FILM
Het blijft pijnlijk om vast te stellen, toch leidt oorlog nog steeds tot grote cinema. Toen de Golfoorlog uitbrak wisten ze in Hollywood meteen dat men weer een gouden inspiratiebron in handen had. Het duurde evenwel een tijdje vooraleer het trauma was verwerkt waardoor de filmliefhebber eerst werd overdonderd met onnozele (maar tegelijkertijd vaak leuke) producties waarin bijv. heldhaftige soldaten op zoek moesten gaan naar verloren schatten van het Hussein-regime (Three Kings). Cinematografisch wordt het pas kwijlen toen regisseurs de ziel van Amerika kapot scheurden en op de diepe wonden wezen die de oorlog bij de nabestaanden veroorzaakten. Net zoals dat gold voor de Vietnamoorlog (Coming Home, Born On The Fourth Of July en in zekere zin zelfs First Blood), is de tijd nu rijp voor Irak-films met een traumatisch ondertoontje.

Bij ons verscheen het regiedebuut van Oren Moverman (die daarvoor het script schreef van de eigenzinnige Dylan-biografie I'm Not There) zo goed als regelrecht op dvd, gelukkig had men in de VS wat meer respect voor dit briljant drama. Will Montgomery (Ben Foster) komt als held terug uit de Golfoorlog, maar moet toch nog drie maanden dienst lopen. Omdat hij tijdens één van zijn missies gewond is geraakt, krijgt hij een "lichtere" thuisopdracht. Hij wordt ingelijfd bij de Casualty Notification Office, een organisatie die de familieleden op de hoogte brengt als hun kind of echtgenoot op het slagveld is omgekomen. De mentor van Montogomery is de wereldvreemde Tony Stone (Woody Harrelson) die zo zijn eigen regeltjes heeft voor deze loodzware opdracht. Zonder emoties moet de officier het verlies melden en nooit mag er fysiek contact zijn. Net zoals de kijker moet Montogomery op zijn tanden bijten als zijn collega het verschrikkelijke nieuws als een ordinair boodschappenlijstje aframmelt.

Om in dezelfde sfeer te blijven kunnen we stellen dat de film een winnaar op twee fronten is. Allereerst zijn er de knalprestaties van de acteurs. Woody Harrelson werd terecht genomineerd voor een Oscar, maar ook de bijrollen zijn ijzersterk. Samantha Morton zet de rol van een oorlogsweduwe op indrukwekkende wijze neer en ook Steve Buscemi bewijst andermaal dat hij één van de beste acteurs van de laatste 20 jaar is, ofschoon het grote publiek hem voor eeuwig zal vereenzelvigen met zijn Boardwalk Empire-personage. Het zijn echter niet alleen de vertolkingen die het hem doen, ook de regie kan tellen. Oren Moverman zit met zijn camera zo dicht op zijn personages dat ze je bij je nekvel grijpen, ook het camerawerk van Bobby Bukowski zorgt daarvoor.

BEELD EN GELUID
De kleuren zijn wel gesatureerd, toch ogen ze mooi op deze verzorgde dvd. Het cinematografisch werk van Bobby Bukowski komt mooi tot uiting en er zijn geen technische mankementen. Het geluid is standaard, maar op een paar korte metaltracks na bestaat het vooral uit dialogen.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze schijf. Het kan misschien een troost zijn als je weet dat deze kwaliteitsfilm overal tegen een aardig prijsje te vinden is.

CONCLUSIE
Bij ons werd The Messenger een beetje vergeten en is het zelfs een release die in de winkel tussen de goedkope rommel ligt. Ten onrechte, regisseur Oren Moverman strooit met behulp van de cast zout in de oorlogswonde die wellicht een groot deel van Amerika doet huiveren omdat men ooit z'n stem aan Bush heeft gegeven. Tip.