Ook al worden we tegenwoordig om de haverklap met kwaliteitseries van de HBO-stal of uit Scandinavië om de oren geslagen, toch is de reeks van het jaar lekker eentje van Italiaanse makelij geworden! Haar naam: Gomorra. 
 

 

De stad der zonden situeert zich in Napels, meer bepaald in de grauwe Scampia-wijk. De peetvader van de Camorra is de onwrikbare Pietro Savastano (Fortunato Cerlino) die de touwtjes stevig in handen heeft. Op een dag wordt de maffialeider er door een rivaliserende bende ingeluisd waardoor Pietro de rest van zijn dagen achter de tralies mag slijten. De misdaadorganisatie wordt overgenomen door zijn vrouw donna Imma (Maria Pia Calzone), een dame die je elke zondag in de mis aan zou kunnen treffen, maar die zonder pardon haar tegenstander omverknalt. Tijdens haar wekelijkse bezoekjes in de cel vertelt de echtgenoot haar precies hoe ze de zaakjes moet regelen. De enige die haar rijkdom doet wankelen is haar niet al te snuggere zoon Genny (Salvatore Esposito): een vrolijke dikkerd die vooral met de poen wil pochen, maar noch over de ballen of de hersenen beschikt om een clan te leiden. Pietro is ervan overtuigd dat het tij zal keren en heeft de opdracht aan zijn vertrouweling Ciro Di Marzio (Marco D’Amore) om Genny klaar te stomen om ooit het vaandel over te nemen. Alles verandert als Imma haar zoon (zonder de toestemming van haar man!) naar Honduras stuurt. Als Genny uit Zuid-Amerika terugkeert is hij een genadeloze godfather geworden die geen enkel bevel slikt, noch van Ciro noch van zijn moeder. Het is het begin van een keiharde bendeoorlog zonder genade.
 

 

Gomorra is de serieversie van de in 2008 bejubelde gelijknamige film, gebaseerd op het boek van Roberto Saviano. De Italiaan maakte er zo’n verschrikkelijk (maar realistisch) maffiaportret van dat tot op vandaag zijn hoofd nog steeds gewild is door de Napolitaanse misdaadorganisatie. Het beeld dat regisseur Stefano Sollima (ook al verantwoordelijk voor Romanzo Criminale) van Napels schept is allesbehalve mooi. Alles is er corrupt, niemand te vertrouwen, de politiek speelt het spelletje mee en brave burgers zien dagelijks door hun raam hoe de maffia de koning op straat is. Het zijn geen heren in maatpak zoals bij Martin Scorsese, wel jongelui die in smakeloze trainingspakken met hun scooter door de straten razen. Eens je ze ziet kijk je maar beter de andere kant uit, want het wapen dat ze steeds op zak hebben blijft zelden of nooit ongebruikt.
 

De serie bestaat uit 12 afleveringen die je in één ruk uitkijkt. De verhalen zijn uiterst sterk, de vertolkingen ongelooflijk realistisch (ook al heeft Stefano Sollima ze allemaal onbewust onsympathiek gemaakt) en je valt van de ene verbazing in de andere, gewoon omdat geen kerel uit dit milieu te vertrouwen is.
 

BEELD EN GELUID

Over de technische kant van het zaakje zijn we jammer genoeg iets minder tevreden. Vooral het geluid maakt soms rare sprongen, met af en toe een volume dat plots naar beneden gaat zonder dat je aan een knopje draait. Het beeld is standaard. De makers hebben bewust voor een grauw kleurenpalet gekozen. Wel is het jammer dat de scherpte van deze transfer in sommige scènes niet beter is. Van beschadigingen is er vanzelfsprekend geen sprake.
 

Waarom heeft de beste serie van het jaar geen bonussectie en heeft andere rommel die wel? We zullen het aan Joost vragen...
 

 

Gomorra is hondsbrutaal, schokkend, briljant, verslavend en eigenlijk alles wat een serie nodig heeft. We hebben het al vaker over Lumière-releases geschreven, maar dit hoort in je kast thuis!