FILM
Het godvergeten boerenhol Chester's Mill haalt het wereldnieuws op het moment dat er een ondoordringbare koepel het dorp van de buitenwereld afsluit. Niet alle inwoners bevinden zich op dat ogenblik op het grondgebied, en omgekeerd zijn er heel wat toevallige (of minder toevallige) passanten die op doorreis zijn in Chester's Mill aanwezig. Zo is nagenoeg de hele gemeenteraad afwezig; de hoogste (en enige) in rang is schepen James 'Big Jim' Rennie (meesterlijk geportretteerd door Dean Norris, in een vorig leven de schoonbroer van Walter White in Breaking Bad). Big Jim is in het dagelijks leven een handelaar in tweedehandse auto's met een bedenkelijke reputatie (dit slaat zowel op de auto's als op de man), die blijkbaar na de uren samen met de dominee Coggins (Ned Bellamy) en de sheriff Duke Perkins (Jeff Fahey) bijklust als drugsdealer. Verwerpelijker dan Big Jim kan echter ook nog en de appel valt niet ver van de boom: zijn duidelijk krankzinnige zoon Junior (Alexander Koch) denkt dat de apocalyps is aangebroken en hij neemt de gelegenheid te baat om zijn ex-vriendin Angie (Britt Robertson) op te sluiten in een schuilkelder als zijn privéspeeltje. Als Duke's pacemaker het begeeft krijgt de latina Linda Esquievel (Natalie Martinez) de ondankbare taak om recht en orde af te dwingen in het dorpje. Ze neemt de toevallige passant Dale 'Barbie' Barbara (Mike Vogel) in de arm, een geharde oorlogsveteraan die door zijn fysieke kracht respect kan afdwingen. Barbie is echter ook niet zuiver op de graat: hij had namelijk een job als 'incasso-man' bij een gokkantoor in het dorpje verderop en hij was in Chester's Mill om de schulden van dokter Peter Shumway (R. Keith Harris) te komen incasseren, wat fataal is afgelopen voor Shumway, die de rest van het feuilleton mag beleven drie meter in de grond. De ironie wil dat Peters vrouw Julia (Rachelle Lefevre), een gesjeesde journaliste die nog altijd meent dat haar man zich buiten de koepel bevindt, haar hart, haar voordeur én haar bed (u mag kiezen in welke volgorde) opent voor de knappe vreemdeling Barbie.




Een ander precair probleem is dat er op het ogenblik dat de koepel verscheen er geen enkele dokter meer in Chester's Mill was. Het lesbische koppel Carolyn Hill (Aisha Hinds) en Alice Calvert (Samantha Mathis) was juist op weg om de dochter van de laatste, Norrie (Mackenzie Lintz) in een tehuis voor moeilijk opvoedbare meisjes te plaatsen. Als psychologe is Alice het beste substituut wat Chester's Mill nog in huis heeft, maar Alice is een zeer zware diabetespatiënte en insuline is een schaars goed. Norrie en Joe (Colin Ford), de broer van Angie, lijden af en toe aan een toeval als ze met elkaar of met de koepel in aanraking komen, en het vermoeden dat zij een cruciale rol spelen in de herkomst van de koepel wordt nog eens onderstreept als ze in het bos een minikoepeltje vinden met een ei en een rups in. De mysteries over het ontstaan en het doel van de koepel blijven zich inmiddels opstapelen. De Amerikaanse regering heeft er alleszins geen goed oog in en probeert de koepel te breken door middel van een raket. Natuurlijk helpt dat voor geen ene mallemoer en het enige resultaat is dat de omgeving van de koepel herschapen wordt tot een maanlandschap. Uit de schaarse radiocommunicatie die in de koepel doorlekt kan DJ Dodee Weaver (Jolene Purdy) opmaken dat het leger op zoek is naar Barbie, dat Big Jim niet te vertrouwen is en dat het incident met de koepel blijkbaar de gemoederen in de Veiligheidsraad beroert, want China meent dat het geheel een mislukt experiment met een Amerikaans superwapen is. Hoe dan ook, aan de binnenkant van de koepel zijn er meer dan genoeg mensen die liever het schild tussen henzelf en de buitenwereld bevestigd zien. De voedselvoorraad geraakt op, er wordt hevige strijd geleverd om de aanwezige energiebronnen, en Big Jim probeert zichzelf aan het hoofd van een minidictatuurtje te kronen tot alleenheerser.




