De afzondering en de eenzaamheid eisen hun tol en Theodoros en Urania worden verscheurd door een groeiend verlangen naar elkaar. Aanvankelijk wisselen ze alleen maar een paar woorden, trekken elkaars aandacht door met een primitieve spiegel lichtseinen te geven vanuit hun resp. kamers, maar als Theodorus op een keer een schotel van geitenvlees heeft bereid, nodigt hij Urania uit voor een geïmproviseerde picknick die resulteert in handtastelijkheden. Ze zullen moeten kiezen tussen hun spirituele toewijding en hun wereldlijke passies.

In Meteora richt regisseur Spiros Stathoulopoulos z’n camera op één van de meest bizarre natuurfenomenen in Europa, dat nog zoveel geheimzinniger wordt als gevolg van de kloosters op de hoge rotsen, waarvan men zich afvraagt hoe men ze ooit heeft kunnen bouwen, want vaak staan ze langs alle kanten tot op de rand van de afgrond. Het is een wereld die gedurende duizenden jaren nauwelijks is veranderd en het is dus de perfecte omgeving voor contemplatie en onthechting en daar is duidelijk behoefte aan, want sommige kloosters zijn al sinds de 13de eeuw bewoond door nonnen en monniken en hun Grieks-orthodoxe ritueel is in al die tijd nauwelijks veranderd, waardoor het een unieke getuige is van authentieke christelijk gebruiken uit de middeleeuwen. Die kans laat de regisseur niet liggen en dus doorspekt hij de film met opnamen over de manier waarop de religieuzen ver van de wereld op hun hoge locatie hun geloof gestalte geven. Gecombineerd met adembenemende opnamen van de omgeving, leidt dat tot een unieke setting qua sfeer en uitzicht en door de regelmatige toevoeging van animatie die aansluit bij de schilderstijl van de iconen in de beide kloosters, wordt Meteora een heel aparte kijkervaring.

De serene en verstilde sfeer wordt evenwel verstoord door de steelse blikken van Theodoros in de richting van de jonge non, en de beginscène waarin ze schijnbaar achteloos van elkaar afscheid nemen aan de voet van de rots om naar hun eigen klooster terug te keren, blijkt achteraf een flash forward te zijn, want dan is het ultieme kwaad eigenlijk al geschied, maar door het lage camerastandpunt en het hoge struikgewas zie je niet dat ze elkaars hand vasthouden. Dat toont Spiros Stathoulopoulos pas op het einde van de film, waardoor hij er bijna 80 minutenlang de spanning inhoudt, want als kijker ga je er bijna automatisch vanuit dat beider keuze voor een leven in dienst van een hogere macht het zal winnen van die van gewone stervelingen. Maar de natuur laat zich niet dwingen, zelfs niet door opgelegde regels of vrijwillige afspraken, en terwijl Urania zich aan de verplichte rituelen en taken wijdt en heel veel en intens bidt, is ze toch meteen afgeleid als de lichtsignalen vanuit een venster op de naburige rotspunt haar kamertje binnendringen. En tijdens de picknick onder de vijgenboom ziet de kijker een opgewekte en lachende jonge vrouw die nauwelijks moeite doet om haar gesprekspartner op afstand te houden zoals dat van een non wordt verwacht en die hem niet afweert als hij z’n hand op haar knie legt…

Visueel is Spiros Stathoulopoulos’ tweede film een pareltje met verstilde opnamen van de kloosters en de natuur. De scène waarin de wolken tussen de rotspilaren drijven en ze aan het zicht onttrekken waardoor hemel en aarde van elkaar als het ware gescheiden worden, symboliseert het innerlijke gevecht van de beide hoofdpersonages tussen de keuze die ze hebben gemaakt en de verleiding waaraan ze worden blootgesteld. Het liefdesverhaal zelf wordt in een aantal korte fragmenten verteld zonder veel aandacht voor karakteruitdieping; in de rest van de opnamen én in de gestileerde animatie ligt de nadruk eerder op stijl en sfeer, waardoor Meteora uiteindelijk veel meer mikt op vorm dan op inhoud.