FILM 
Tijdens de vorige editie van het Filmfestival van Gent was The Sound Of Belgium één van de meest opmerkelijke documentaires die werd vertoond. Doordat er nog heel wat moest worden geregeld op het vlak van auteursrechten, liet de uiteindelijke dvd- en bioscooprelease nog een tijdje op zich wachten. Maar nu is de dvd wel degelijk overal verkrijgbaar! En jawel, deze film gaat over België, dat fijne landje dat sommige politici zo graag zouden zien verdwijnen.

Gelukkig gaat The Sound Of Belgium niet over het gepalaver over één of ander kiesdistrict, maar wel over cultuur! Misschien is een uitspraak als "typisch Belgisch" ondertussen ondoordacht gemeengoed geworden, toch kunnen we op onze cultuur wel trots zijn! Dat was al het geval in de tijd van pakweg de Vlaamse Primitieven, maar ook honderden eeuwen later kan niemand België zo maar links laten liggen. Zelfs Napoleon moest rekening houden met Waterloo toen hij zijn veroveringsplannen wilde uitvoeren. Dat geldt tevens voor de muziek. Toegegeven, conservatieve zieltjes zullen België waarschijnlijk voor eeuwig vereenzelvigen met Jacques Brel (of godbetert Soeur Sourire), maar op alternatief vlak speelde België altijd een belangrijke pioniersrol die het gezicht van de muziek- en danscultuur eeuwig zou veranderen. 

In zijn documentaire schetst Jozef Devillé op anderhalf uur tijd het relaas van de Belgische dansscène. Een bijna onmogelijke opdracht om zo'n rijke geschiedenis in een notendop te vertellen, maar toch slaagt de maker daarin. Het resultaat is dan ook niet alleen interessant voor degenen die het allemaal hebben meegemaakt, maar ook voor de nieuwe generatie muziekfans is de documentaire een must. De pullovers met de smiley's zijn misschien wel hopeloos gedateerd, de soundtrack die de jaren 80 en 90 kleurde, is levendiger dan ooit.

Devillé begint zijn documentaire met de eerste belangrijke uitvinding voor de Belgische muziekscène: de ingenieuze Decap-orgels. Die gigantische orgels zijn in feite de eerste dj's. Mensen kwamen bijeen om te fuiven. Het grote probleem was dat een gewone grammofoon niet voldoende volume genereerde in een zaal met honderden (vaak dronken) mensen. Daar zorgden die Decaporgels dus wel voor. In geen tijd had iedere autoweg zijn eigen In De 14 Billekes (de populairste dancing uit die tijd die zo'n orgel had). Het waren uiteindelijk de autoloze zondagen en de alcoholtesten die het succes van de zondagfuivers de das omdeden.

De evolutie stopte daar evenwel niet mee. De tweede muziekboom ontstond in Oostende. In discotheek The Groove kon je platen horen die je in geen enkele Belgische winkel vond. Dj's gingen naar de platenwinkels van New York edn kwamen met de grootste hebbedingen naar huis. Die platen werden ontzettend populair, maar ze waren totaal onvindbaar in België. Tot op het moment dat enkele slimme mannen (zoals Jean-Pierre van de Brusselse Jukebox-winkel ze gewoon zelf ging persen). Of nog beter: men maakte gewoon een eigen versie. Nergens kon je bijv. de populaire single Why Can't We Live Together van Timmy Thomas op de kop tikken, dus liet men het nummer gewoon opnieuw inzingen door ene Mike Anthony (het kind moet een naam hebben) met als gevolg dat er miljoenen exemplaren van deze hit zijn verkocht.

