Het mooiste aan film is dat je er zo veel kanten mee op kan. Sommigen beschouwen cinema als pure kunst, maken er zelfs een saaie wetenschap van en vergeten maar al te vaak dat de gebroeders Lumière de cinématographe hebben uitgevonden om een publiek te entertainen. Film is, naast beeldkunst, ook een middel om de saaie realiteit te ontvluchten. Soms ook, om bepaalde (niet altijd even leuke) aspecten uit de wereld uit te vergroten. Een ander element uit deze verrukkelijke wereld is dat er idolen ontstaan. Moet je je daar voor schamen? Befaamde recensenten hebben dat tegenwoordig mooi weten te omzeilen door de term guilty pleasure in het leven te roepen. Een onnozel woord dat zoveel betekent als “we durven het eigenlijk niet toegeven, maar...”. Nu goed, eerlijkheidshalve wordt het me ook duidelijk dat ik mezelf zit te verdedigen omdat ik ook zo’n mens ben die idolen heeft. Bij de mannetjes hou ik het nog altijd (ondanks zijn verschrikkelijke rommel van de laatste jaren) op Robert De Niro, maar bij de vrouwtjes is Sophie Marceau de onverslagen winnares. Wegens dat knappe snoetje? Natuurlijk wel, maar ook gewoon omdat ze de beste actrice is!

 

Ook al schitterde Marceau in twee blockbusters van jewelste (The World Is Not Enough en Braveheart) keerde ze toch vliegensvlug naar haar Franse roots terug. Je kon haar in zowel leuke niemendalletjes als in excellente arthouse zien. Arrêtez-moi (Arresteer mij!) van Jean-Paul Lilienfeld zweeft een beetje tussen de twee. Deze regisseur slaagde erin om met La Journée De La Jupe de carrière van Isabelle Adjani (jawel, die andere Franse vamp!) een nieuwe boost te geven en hij wilde dat met Miou-Miou nog eens overdoen. Arrêtez-moi is gebaseerd op het boek Les Lois De La Gravité van Jean Teulé en voelt een beetje als een toneelstuk aan.

 

Een vrouw (Sophie Marceau) van wie we nooit de naam zullen kennen stapt op een avond een politiebureau binnen. De enige flik van dienst is Luitenant Pontoise (Miou-Miou) die uitkijkt naar een weekend dat weldra begint. De verwarde vrouw gooit echter roet in het eten. Weldra wordt het middernacht en dat betekent dat de moord op haar man verjaart. Men ging er altijd van uit dat haar echtgenoot zelfmoord heeft gepleegd, maar de dame zegt dat zij hem heeft vermoord door hem opzettelijk van het balkon te duwen. In een gesprek wordt duidelijk dat de vrouw dag in dag uit werd geterroriseerd door haar echtgenoot. Ze kreeg dagelijks slaag en moest de grootste vernederingen ondergaan. Pontoise weigert echter om mee te werken aan de ondervraging. Binnen een uur is de zaak verjaart en niemand die nog maalt om het heengaan van de man; maar de vrouw smeekt om haar alsnog te arresteren.

 

Het verhaal is meer dan dat. Er zijn heel wat plotwendingen waar je je niet aan verwacht, maar uit respect voor de lezer verklappen we die uiteraard niet. De regie is wat futloos, maar dankzij de excellente acteerprestaties merk je daar maar weinig van. Miou-Miou is subliem en de rol doet een beetje denken aan die uit La Femme Flic van Yves Boisset waarmee zij in het begin van de jaren 80 Frankrijk veroverde. Sophie Marceau is wederom briljant (jawel!). Het is wel een beetje wennen om haar in een rol te zien van een dame uit een lagere sociale klasse die letterlijk de littekens van de vele meppen heeft, maar het werkt.

Wie deze film in huis wil, moet zich tevreden stellen met de Franse versie, die je in Brussel met het grootste gemak kan vinden. De transfer is evenwel allesbehalve om over naar huis te schrijven. De beelden zijn nooit echt scherp en het kleurenpalet veel te vaal om te overtuigen. Gelukkig zijn er andere dingen op het scherm aanwezig waaraan een mens zich kan vergapen! Het geluid is standaard, alhoewel het hier om een dialoogfilm gaat die voorzien is van Franse ondertiteling.

De enige extra die je op deze disk vindt is Le making of Arrêtez-moi. Deze bonus duurt een kleine 20 minuten en je ziet vooral een uitgebreid interview met Sophie Marceau. Ook kan je zien hoe de Franse diva leert vechten. Schijfvulling? Mja....