Twee vriendinnen van Inger hebben ook een Hubot in huis gehaald, want de ene heeft net haar echtgenoot aan de deur gezet en de andere heeft niet meteen een nieuwe relatie met een echte man op het oog. Odi en Rick zijn allebei goeduitziende huishoudrobots en na een kleine illegale ingreep in een reparatieshop zijn beide Hubots tot veel meer in staat en leveren ze ook in bed fantastisch werk! Als de meisjes op een keer met hun nieuwe seksvriendjes naar een dancing trekken, worden de Hubots evenwel niet tot de zaak toegelaten. Argumenteren heeft geen zin en dus kloppen de beide vrouwen bij hun vriendin Inger aan om een rechtszaak tegen de Zweedse staat te beginnen wegens discriminatie van hun partners. Maar niet iedereen is de Hubots genegen, o.a. de driemansformatie Echte Mensen verzet zich tegen hun aanwezigheid in de samenleving en bereidt een aanslag voor tegen de belangrijkste fabrikant van robots. En bij de plaatselijke politie loopt een onderzoek naar de vreemde gewoonten van de Hubots, want die blijken soms af te wijken van wat de handleiding belooft.

Dat niet alles kosjer is bewijst het gerucht over zgn. Vrije Hubots die buiten het gereglementeerde circuit opereren. Er blijken overigens ook mensen te zijn die als Hubots functioneren. Ze zijn de creatie van één van de uitvinders van de nieuwe machines, nl. prof. David Eischer, die eertijds o.a. z’n verdronken zoontje Leo en z’n echtgenote Bea een tweede leven heeft gegeven door hun lichaam van Hubot-informatica te voorzien. Deze half-Hubots zijn nauwelijks van echte mensen te onderscheiden, tenzij men ze kan betrappen terwijl ze zich inpluggen om hun accu op te laden… Gelukkig zijn alle Hubots voorzien van de zgn. Asimov-blokkage, een aantal fundamentele gedragsregels, ook wel de Wetten van de Robotica genoemd, waaraan robots moeten voldoen om te voorkomen dat ze zich tegen mensen zouden keren. In Zweden blijkt er evenwel geen waterdicht systeem te bestaan tegen het manipuleren van robots en dus staat het hele systeem op de helling als gevolg van de ev. illegale aanpassing van de programmatuur. Anderzijds is het gauw duidelijk dat de Hubots meer zijn dan louter machines, want niet alleen blijken de gemanipuleerde Odi en (vooral) Rick over een eigen wil te beschikken, zelfs Lennarts huishoudrobot Vera blijkt in haar zorg om de oude man verder te gaan dan de gebruiksaanwijzing mededeelt en Anita, in het huishouden van Inger en Hans, herinnert zich zelfs feiten uit haar vorig leven, wat normaliter onmogelijk is omdat robots geen verleden hebben: de onderdelen worden achteraf gerecycled en gebruikt voor een volgende generatie (hoogwaardigere) Hubots. Sommige afwijkingen lijken op menselijke trekjes en de mensen die de apparaten in huis hebben zijn daar niet ongevoelig voor. En mede omdat ze zo erg op echte mensen lijken, gaan steeds meer eigenaars hun Hubots als mensen behandelen. Dat leidt uiteraard tot problemen, niet alleen tussen voor- en tegenstanders, maar ook in de schoot van de gezinnen, want o.a. Inger eist van haar gezinsleden dat ze Anita met respect behandelen en een fabrieksarbeider wordt zelfs verliefd op de aantrekkelijke half-Hubot Bea, terwijl hij minstens één keer een mannelijke robot op z’n voormalig bedrijf in stukken heeft gehakt en als lid van de Echte Mensen de bom tot ontploffing bracht in de fabriek waar de tuigen worden gemaakt.

In z’n genre is Real Humans een geheide concurrent voor alles wat maar een klein beetje in de buurt komt van sciencefiction. In deze serie ziet u geen als een chemische fabriek opgetuigde luchtschepen of afzichtelijke buitenaardse monsters met afschrikwekkende speciale eigenschappen, zelfs geen ufo’s of Marsmannetjes die de wereld in hun macht proberen te krijgen, maar wordt u geconfronteerd met doodgewone mensen die zich na de Galaxys en de Ipads een robot aanschaffen voor het onderhoud van hun huis, als begeleider van een hulpbehoevende grootvader, als handlanger voor eenvoudige taken in een fabriek of – d.m.v. een illegale ingreep – als seksmaatje. De meeste van deze zgn. Hubots blijken perfect te functioneren, maar er zijn er met een speciale tatoeage op de binnenkant van hun rechterarm en die zijn duidelijk van een andere soort. Zelf noemen ze zich de kinderen van David Eischer en diens zoon Leo, uiteraard een half-Hubot, lijkt één van hun leiders te zijn. Hij beschikt nl. over het paswoord dat toegang geeft tot de broncode waarin prof. Eischer z’n werkmethode (om van overleden mensen half-Hobots te maken) heeft opgeslagen. De broncode zelf heeft de professor toentertijd toevertrouwd aan de radicale Niska, een andere creatie van z’n hand, maar die heeft zo haar eigen plannetjes ontwikkeld en zij wil tot elke prijs Leo’s paswoord in handen krijgen om hun soort drastisch uit te breiden en vervolgens de mensen te dwingen om de Hubots als gelijkwaardig ras te accepteren. De Hubots zijn m.a.w. zelf verdeeld over hun rol en toekomst in de Zweedse samenleving en dat leidt tot onderlinge spanningen en afrekeningen.

