FILM
Na jaren van opsluiting in een psychiatrische instelling heeft Tim Russell zich eindelijk neergelegd bij het feit dat hij als kind zijn vader vermoord heeft om zijn zus Kaylie van een gewisse dood te redden. Nu hij in het reine is met zijn geweten, is zijn psychiater er dan ook van overtuigd dat Tim klaar is om terug te keren naar de buitenwereld, maar wel met een waarschuwing: waar Tim professionele hulp heeft gehad bij het verwerken van deze dramatische gebeurtenis heeft Kaylie het allemaal zelf moeten doen en Tim krijgt dan ook de boodschap om vooral uit te kijken of Kaylie hem niet op een negatieve manier beïnvloedt. Die waarschuwing blijkt al snel nodig te zijn want Tim is nog geen dag buiten de inrichting of Kaylie neemt hem mee naar hun vroegere ouderlijk huis waar ze hem confronteert met de antieke spiegel die hun vader destijds kocht tijdens de verhuizing en die volgens haar vervloekt is. Met een batterij aan videocamera’s, alarmklokken en allerlei beschermingsmaatregelen wil ze de nacht doorbrengen in het huis en bewijzen dat ze gelijk heeft omtrent het bovennatuurlijk fenomeen. Maar de spiegel geeft zichzelf niet zo gauw gewonnen...

Karen Gillian, bekend als Amy Pond uit Doctor Who, laat in Oculus zien dat ze echt wel kan acteren. De film bevat enkele acteurs die niet echt helemaal overtuigen, maar haar opzwepende energie laat je dat al snel vergeten en voor je het weet zit je vol spanning te kijken met de vraag wat er nu gaat gebeuren. Het verhaal is misschien niet zo origineel (behekst object, zo kennen we er duizenden) maar de uitwerking wél en dat is waarin Oculus gewoon schittert. Je voelt de aanwezigheid van een permanente dreiging terwijl je constant van het heden naar het verleden gestuurd wordt en we zelfs overlappingen te zien krijgen van beide tijdsperiodes terwijl we ook nog eens regelmatig op het foute been gezet worden omtrent wat er nu écht gebeurt. Daardoor krijg je geen seconde de kans om je te vervelen en dit terwijl er nochtans bijna constant gepraat wordt en de actie op zich nog relatief beperkt blijft. Mike Flanagan laat zien dat hij een kundig regisseur is en weet hoe je een op zich banaal gegeven met slechts een handjevol acteurs om kan toveren tot een werkelijk interessant verhaal dat blijft boeien tot de laatste seconde.

BEELD EN GELUID
Oculus is een kleinschalige film die zich situeert in slechts een handvol plaatsen binnenshuis, maar de makers slagen er wel in om met het kleurenpalet te spelen en als dusdanig de film donkerder te maken naarmate het verhaal zich ontplooit. Dit levert echter geen problemen op want de transfer is zeer goed gedaan en zelfs in de donkerste scènes kan je perfect volgen wat er op het scherm gebeurt. Leuk is ook het contrast tussen de scènes in de huidige tijd met de helverlichte kamer waar de spiegel hangt, en de donkere kamers errond, terwijl het verleden dan weer een ietwat minder uitgesproken kleurenpalet heeft om een “oudere” sfeer te creëren. Het combineren van beide tijdperiodes gaat wonderwel goed en door goed gebruik van kleur en verlichting zie je gewoon perfect de overstap van de ene tijd naar de andere. Compressiefouten hebben we totaal niet gezien en als enige negatieve commentaar kunnen we melden dat sommige zwartwaarden een tintje blauw lijken. Maar om dit op te merken moet je al heel goed kijken. Het geluid is zeer aanwezig en dan vooral de subwoofer die de kamer vult met dreigende lage tonen. De dialogen zijn altijd perfect verstaanbaar en ook al is de film nogal beperkt in het aantal plaatsen waar alles zich afspeelt, de makers hebben wel een zeer actieve ambiance weten te creëren met een onverwacht hoog aantal effecten die op je afgevuurd worden.

EXTRA'S
Geen

CONCLUSIE
Het is alweer een hele tijd geleden dat we nog eens een écht goede horrorfilm te zien kregen, maar van Oculus hebben we met volle teugen genoten. Aangeraden!