De echte uitbarsting van de Belgische dansmuziek deed zich voor op het einde van de jaren 70 dankzij de synthetische klanken van de disco. Baanbreker Telex zorgde met Discow Moskow voor een mijlpaal die minstens even belangrijk is als het werk van hun invloedrijke Duitse soortgenoten Kraftwerk. Toch was het vooral het doembeeld dat alle Russische kernraketten ooit op België zouden vallen en de Thatcheriaanse aanpak van Wilfried Martens die voor donkere klanken zorgden. Groepen als The Neon Judgement, Front 242 of The Klinik maakten ijskoude elektronische klanken. Hun stijl die later als coldwave of EBM zou worden omschreven, was een Belgische uitvinding en de voorloper van alles wat later onder de noemer techno zou vallen. De media weigerde evenwel om deze pioniers ook maar één minuut aandacht te gunnen. Een compositie die met een drumcomputer was gemaakt was gewoon geen echte kunst, aldus de "muziekkenners". Echte muziekfreaks wisten natuurlijk wel dat het hart van de electronica in België klopte. 

En dan is er natuurlijk dat eeuwenoude (maar nog steeds fascinerende) verhaal over de dj die Flesh van A Split-Second op de verkeerde toeren draaide. Het gevolg daarvan was de geboorte van de New Beat. Plotseling werden elke dag maxi-singles uitgebracht en schoten gigantische danstempels (met de Boccaccio aan de kop) als paddenstoelen uit de grond. Men componeerde op drie uur tijd een deuntje en men werd er stinkend rijk mee. Jo Casters van Poesie Noire die talrijke New Beat-nummers uit zijn mouw toverde, windt er in deze documentaire geen doekjes om: op die manier verdien je veertigduizend Belgische frank op twintig minuten tijd. Het enige wat je nodig had was een micro en die moest zelfs niet eens werken! De grootste ironie is dat vele van die nummers (van I Sit On Acid tot The Sound Of C) onsterfelijke klassiekers zijn geworden. Door de immense populariteit ervan wilde iedereen zijn graantje meepikken. Iedereen bracht een New Beat-plaat uit, van Rocco Granata tot de verschrikkelijke Frank Dingenen. De underground werd populair en daarmee was ook het doek over de originaliteit ervan gevallen, waardoor Devillé ons naar een nieuwe evolutie loodst: de techno!

In geen tijd werd het label R&S Records een wereldbegrip. Net zoals dat met de New Beat het geval is, ontstonden er ook discotheken (bijv. de Cherry Moon in Lokeren) die deze muziek onderdak gaf. Jammer genoeg werd ook die droom aan flarden geschoten, deze keer door hebzuchtige dealers, waardoor wetgevers in naam van het handhaven van de openbare orde de danstempels voorgoed het zwijgen oplegden.

Jozef Devillé vertelt in deze documentaire op een interessante, soms komische, maar vooral melancholieke wijze de geschiedenis van dit unieke muziekverhaal. Naast stukjes uit talrijke videoclips en oude journaals, zie je tevens een resem grote namen de revue passeren: Sven Van Hees, Renaat De Paepeliere, Jo Casters, Herman Gillis, CJ Bolland, Ken Ishii, Jade 4U, Dan Lacksman, Rocco Granata... te veel om op te noemen.

BEELD EN GELUID
The Sound Of Belgium is een uiterst verzorgde productie, ofschoon je er rekening mee moet houden dat heel wat beelden uit de archiefkast komen en dus voorzien zijn van de nodige storingen. Het geluid is zonder meer perfect en de aanwezige beats zorgen voor het nodige leven in de brouwerij!

EXTRA'S
The Sound Of Belgium is wel een onmisbare documentaire voor iedereen die met muziek bezig is, toch is het jammer dat er op de disk geen echte extra's te vinden zijn. Het zou bijv. leuk geweest zijn om een paar oude videoclips op deze uitgave te zetten, helaas moet je het met twee korte filmpjes stellen die de eindmeet niet hebben gehaald. 

CONCLUSIE
The Sound Of Belgium is een must voor iedere muziekliefhebber. Voor de een zal het een prettig wederzien zijn, terwijl het voor de nieuwe generatie een schitterende geschiedenisles in alternatieve muziek is. In huis halen die schijf!