Elk jaar opnieuw bewijzen de box-officecijfers dat wie aankomt met een origineel concept – eentje dat wel goed uitgewerkt is uiteraard – daar de (financiële) vruchten van plukt. Voor een recent voorbeeld hoef je niet verder te kijken dan Gravity, dat de meest gevierde – en een van de meest bezochte - bioscoophit van het jaar lijkt te zullen worden. Toch slaagt Hollywood erin om steevast eieren voor zijn geld te kiezen door het groene licht te geven aan tal van films die geen greintje originaliteit bezitten, niet opvallen tussen de hoop en daardoor genadeloos floppen. Het kerkhof van dit soort films krijgt er elk jaar tientallen nieuwe bewoners bij. Het is alsof de filmindustrie doelbewust keer na keer dezelfde fout maakt. Veel tranen kan ik dan ook niet plengen na het bekijken van Dead Man Down, oftewel voorspelbare formulefilm nummer zoveel.
 

Colin Farrell speelt Victor, een huurmoordenaar die niet is wie hij lijkt te zijn. Hij gedraagt zich als een loyale adjudant van de grootste misdaadbaas van de buurt, maar stuurt hem stiekem ook dreigbrieven die aftellen naar een voor hem cruciale datum: de tweede verjaardag van de moord op zijn vrouw en dochter, waarvoor de misdaadbaas verantwoordelijk is. Victors buurvrouw Beatrice zit met een soortgelijke onvolbrachte vendetta. Zij werd verminkt na een ongeluk en kan het niet aanzien dat de dader er zonder celstraf vanaf kwam. Dus schakelt ze Victor in om alsnog gerechtigheid te krijgen. Twee verloren, geknakte zielen dus, die elkaar vinden in hun gezamenlijke zoektocht naar bloedige weerwraak.
 

Wie op basis van deze synopsis niet het verdere vervolg van de film kan raden, heeft waarschijnlijk de voorbije honderd jaar onder een steen geleefd. Dead Man Down (afschuwelijke titel trouwens) volgt namelijk slaafs de conventies van het genre, voegt op de geijkte punten in het verhaal een dosis zinloos geweld, mysterieloze enigma’s en kwetsbare romantiek toe en sust de kijker daarmee geleidelijk in slaap. Dat ik niets tegen een genrefilm op zich heb, weet de trouwe lezer van deze site vermoedelijk, maar dat is enkel als de film karakter heeft, de spanning gestaag opbouwt en visueel intrigerend of toch minstens competent uit de hoek komt. Dead Man Down voldoet helaas aan geen van die drie voorwaarden.
 

Nochtans is de regisseur dezelfde die enkele jaren geleden de geapprecieerde Zweeds Millennium-trilogie naar het witte doek vertaalde. Niels Arden Oplev zal echter niet ontkennen dat dit tv-films waren die enkel dankzij een goede plot en een baanbrekend hoofdpersonage tot een succes uitgroeiden. Visueel stelden ze niet veel voor. En ook in Dead Man Down kiest Oplev niet voor de filmische aanpak, hoewel het aan bloedarmoede lijdende scenario daar een grote nood aan heeft. Als acteursregisseur blijkt zijn reputatie eveneens overroepen als we de performances van hoofdacteurs Colin Farrell en Noomi Rapace bekijken. Zij slaapwandelen door hun rol en suggereren nooit enige diepgang in hun karakter. De nevencast acteert al even stereotiep, van Terence Howard tot Dominic Cooper en een compleet overbodige Isabelle Huppert. De enige die zich enigszins staande weet te houden is F. Murray Abraham, die met onder meer uitstekende rollen in Homeland en Inside Llewyn Davis aan een serieuze carrièrerevival begonnen lijkt. Iets meer Abraham in Dead Man Down was de prent dan ook ten goede gekomen.

Ik zal niet ontkennen dat er bepaalde sequenties en momenten zijn in de film die niet onaangenaam zijn. Zeker in de tweede helft van de prent pikt ook het scenario op qua kwaliteit (al was dat niet moeilijk gezien het lamentabele eerste uur) waardoor je met een minder slecht gevoel de eindgeneriek uitzit dan je in eerste instantie gevreesd had. Maar dat neemt niet weg dat Dead Man Down symptomatisch blijft voor de luiheid van Hollywood, zeker als een film geen stukken van mensen kost. De vraag blijft hoe lang dit nog zal duren. Een goede raad alvast: hoe minder geld jullie geven aan overbodige films als deze, hoe vroeger die dag zal komt.

BEELD EN GELUID