Spielberg heeft evenwel weinig uit het boek van Goodwin overgehouden, nl. alleen de laatste maanden van Lincolns mandaat met als hoogtepunt de strijd omtrent de goedkeuring van het 13th Amendement in het Congres. Het is een typisch Amerikaans onderwerp en het zal dan ook niemand verbazen dat de film in Europa geen bestseller werd, ondanks de naam van de regisseur en een Oscar voor het hoofdpersonage. Als Lincoln bestaansrecht heeft, dan is dat omdat Spielberg zich op het personage Abraham Lincoln en op de parlementaire strijd over de afschaffing van de slavenwetten concentreert en de kijker op een interessante wijze in het hoofd van een man laat kijken die z’n tijd ver vooruit was en die ervan overtuigd was dat verandering alleen mogelijk was indien hij vóór het einde van de burgeroorlog de gelijkheidswet in de Amerikaanse grondwet kon laten inschrijven zodat de zuidelijke staten die achteraf niet meer zouden terugdraaien via eigen wetten. Met Daniel Day-Lewis (There Will be Blood, 2007) heeft Spielberg de perfecte acteur voor de rol van Lincoln gecast, want de van oorsprong Britse filmspeler weet de driftige en zachte kant van het personage perfect te illustreren en diens overredingskracht en redenaarstalent op een adembenemende manier in beeld te brengen. Daniel Day-Lewis ís Lincoln. Hoeveel groter kan een compliment nog zijn?

Samen met Schindler’s List (1993) behoort Lincoln zonder twijfel tot de belangrijke films die Steven Spielberg in z’n lange carrière gemaakt heeft. Hij benadert het personage vanuit historisch perspectief en voegt – hoe kan het anders – een aantal typische Spielberg-elementen toe om het verhaal te dramatiseren, zoals de problemen met z’n zoon die tegen de wil van z’n ouders naar de oorlog gaat en de hevige migraineaanvallen van z’n vrouw Mary sinds de dood van hun oudste zoon aan het front. Het frontgeweld brengt de regisseur heel kort in beeld in een verstilde scène als Lincoln langs het slagveld passeert en ziet wat oorlog echt betekent. Maar de nadruk ligt op de vaak rumoerige parlementsdebatten en de onderhandelingen met leden van Democratische partij om vóór het amendement te stemmen, waarbij ook toen al werd geschermd met goedbetaalde postjes en de president zelf een aantal tegenstanders met morele en politieke argumenten probeert te overtuigen, terwijl hij nooit z’n waardigheid verliest als staatsman met een grote verantwoordelijkheidszin.

Er zijn interessante bijrollen voor Sally Field (Forrest Gump, 1994) als Lincolns echtgenote Mary, voor Tommy Lee Jones (Hope Springs, 2012) als de harde abolitionist Thaddeus Stevens, die uiteindelijk bereid is om water in de wijn te doen opdat het amendement het zou halen, voor David Stradhairn (Howl, 2010), Joseph Gordon-Levitt (Looper, 2012) en James Spader. Costume designer Joanna Johnston (Saving Private Ryan, 1998) heeft haar steentje bijgedragen om de acteurs in prachtige jurken en uniformen te stoppen en het Oscar-winnende production design van Rick Carter (War Horse, 2011) is indrukwekkend en realistisch met een sfeervolle verlichting die kaarslicht suggereert, waardoor de film hoofdzakelijk grossiert in donkere kleuren die de ene keer warmte en de andere keer zakelijkheid insinueren. Met 144 minuten is Lincoln een vrij lange zit, te meer omdat de film weinig echte actie bevat, maar Spielberg hanteert een gezwinde vaart zonder opvallende rustpozen waardoor u tegen de eindtitels aankijkt voor u het echt beseft.