FILM
Een romantische komedie over seksverslaving: het klinkt als een recept voor platvloersheid en vals sentiment. En eerlijk is eerlijk, daaraan ontbreekt het Thanks for Sharing by tijd en stond ook niet aan. Maar de prent komt verrassend doordacht uit de hoek door vooral te focussen op de gevaren van verslavingen in het algemeen. Dat seks de verslaving van de hoofdpersonages is mag dan wellicht een goed verkoopsargument zijn voor de scenaristen - het is in ieder geval verfrissender dan het afgezaagde cliché van een prent over alcoholmisbruik - het respect dat de film opbrengt voor de protagonisten en hun dagelijkse problemen om de sluimerende verslaving onder controle te houden, zorgt ervoor dat je waarachtig met ze meeleeft, ook al schildert Thanks For Sharing de boodschap met iets te dikke verfstrepen op het scherm.

De film verstrengelt de verhalen van drie protagonisten. Adam is een dertiger die zich al vijf jaar onthoudt van seks nadat hij er jarenlang aan verslaafd was, maar nu verliefd wordt op Phoebe en de grootste moeite heeft om de transitie te maken naar een relatie met een gezonde hoeveelheid intimiteit. Mike, een vijftiger, heeft een verleden als alcohol- en sekssverslaafde, maar is nu een van de drijvende krachten achter een zelfhulpgroep voor verslaafden. Als zijn zoon na een periode in de gevangenis terugkeert, wordt Mike geconfronteerd met een schuldgevoel over zijn rol in zijn zoons delinquente daden. De laatste van de het trio protagonisten is Neil, een dokter die door zijn verslaving aan seks ontslagen wordt, maar die nog steeds ontkent dat hij een probleem heeft.

Via deze drie hoofdrolspelers belicht regisseur-scenarist Stuart Blumberg de verschillende fasen van een verslaving, van het punt van ontkenning tot de strijd om de verslaving in te dijken en het - na jaren soberheid - weer ontwaken van het sluimerende monster. Helaas gebeurt dat niet al te subtiel en krijg je vaak de indruk dat de film de boodschap er iets te nadrukkelijk in wil hameren. Ook de keuze van de hoofdpersonages is nogal voorspelbaar (lees: mannelijk), temeer daar er een vrouwellijk personage rondloopt in Thanks For Sharing (gespeeld door popster Pink) dat minder schermtijd krijgt, maar wier verslaving zo veel meer intrigeert dan die van de protagonisten. Wellicht speelden de zeden en moraal in Amerika mee in deze beslissing?

De tekortkomingen van de voorspelbare plot en de weinig inventief gekozen personages ten spijt, ga je toch redelijk gemakkelijk mee in het emotionele traject dat de hoofdrolspelers afleggen en dat ligt grotendeels aan de vertolkingen. Mark Ruffalo wordt bijvoorbeeld helemaal Adam. Zelfs in scènes waarin zijn verslaving geen issue is, doet hij toch uitschijnen dat de verslaving onderhuids altijd aanwezig is, waardoor je erg met hem meeleeft. Zeker als Gwyneth Paltrow (ook goed op dreef in een onderontwikkelde rol) zijn leven binnenstapt, levert dat beklijvende scènes op. Josh Gad, tegenwoordig vooral bekend als de stem van Olaf de Sneeuwman in Frozen, heeft ook zijn momenten als Neil, ook al zit hij opgezadeld met de meest 'humoristische' subplot van de drie protagonisten en het resulterende gebrek aan geloofwaardigheid. Tim Robbins is als Mike het morele kompas van de film en gedurende het eerste uur is hij dus een ankerpunt waaraan de kijker zich kan vastklampen tijdens minder geslaagde momenten van de prent. Maar in het tweede uur bedeelt het scenario hem met een melodramatische ontwikkeling die zelfs een acteur van het allure van Robbins niet kan overkomen, ook al is het steeds fijn om Patrick Fugit (de knul uit Almost Famous) nog eens op het witte doek te zien. De meest verrassend goede vertolking komt echter van Pink - echte naam Alecia Moore - die als de enige verslaafde vrouw in de film ampel én geloofwaardig tegengewicht geeft.

Maar alle goede bedoelingen van de acteurs ten spijt blijft Thanks For Sharing een film die maar niet de juiste toon kan vinden. Alle valabele argumenten voor en tegen seksverslaving en de daaraan vasthangende problemen worden namelijk gecounterd met scènes die zo weggelopen lijken uit een idealistische romantische komedie of uit een flauwe tienerkomedie. Het is dus niet zo verwonderlijk dat de film nooit een groot publiek kon aanboren: de makers weten namelijk zelf niet wie nu de doelgroep is voor de prent. Thanks For Sharing is kortom geen onaangename film om twee uur mee door te brengen, maar lang blijft de prent ook niet hangen.
 
BEELD EN GELUID
Van een recente film verwacht je een goede beeldtransfer en Thanks For Sharing stelt op dat vlak niet teleur. De scherpte is over de hele lijn goed, de contrasten komen goed uit de verf en van printbeschadigingen of digitale artefacten is weinig sprake, ook al omdat Paradiso de slimme beslissing nam om een film die zonder problemen op één laag past, toch op twee lagen te persen. De grootste bevoordeelde daarvan is echter de kleurenweergave, die zonder meer sprankelend is. Op geluidsvlak kan de mix nooit echt overtuigen omdat de dialogen uit de voorste boxen komen en de achterste speakers amper aan het werk gezet worden. Maar de helderheid van het geluidsspoor is zonder meer exemplarisch.

EXTRA'S
De disk bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Thanks For Sharing kiest nu eens niet alcohol of drugs als verslaving voor zijn hoofdpersonages maar seks. Die originele invalshoek vertaalt zich echter niet in een coherente film. De acteurs brengen het er weliswaar goed vanaf, maar de toon van de prent schippert zodanig tussen serieus drama en zotte komedie dat je er kop noch staart aan kan krijgen. Op technisch vlak schiet de disk nergens tekort, maar de bonussectie is akelig leeg.