Nadat hij zijn zieke vader Leon (James Caan) bezocht heeft, is het tijd om zijn twee kleine kinderen een bezoekje te brengen bij zijn ex-vrouw Monica (Marion Cotillard), een drugsverslaafde prostituee. Tussen die twee botert het al lang niet meer en Chris vindt al snel leuker gezelschap in de persoon van Natalie (Mila Kunis) die hij op het werk leert kennen. Het verleden laat Chris echter niet los en hij komt opnieuw in het criminele milieu terecht, wat de band tussen hem en Frank op de proef stelt. Ondertussen is die laatste ook druk bezig met het hart van zijn ex Vanessa (Zoë Saldana) te heroveren. Hij heeft zichzelf immers vrij spel gegeven door haar man Scarfo (Matthias Schoenaerts) achter de tralies te zetten, waardoor Vanessa op termijn Frank niet meer kan weerstaan en de twee opnieuw een relatie beginnen. Voor Leon is het dan weer belangrijk om de brokken te lijmen tussen zijn twee zonen, wat met momenten een mission impossible lijkt. Doordat Chris en Frank elk de andere kant van de wet hebben gekozen, komen ze uiteindelijk lijnrecht tegenover elkaar te staan en is het de vraag of hun bloedband sterker is dan hun overtuiging.

 

Ook lijken sommige personages overbodig zoals Marie en Natalie. Aan de capaciteiten van Mila Kunis twijfel ik niet, maar haar personage lijkt alleen maar te zijn toegevoegd om Chris een reden te geven om zich opnieuw met illegale activiteiten bezig te houden, zodat hij haar met het geld een beter leven kan bieden. Lili Taylor heeft dan weer een zeer kleine rol en voegt weinig toe. Ze is er dan ook alleen om, net zoals haar vader, de wonden tussen de twee broers te zalven. Billy Crudup geeft Frank op een zeer ingetogen en introverte manier weer. Hij krijgt altijd de wind van voor in het gezin en alhoewel Leon van hem houdt, heeft hij een duidelijke voorkeur voor Chris. Frank komt alleen wat minder clichéachtig over op het ogenblik dat hij toch wel zeer ver gaat om Vanessa terug te winnen, nl. door haar te stalken en Scarfo op te sluiten. Billy speelt zijn rol dan ook zeer goed, maar de film wordt gedragen door Clive Owen. Die heeft het wat gemakkelijker en kan veel breder gaan in zijn rol omdat Chris extrovert, onvoorspelbaar en charismatisch is. Dat geldt overigens ook voor Zoë Saldana, want haar personage Vanessa worstelt constant met haar gevoelens omdat ze moet kiezen tussen Frank en Scarfo, waardoor Saldana haar emotionele acteerkunsten tentoon kan stellen en dat doet ze dan ook voortreffelijk. Alles behalve emotioneel is Monica die als een echte bitch wordt neergezet door Cotillard (de vrouw van Guillaume Canet). Haar blik alleen al spreekt boekdelen. Ze lijkt deze rol te spelen alsof het dagelijkse kost is en haar prestatie is dan ook top.

 

Dat we in de seventies terechtgekomen zijn, daar is geen twijfel over. De kleren, de wapens, de auto’s, het decor en de funky muziek, niets is over het hoofd gezien. De film is dan ook opgenomen in de verwaarloosde buurten van Brooklyn omdat de tijd daar stil is blijven staan en dat lijkt een perfecte keuze. Het seventies-gevoel is er dus, maar het wordt nooit naar de voorgrond geschoven. Het is op een discrete manier aanwezig en dient alleen om de wereld van toen weer te geven zonder dat die “een hoofdrol” opeist. Het is wel heel duidelijk aanwezig in de scène over het huwelijk tussen Chris en Natalie, waarin de kledijstijl ons eraan herinnert hoe fout die periode ook alweer was. De setting van de film is dus dik in orde en het is duidelijk dat er veel aandacht aan is besteed.

BEELD EN GELUID
Het Brooklyn van de jaren 70 uit zich in sobere, donkere kleuren. De eerder genoemde huwelijksscène buiten beschouwing gelaten, krijgen we veel zwarte, bruine, grijze en blauwe kleuren te zien. Het beeld is niet overdreven scherp met wat ruis, maar dat is duidelijk een keuze om in de sfeer te komen. De DTS-HD Master Audio 5.1 laat nergens steken vallen, dialogen zijn zuiver en helder. De track valt eigenlijk nooit op, behalve tijdens de muziek, die mooi tot haar recht komt en die qua geluid het grootste pluspunt van de film is.