Het klinkt misschien ingewikkeld, maar de makers houden het verrassend genoeg allemaal heel eenvoudig en vooral realistisch, en in combinatie met sterke, spannende en vaak in humor gedrenkte verhaallijnen, resulteert dat in een aantrekkelijke 10-delige serie die de toeschouwer de hele tijd op het puntje van z’n stoel houdt. Real Humans is het soort serie dat je in één keer uit wil kijken, want de cliffhangers zijn perfect gepositioneerd op het einde van elke aflevering en de nieuwsgierigheid wordt voortdurend geprikkeld, want het duurt een tijdje vooraleer de afwijkingen van de Hubots zichtbaar worden en tegen die tijd hebben ze de kijker al op hun hand wegens een hoge aaibaarheidsfactor. De mensen komen pas echt in beeld op het moment dat het duidelijk wordt dat ze het slachtoffer dreigen te worden van de situatie, en de spanning die op die manier ontstaat is essentieel voor het welslagen van deze serie en dat beseffen de makers uitstekend, want telkens als één van de partijen te ver dreigt te gaan, nemen ze voorzichtig gas terug om het conflict even later elders weer op te laten laaien.

De acteerprestaties zijn zoals we dat in Scandinavische series en films gewend zijn van hoog niveau, maar het zijn in dit specifiek geval toch de acteurs in de Hubot-rollen die zeer terecht met de eer gaan strijken. Uiteraard is er heel veel schmink en vooral veel latex gebruikt om hun gezichten een etalagepopachtig uitzicht te geven en hun gelaatsexpressies zo veel mogelijk te camoufleren, maar het zijn vooral hun houterige bewegingen en de koude blik in hun ogen die je ervan overtuigen dat we hier te maken hebben met echte machines. Alhoewel, er wordt vanaf het begin twijfel gezaaid, want ze zien er vaak zo intelligent uit, alsof ze nadenken, dus hebben ze misschien ook een eigen wil, een vrije wil, godbetert! Lisette Pagler kruipt in de huid van de huishoudrobot Anita, het gratis exemplaar van Inger en Hans, en dat doet ze op een zo goed als perfecte manier, net zoals de al wat oudere Anki Larssen, die  gestalte geeft aan de bemoeizuchtige en misschien zelfs jaloerse Hubot Vera in het huishouden van grootvader Lennart, een oudere en sukkelachtige man die op alle mogelijke manieren aan het alziend oog van z’n mechanische huisgenote probeert te ontkomen. Fredrik Gilbersky neemt de rol van de wat naïeve en vooral brave Kevin voor z’n rekening, de voorganger van Vera, terwijl Johannes Kuhnke in de huid mag kruipen van de sexy gezelschapsrobot Rick die, na de op last van z’n eigenares uitgevoerde illegale ingreep om hem seksueel actief te maken, onbetrouwbaar en agressief wordt en dus een gevaar is voor z’n omgeving. Bij de Vrije Hubots trekt vooral Josephine Alhanko de aandacht als de rancuneuze en mensenschuwe Flash, terwijl Marie Robertson als half-Hubot Bea de vrede tussen de mensen en haar soortgenoten probeert te bewaren, want die drukt ze op het hart dat vooral liefde de menselijke soort voortstuwt.

Eva Röse speelt de rol van Niska, de vrouwelijke Hubot die zich duidelijk tot doel heeft gesteld om de suprematie van de menselijke soort niet langer te tolereren, en net zoals half-Hubot Bea (de tot leven gewekte echtgenote van prof. Eischer) is ze in staat om haar eigen soortgenoten én mensen te doden. Samen vormen ze een zeer gevaarlijk duo en dat zal Leo Eischer ondervinden als hij zwaar gewond in een hangar op hun hulp rekent én aan Bea het paswoord van de broncode toevertrouwt, waarmee de makers bewust één van hun hoofdpersonages op het einde van seizoen 1 opofferen. Maar de twee meiden hebben nu én de broncode én het paswoord in handen waardoor niets of niemand ze nog in de weg staat om in seizoen 2 een gooi naar de macht te doen…