Nucky Thompson is niet zinnens z’n zakelijke partner te laten vallen, maar hij vertelt hem geen partij te zijn voor een oorlog met Valentin Narcisse, niet beseffend dat die ondertussen met een van z’n New Yorkse zakelijke partners in Tampa een deal heeft gesloten om de alcoholtransporten te gebruiken om cocaïne het land in te smokkelen. Wat Nucky wil vermijden is onvermijdbaar: een oorlog met Valentin Narcisse. En het kan nog erger, want William, de oudste zoon van Eli Thompson (Shea Whigham), Nucky’s jongere broer een ooit de sheriff van Atlantic City, is op de universiteit in Philadelphia betrokken bij een onsmakelijke grap met dodelijke afloop. Hij doet een beroep op oom Nucky om hem uit de wind te zetten, maar het FBI krijgt lucht van de affaire en zet Eli onder druk om mee te werken aan het oprollen van het gangsternetwerk aan de Amerikaanse oostkust, want anders zou zijn zoontje wel eens voor vele jaren achter de tralies kunnen verdwijnen. Eli staat voor een dilemma: z’n zoon of z’n broer…

Boardwalk Empire is sinds het begin een serie met pittige en boeiende verhaallijnen die – en dat heeft de serie met o.a. Breaking Bad gemeen – tegen een rustig en gezapig tempo tot ontwikkeling worden gebracht terwijl de spanning toch altijd op niveau blijft. Liefhebbers van snelle hapklare brokken hebben de serie dan ook na minder dan één seizoen links laten liggen, maar wie een dergelijke aanpak wél ligt, die heeft drie seizoenen lang kunnen genieten en dat is opnieuw het geval in seizoen 4. Van de hogere snelheid waarvan in sommige publicaties sprake is, is in aflevering 1 tot 8 evenwel nauwelijks sprake. De confrontatie Chalkie White/Valentin Narcisse krijgt ruime baan en ook de ongelukkige affaire met William Thompson op de universiteit wordt breedvoerig uitgewerkt, terwijl een verhaallijn met Gillian Darmody (Gretchen Mol), verslaafd aan cocaïne en in een rechtszaak verwikkeld omtrent de hoederecht over haar kleinzoon, regelmatig aan bod komt. Richard Harrow (Jack Huston), de man met het masker, wordt eveneens regelmatig opgevoerd, zij het dat het personage duidelijk naar de achtergrond is verschoven en Eddie Kessler (Anthony Laciura), de grappige Duitse bediende van Nucky Thompson, verdwijnt zelfs halfweg de serie helemaal uit beeld. Margaret Schroeder (Kelly Macdonald), de voormalige echtgenote van Nucky Thomson, en Arnold Rothstein (Michael Stuhlbarg), de maffialeider uit New York, komen op hun beurt nog maar zeer zijdelings aan bod in een verhaallijn die geen invloed heeft op de algemene gang van zaken. En dan is er nog de Chicago-verhaallijn met Al Capone (Stephen Graham) in de hoofdrol, een heetgebakerd kereltje dat tegen een rustig tempo wordt klaargestoomd om het roer van zijn baas Johnny Torrio over te nemen. Het meest bizarre personage in Boardwalk Empire blijft evenwel Nelson Van Alden (Michael Shannon), de onhandige prohibitionagent uit seizoen 1 en 2, die nu als George Mueller via een omweg als hulpje in de bloemenzaak van gangster Dean O’Banion, voorzichtig carrière maakt in de entourage van Al Capone.

Boardwalk Empire bewandelt in het vierde seizoen m.a.w. nieuwe paden waardoor nogal wat bekende personages voorzichtig aan de kant worden geschoven voor nieuwe gezichten. Over de verhaallijn met Valentin Narcisse hebben we ook na een tweede kijkbeurt grote twijfels, maar die omtrent het conflict tussen Eli Thompson en z’n zoon William is zonder meer sterk, want die blijft in de buurt van de meest interessante verhaallijn in de Boardwalk Empire-franchise, nl. de broze relatie tussen Nucky Thomspson en z’n jongere en ambitieuze broertje Eli, sinds het begin de dramatische kern van deze serie. Steve Buscemi blijft als Nucky Thompson het interessantste personage in Boardwalk Empire en Shea Whigham blijft als Eli Thompson z’n belangrijkste antagonist, ondanks het feit dat de klemtoon in de loop van 4 seizoenen vaak elders wordt gelegd, maar Eli is Nucky’s sterkste medestander en tegelijk degene die hem problemen bezorgt en die vaak de grootste dreiging vormt voor het voortbestaan van diens illegale imperium.

De introductie van de zwarte drugshandelaar Valentin Narcisse is naar ons gevoel niet helemaal geslaagd en leidt de aandacht af van wat tot nog toe centraal stond in de serie, nl. de constante strijd tussen de Thomson-clan en de Italianen, die vanuit Chicago en New York hun machtsgebied in zuidelijke richting proberen uit te breiden, waardoor er door de serie bij momenten een Godfather-achtige wind waait. Tegelijk wordt Chalkie White naar de voorgrond geschoven, een niet bijzonder interessant personage dat nu een grote verhaallijn moet torsen, doch waarvan de makers duidelijk niet goed weten wat ermee aan te vangen. Zijn vlucht naar het huis van z’n oude mentor is inhoudelijk zwak, en ondanks het feit dat hij de hele zwarte bevolking van Atlantic City controleert, blijkt hij uiteindelijk niet in staat om Valentin Narcisse uit te schakelen. De affaire krijgt op het einde van seizoen 4 geen definitieve oplossing, maar dat geldt ook voor alle andere verhaallijnen, waardoor seizoen 5 noodgedwongen het verlegstuk wordt waarin alle draadjes uit seizoen 4 netjes samengevoegd worden. We hopen dat het laatste seizoen dan ook binnen een redelijke termijn op de markt komt.

Maar Boardwalk Empire seizoen 4 wijkt ook qua production design af van de eerdere seizoenen, want er is fors geknipt in de special effects omdat HBO minder geld veil had voor de serie. De prachtige promenade van Atlantic City krijgt u dit keer niet te zien, en op een paar kleine uitzonderingen na – als het decor eenvoudig is – speelt de actie zich bijna altijd ’s nachts af. In seizoen 4 verplaatst ze zich gedeeltelijk naar Florida, maar dat het er zonnig en heet is, dat verneemt u uit de mededelingen van de personages ter plekke en van de storm die Tampa teistert krijgt u alleen een indruk via het raampje in een plaatselijke café. Het lossen en laden van de illegale alcohol – wordt ook hier ’s nachts gesitueerd of in een of andere loods. De rijke vertrekken in Nucky Thompsons privéwoning – hij woont niet langer in het Ritzhotel in Atlantic City – zijn gereduceerd tot sobere en donkere kamers en een uitstapje naar zee met de kinderen van Eli Thompson moet het doen met opnamen van water en strand, want van een prachtige Atlantic City skyline in de achtergrond is geen sprake. Aan The Onyx Club van Chalky White is dan weer heel veel zorg besteed. Voor het production design is gebruik gemaakt van oude foto’s en filmopnamen van de Cotton Club in New Yorks zwarte wijk Harlem, en de muziek en de danspasjes van The Onyx Girls zijn zo goed mogelijk gereconstrueerd om een geloofwaardig beeld op te hangen van de tijdsgeest.