In The Granton Star Cause maakt de kijker kennis met de jonge vrijgezel Boab. Hij woont nog bij z’n ouders, maar net nadat hij door z’n voetbalclub aan de deur is gezet wegens slechte prestaties, deelt z’n vader hem mee dat het tijd wordt om op eigen benen te staan. Je bent 23 en je wil toch niet versleten worden voor een mietje?, is diens argument en hij raadt Boab aan om met z’n vriendinnetje samen te gaan wonen. Hij krijgt 14 dagen de tijd om op te krassen. Maar Evelyntje voelt zich al een tijdje verwaarloosd door een vriendje dat alleen maar bier drinkt en over het voetbal praat en dus vertelt ze Boab dat ze iemand anders heeft leren kennen. Die reageert zich af op de telefooncel van waaruit hij haar heeft gebeld, maar dat trekt de aandacht van een politieteam dat net passeert. Boab mag een nachtje de cel in en tot z’n grote verdriet treft hij daar een politieman die aandelen heeft in de telefoonmaatschappij en die niet blij is met de schade die Boab z’n investering heeft toegebracht. Maar uiteindelijk zal God zelf Boab straffen door hem te veranderen in een vlieg waardoor hij zich verrassend genoeg kan wreken op zijn vijanden…

Johnny uit het fragment A Soft Touch brengt het er al niet veel beter af, want hij ziet werkeloos toe hoe z’n vrouw hun baby Chantal verwaarloost om met de hanige Alec, die in de flat boven de hunne is ingetrokken, regelmatig van bil te gaan. Johnny verschoont de baby, maakt haar flesjes klaar en doet de boodschappen, terwijl Catriona de buurt bijeen schreeuwt als ze ontelbare keren per dag klaarkomt. Johnny is gefrustreerd, maar tegen Alec kan hij niet op, want die is uit een heel ander soort hout gesneden en dreigt ermee hem een kopje kleiner te maken. Als Catriona opnieuw zwanger raakt, verdwijnt Alec zoals hij meermaals heeft voorspeld met de noorderzon. En Catriona vindt er niets beters op dan Johnny uit te nodigen voor een glaasje in het café waar ze elkaar destijds leerden kennen. Je zou haar als kijker zo de kop inslaan, maar Johnny, die twijfelt…

Colin ‘Coco’ Bryce ten slotte is een drugsverslaafde en als hij op een keer een flinke dosis opheeft én getroffen wordt door de bliksem, komt hij in een ziekenhuis terecht waar men z’n verloofde vertelt dat hij zal herstellen maar wellicht ook infantiel blijven. Tegelijk wordt op een andere plek in de stad in een burgerlijk milieu een baby geboren die al na een paar dagen met een zwaar Edinburghs accent praat. Zou het kunnen dat de persoonlijkheden van Coco en de baby tussen ergens en nergens verwisseld zijn?

Regisseur Paul McGuigan wil vooral choqueren en hij doet alles om dat effect maximaal te bereiken: een kinky echtpaar waarvan de vrouw met een voorgebonden penis haar geile echtgenoot neukt, een overspelig stelletje dat alleen maar – en vooral zeer luidruchtig – de liefde bedrijft en de hele Kamasutra er in no time doorjaagt terwijl hij alleen maar smerige praat uitslaat, en ten slotte Coco, de halfgare drugsverslaafde, die gelukkig door de bliksem tot zwijgen wordt gebracht; schijnbaar allemaal fantasieën die de regisseur een keer in een film wilde uitproberen. Vooral de beide eerste fragmenten met Boab en Johnny zijn leuk en soms zelfs grappig ondanks - of net dankzij - de cynische en sarcastische sfeer waarin de regisseur de handeling situeert. De bijdrage over Coco is meer iets voor wie een acidtrip kan onderscheiden van een beangstigende dagdroom, want het resultaat is uiteindelijk veel minder geslaagd.

Maar vormelijk is The Acid House een gedurfde onderneming, want wat u ziet is een tornado van heftige camerabewegingen, herhalingen, bizarre montages van beeld én geluid, digitale effecten en stills die zorgen voor vervreemding en verwarring en die tegelijk het tempo opdrijven alsof het leven van al deze personages zich in een waanzinnige achtbaan afspeelt. Natural Born Killers (1994) is overigens nooit ver uit de buurt wegens de mix van satire, een grimmige psychologische sfeer en cartooneske overdrijvingen, en zelfs als de regisseur te ver gaat, blijft er altijd dat vleugje opwinding wegens de gedurfde aanpak.