SERIE
De concurrentie tussen de televisieseries is tegenwoordig ronduit moordend. Iedere dag komt er wel één of andere reeks uit waarin de makers op een of andere manier hun grenzen proberen te verleggen. De grote vraag is dan ook wie er anno 2014 nog zit te wachten op een ouderwetse politieserie met Tom Selleck. Tom wie?, horen we de jongere lezers fluisteren. Wel, hij was de krullenbol met onafscheidelijke snor die oude knarren zoals ondergetekende iedere woensdag op Veronica met een uurtje Magnum-plezier trakteerde. Neen, niet het ijsje, wel de detective die met een knalrode Ferrari rondreed. Na het draaien van ontelbare gedrochten probeert men nu om de televisielegende als politiecommissaris Frank Reagan nieuw leven in te blazen.


Net zoals in Copland met Stallone is het bij de Reagans de gewoonte dat iedere telg van de familie later politieagent wordt. Een traditie die al bestond ten tijde van vader Henry (Len Cariou). De enige die het niet ziet zitten om in New York de wet te handhaven is dochterlief Erin (Bridget Moynahan) die liever haar centen als aanklager bij de rechtbank verdient. Franks beide zonen dragen  wel een blauw uniform, ofschoon zij geregeld met hun vader in de clinch liggen: normen en waarden veranderen nu eenmaal, niet? Het zijn niet alleen discussies, ook hun daden bezorgen de oudere flik een heleboel kopzorgen. Zijn oudste zoon Danny (Donnie Wahlberg) is net iets te ijverig, want tijdens zijn vrije uren knalt hij (weliswaar per abuis) een collega neer. Leuk om te zien is de aflevering  Reagan vs. Reagan waarin zus broerlief op de vingers moet tikken. Met Jamie (Will Estes) gaat het nauwelijks beter, want de jongste Reagan-telg infiltreert tijdens zijn eerste opdracht in de maffiafamilie Cavazerres (het verkeer op een kruispunt regelen zou nu eenmaal geen spectaculaire televisie opleveren), met alle gevolgen natuurlijk! En kijk: werd ieder avontuur van Nero met een wafelenbak afgesloten, dan gebeurt dat bij de Reagans iedere zondag bij opa Henry om de meningverschillen wat bij te leggen.


Neen, revolutionair kun je Blue Bloods niet noemen. Maar ouderwets hoeft niet noodzakelijk slecht te zijn en dankzij de degelijke vertolkingen kunnen de flinterdunne (met clichés overladen) 22 afleveringen de doorsnee kijker boeien. Er zijn natuurlijk heel wat boeiendere dingen op de markt te vinden, maar wie houdt van ouderwetse politieavonturen (of wie gewoon nood heeft aan wat Tom Selleck in zijn leven) kan de serie een kans geven. De rest van de mensheid kan ondertussen kijken naar Boardwalk Empire, True Detective of Gomorra.

BEELD EN GELUID
Het ouderwetse karakter van de serie vind je eigenlijk ook in de beeld- en geluidskwaliteit terug. Niks om van achterover te donderen, maar ook niks om je slaap voor te laten. De kleuren zijn verzorgd, de details vrij goed zichtbaar en er is voldoende scherpte. Ook het geluid is als standaard te omschrijven: duidelijke dialogen, maar de surroundspeakers zwijgen meestal in alle talen.


EXTRA’S
Allereerst zijn er de gebruikelijke verwijderde scènes en de bloopers. Schijfvulling waar geen mens iets aan heeft dus. Meet the Maestro – Tony Bennett on Blue Bloods is een korte extra waarin aandacht wordt geschonken aan de verschijning van Tony Bennett, jawel, de wereldberoemde crooner. De titel On the Set with Donnie & Will spreekt boekdelen. Voor wie zin heeft om nog wat meer zijn tijd te verspillen kan zich laven aan A Higher Standard: The Story of the Reagans, Season 2 (Part 1 & Part 2) waarin de hele cast je vertelt hoe trots ze wel is op het feit dat ze deel mocht uitmaken van deze “grensverleggende” reeks. Wij waren vooral blij dat de extra’s afgelopen waren!

CONCLUSIE
Het tweede seizoen van Blue Bloods is zeker niet slecht. Toch weet je maar beter dat deze politiereeks er één is van de oude school vooraleer je de 22 afleveringen in huis haalt.