Voor liefhebbers van feuilletons met een ensemblecast zoals Jericho en True Blood, waar ik mezelf even makkelijkheidshalve bij reken, zijn het alweer gouden tijden. Under The Dome draagt duidelijk de stempel van Stephen King, getuige daarvan onder meer de aanwezigheid van een knotsgekke geestelijke, paranormale verschijnselen, een overheidscomplot en natuurlijk hier en daar wat gore - een ontploffende pacemaker zorgt al in het begin van de reeks voor de nodige hilariteit. Met regisseurs van het kaliber van Niels Arden Oplev Millennium) aan het roer, die tekende voor de pilootaflevering, is de reeks naast razend verslavend ook nog eens zeer beklemmend in beeld gebracht. In één van de eerste afleveringen wordt bijvoorbeeld een vrouw getoond die net op het ogenblik dat de koepel neerkwam op de scheidingslijn stond, en daardoor het in de toekomst met een ledemaat minder moet stellen; en dan is er natuurlijk ook de arme koe uit de openingscredits die overlangs wordt gehalveerd. De scenario's hebben erg veel drive en in het slotakkoord van elke episode hunker je erg naar het vervolg; de acteurs geven dan ook het beste van zichzelf opdat je met hun personages zou meeleven. Niemand is in de reeks zwart of wit, en de beste boswachters blijken uiteindelijk de grootste stropers te zijn en vice versa. Met Jericho vertoont de reeks overigens nog meer gelijkenissen: wij (en bij uitbreiding de groep gestranden) krijgen maar zeer summier informatie over wat er in de wereld buiten hun afgesloten biotoop gebeurt, en waar de mensen eerst nog met een zekere gelatenheid hun lot met elkaar delen, veranderen ze in de kortste keren in een bewapende lynch mob. Het grote verschil is het sciencefictionelement dat in Under The Dome nadrukkelijker aanwezig is. Weliswaar krijgen we in de laatste aflevering een glimp te zien van het antwoord waarom de bevolking van Chester's Mill onder de koepel verblijft, en wordt het duidelijk wie van de inwoners voorbestemd is om hun leider te worden, maar de kanjer van een cliffhanger doet me vurig hopen dat de reeks niet voortijdig onder het kapblok van de gecancelde reeksen zal belanden.




De enige uitschuiver is dat de verfilming op wat toevallige naamsovereenkomsten na blijkbaar geheel niet meer lijkt op de 1000 pagina's dikke pil van Stephen King. Dit hoeft niet dadelijk een handicap te zijn, want voor een serie als The Dead Zone was de televisieserie een verrijking. De heer King is echter nogal kritisch en rancuneus wanneer het zijn geesteskinderen betreft; voor The Lawnmower Man heeft hij zelfs juridisch afgedwongen dat zijn naam van de credits werd gehaald. Zo'n vaart zal het hier wellicht niet lopen.




BEELD EN GELUID
Je merkt al dadelijk dat bij Under The Dome de fotografie belangrijk is: de speciale effecten moeten zeer effectief ervoor zorgen dat de schijn van een ondoordringbare koepel realistisch wordt weergegeven. Er wordt met sciencefictionachtige effecten spaarzaam omgesprongen - dit in tegenstelling tot enkele ronduit gore scènes - en het geheel blijft er voortdurend organisch genoeg uitzien. De vegetatie binnen de koepel ziet er natuurlijk en realistisch uit, de details op de huid van de personages zijn netjes afgewerkt en in de scènes waarin de duisternis over de koepel valt blijft detail prominent aanwezig dankzij een stevige tint zwart. Enige puntje van kritiek is dat er naar mijn mening soms wel wat veel ruis in het beeld zit. De DTS-HD MA 5.1-track presteert goed op enkele bijzondere momenten, zoals het ogenblik waarop de koepel naar beneden komt, en er wordt een aardige soundscape gecreëerd voor de subtielere effecten. Zo zijn bijvoorbeeld in de eerste set afleveringen de scènes die zich in de schuilkelder afspelen geluidstechnisch bijzonder goed afgewerkt. De muziek van de mij compleet onbekende W.G. Snuffy Walden is een aangename verrassing; de man heeft al een uitgebreid palmares, maar op de één of andere manier heb ik altijd de series gemist waarvoor hij de muziek geschreven heeft.




EXTRA'S