, compleet met psychedelische kleuren, hortende en stotende bewegingen (onder meer wanneer iemand een electroshock krijgt van de lipstick-taser) en heldere contrasten. Uiteraard zijn er nergens beeldbeschadigingen of technische imperfecties waar te nemen. De geluidsband van dergelijke films samen mogen stellen moet een plezier zijn voor de foley-artiesten, want de prent staat als vanouds bol van de overdreven uithalen van de surrounds, die perfect aansluiten bij de cartooneske stijl van de film. Geen mens neemt dit ernstig, maar het is zó grappig...




EXTRA'S
Naast een goede audiocommentaartrack bevat deze disk wederom 3 Despicable Me mini-movies waarin de bedenkers van de Minions hun fantasie de vrije loop kunnen laten. In Puppy (4:33) adopteert een Minion een vliegend schoteltje, met de bedoeling het te behandelen als een hondje. In Panic in the mailroom (4:14) breekt zoals de titel het aangeeft in de postsorteerkamer paniek uit wanneer één van de twee Minion-postbedienden besmet geraakt met een onstabiele variant van PX-41. En in Training wheels (4:12) proberen drie Minions Agnes te helpen wanneer ze door haar onhandig fietsje telkens te laat is wanneer de ijsventer passeert. De filmpjes werden op verschillende locaties over de wereld gecreëerd en doorgestuurd via het internet; de documentaire "Making of the mini-movies" (5:44) toont ons hoe een dergelijke internationale samenwerking verloopt. De disk bevat één compleet afgewerkte verwijderde scène (0:46), een langere versie van het jeugdtrauma dat Gru te verwerken kreeg toen hij op school een meisje wilde mee uitvragen. Dan volgen er nog 5 korte documentaires. "The Minions" (3:07) gaat natuurlijk over de impact van iedereens favoriete werknemers, "A Gru-some transformation" (5:27) over het feit dat Gru nu in deze tweede film een good guy is geworden. "El Hombre Malo: The vilany of El Macho" (4:16) belicht Benjamin Bratt's antagonist in deze film, "Gru's girls" (5:35) laat de actrices die de drie weesmeisjes spelen aan het woord, en in "Gadgets galore" (4:12) gaat het over het rijkgevulde wapenarsenaal waarvan superspionnen zoals Gru en Lucy zich bedienen.




CONCLUSIE
De bottom line ("Ha ha ha! Bottom!") is dat Despicable Me 2 de eerste film perfect aanvult zonder af te wijken naar boven of beneden. Beeld-en geluidskwaliteit mogen zoals gewoonlijk bij een CGI-film gezien worden, en bij de extra's kijkt iedereen natuurlijk reikhalzend uit naar de Minionfilmpjes, maar daarbuiten valt er niet veel te beleven.