Ik weet nog altijd niet of de horrorwereld James Wan dankbaar moet zijn of niet. Met een klein budget scoorde hij met Saw een monsterhit, en inderdaad: het is één van de beste bibberprenten sinds lange tijd. Dat betekende evenwel ook dat we met een heleboel lachwekkende sequels werden opgezadeld, om het maar niet over de vele Saw-klonen te hebben! Wan bewees echter dat hij geen eendagsvlieg was. In 2010 verbaasde hij Hollywood opnieuw door met Insidious de zalen vol te laten lopen. Het gevolg daarvan is dat de Warner-studiobonzen bij Wan kwamen aankloppen. Hij is niet alleen de regisseur van de nieuwe Fast & The Furious (ook al blijft het koffiedik kijken wanneer die nu precies zal uitkomen), ook mocht hij met The Conjuring zijn eerste horrorfilm onder de Warner-vlag maken. Een briljante zet, want The Conjuring werd één van de allergrootste horrorhits van de afgelopen decennia. 

De enige vraag die overblijft is of The Conjuring deze status nu verdient of niet. Eigenlijk wel, ook al is het duidelijk dat Wan maar weinig moeite doet om origineel uit de hoek te komen. Het verhaal van The Conjuring verschilt immers nauwelijks van talrijke andere ghost stories. De film is gebaseerd op één van de paranormale fenomenen die Ed (Patrick Wilson) en Lorraine Warren (Vera Farmiga) hebben onderzocht. Het is niet de eerste keer dat dit duo het witte doek haalt, ook The Amityville Horror is op één van hun duivelsuitdrijvingen gebaseerd. Het verhaal speelt zich af in de jaren 70 als de familie Perron een huis koopt. Meteen bij aanvang ruikt de hond des huizes onraad, maar daar trekt papa Roger (Ron Livingston) zich niet veel van aan. De woonst is namelijk een koopje en dan neem je daar maar al te graag de narigheid bij. Erger wordt het als zijn vrouw Carolyn (Lili Taylor) onverklaarbare blauwe plekken krijgt. Het huis werd vroeger bewoond door een vrouw die zich heeft verhangen en haar kwade geest kruipt in Carolyns lichaam. Vluchten heeft geen zin, want de demonen zitten niet vast aan de woning, wel aan het lichaam van de pineut. De familie is ten einde raad en roept de hulp in van Ed en Lorraine.

Inderdaad, gewoon een scenario zoals we al honderd keer hebben gezien. En toch scoort The Conjuring heel wat beter dan de meeste van zijn soortgenoten en dat komt vooral door James Wan die zeer goed weet hoe hij het publiek de stuipen op het lijf moet jagen. Wan heeft daar niet eens veel voor nodig, gewoon het geklap van handen volstaat om de kijker de schrik van zijn leven te bezorgen. Het eerste deel van The Conjuring is dan ook majestueuze horrorcinema. Vreemd genoeg verliest de prent heel wat vaart als Ed en Lorraine op het landgoed aankomen. Het is duidelijk dat James Wan ervan droomt om The Exorcist te overtreffen, maar geen cineast die daar ooit in zal slagen. Plotseling wordt de film minder griezelig en heb je net iets te vaak het gevoel dat je het allemaal al eens eerder hebt gezien. Maar goed, los daarvan is The Conjuring een absolute tip, zelfs voor mensen die niet zo tuk zijn op horrorfilms. Als je de makers (en de getuigen in de extra’s) moet geloven is alles echt gebeurd. Het enige wat ons daadwerkelijk doet bibberen is het feit dat men ondertussen al groen licht heeft gegeven voor een vervolg. Waarschijnlijk leest u over zes jaar op onze pagina's de bespreking van het vierde luik. Laat ons hopen dat Satan dat kan voorkomen!

BEELD EN GELUID

Een film waarvan het geluid de belangrijkste motor is moet natuurlijk uit je speakers knallen en dat is op deze disk absoluut het geval. Wie geen medelijden heeft met zijn hartconditie kan dus de knop van de homecinema een flinke draai naar rechts geven. Af en toe dreigt het kleurenpalet iets te donker te worden waardoor lelijke grijze, vale kleuren overheersen. Gelukkig is dat alleen maar het geval in de donkere scènes (bijv. in de kelder), voor de rest voldoet het beeld ruimschoots aan de verwachtingen.

EXTRA'S

Het bonusmateriaal is opvulling van jewelste dat nauwelijks iets met het medium film te maken heeft. De enige bonus die de fans matig zal bekoren is de verplichte The Making Of The Conjuring, maar veel moet je je daarbij niet voorstellen. Het is niet meer dan een promopraatje waarin de producers James Wan ophemelen tot de absolute meester van het huidig horrorgenre. Vervolgens is er nog A Life In Demonology waarin een paar mensen het hebben over hoe fantastisch het wel is om je aardse leven aan de duivelse demonen te wijden. Ten slotte is er nog The Conjuring: Face To Face With Terror waarin we de echte familie Perron leren kennen. Conclusie van dit alles: als de duivel echt bestaat, dan heeft hij verdomd een goede smaak, want zelden deed een familie je zo walgen!

CONCLUSIE

The Conjuring werd terecht één van de grootste horrorknallers van het afgelopen jaar. James Wan grijpt wel gretig uit de traditionele koekendoos van illustere voorgangers, het resultaat mag er desalniettemin best wezen. Jammer dat hij in het tweede deel een beetje de trappers verliest, anders kon The Conjuring mooi wedijveren met klassiekers als The Omen of zelfs een beetje met The Exorcist. Als dat geen eer is!