In de limousine worden eindeloze gesprekken gevoerd in een koeterwaals dat geen mens begrijpt, over vage onderwerpen die schijnbaar betrekking hebben op de gang van zaken in de wereld, maar waaraan geen touw vast te knopen is. De personages zijn kleurloos, minder dan interessant en gezien de beperkte ruimte is er van acteren zo goed als geen sprake. Cosmopolis lijkt een beetje op een dokterskabinet met patiënten die alleen maar lijden aan zelfbeklag en ingebeelde ziekten. Halfweg de film is ook Eric Packer rijp voor een bezoek aan de dokter, of misschien eerder aan de psychiater, want z’n speculatieve actie tegen de Chinese munt heeft niet het beoogde resultaat gehad en z’n imperium is op een paar minuten tijd ingestort. Hij zakt mentaal in als een pudding, verliest z’n grip op de realiteit en laat zich door de gebeurtenissen leiden in plaats van ze naar z’n hand te zetten, met een rampscenario tot gevolg.

Cosmopolis lijkt qua vorm heel erg op die andere misser uit 2012, nl. Holy Motors van regisseur Leos Carax, waarin een clochard zich tijdens een lange nachtelijke rit diverse keren vermomd om vervolgens een aantal bizarre figuren in zijn absurde en surrealistische fantasieën te betrekken, een film waar ook al geen touw aan vast te knopen was, maar waarin tenminste af en toe nog wat verrassend of inspirerend beeldmateriaal verwerkt was. Dat kan je van Cosmopolis niet zeggen, want behalve het bezoek aan z’n kapper en aan het huis van een clochard, zit Eric Packer eigenlijk altijd in z’n limo, waar hij in een emmertje plast en nog net voldoende ruimte vindt om af en toe met een vrouwelijke kennis van bil te gaan. Ondertussen tetteren de personages aan een stuk door en alleen Juliette Binoche als de sexy Didi Fancher slaagt erin om de aandacht van de kijker nog heel even te trekken.

Cosmopolis is gebaseerd op een roman van de Amerikaanse schrijver Don DeLillo, maar aangezien we het boek niet hebben gelezen, kunnen we u niet vertellen of Cronenberg het origineel verbetert dan wel een goede roman te gronde richt. Maar Cosmopolis is in elk geval alles behalve een goede film: saai, bloedloos en doelloos. U zal ons niet horen beweren dat David Cronenberg een slechte regisseur is, want met Naked Lunch (1991), Eastern Promises (2007) en recenter nog met A Dangerous Method (2011) bewees hij meer te zijn dan een toevallige eendagsvlieg. Cronenberg weet hoe hij pakkende verhalen moet vertalen naar het witte doek, meestal in een onderkoelde en afstandelijke stijl, maar in dat rijtje hoort Cosmopolis niet thuis, mede door een flauwe en weinig geïnspireerde film- en montagestijl.