Wanneer ze volwassen is, neemt Maleficent de taak als beschermer van het land op zich en Stefan laat zich een hele tijd niet meer zien. Op het moment dat hij haar uiteindelijk nog eens opzoekt, pleegt Stefan verraad zodat hij koning kan worden, met als resultaat dat Maleficent haar vleugels verliest. Ze is uit op wraak en als Stefan vader wordt van zijn eerstgeborene Aurora (Elle Fanning), spreekt ze een vloek uit over de boorling op haar doopfeest: als ze 16 wordt, zal ze zich prikken aan een spinnenwiel en daardoor in een eeuwige slaap vallen. De vloek kan alleen verbroken worden door een kus uit ware liefde. Dus worden alle spinnenwielen op bevel van de koning vernietigd en Aurora wordt naar het bos gebracht waar ze opgevoed wordt door de drie feeën Knotgrass (Imelda Staunton), Flittle (Lesley Manville) en Thistletwit (Juno Temple). Maleficent houdt echter vanop afstand een oogje in het zeil en waakt als een soort beschermengel over Aurora die ze neerbuigend “beastie” noemt. Door de jaren heen krijgt ze echter een band met Aurora, die zich van geen kwaad bewust is, en heeft ze spijt van de uitgesproken vloek die ze dan ook wilt verbreken. Of haar dat lukt is echter nog maar de vraag. 

Het originele verhaal van Sleeping Beauty, oftewel Doornroosje, stamt ondertussen al uit 1959 waardoor ook deze klassieker niet kon ontsnappen aan een nieuwe interpretatie zoals pakweg Snow White And The Huntsman of Jack The Giant Slayer. Het probleem dat zich meteen voordoet met reboots of remakes van klassiekers, is dat je altijd twee kampen krijgt, met aan de ene kant de fanatiekelingen die het aanraken van het origineel een regelrechte heiligschennis vinden, of aan de andere kant degenen die best wel open staan voor een frisse kijk op het verhaal. Disney heeft dat slim aangepakt door toch te proberen beide groepen aan te spreken. Want uiteraard zijn de basiselementen in het verhaal behouden zoals de vloek, de prik en de kus, en we zouden het natuurlijk ook niet anders willen. De kusscène zit  er dus in, maar ze is aangepast en verliest in mijn ogen toch wel wat van haar charme.

Dat even buiten beschouwing gelaten, volgt deze film vooral in het eerste deel braaf de klassieke verhaallijn, maar dan door de ogen van Maleficent, waarvan het verrassend is dat men gekozen heeft om van haar de protagonist van de film te maken, wat op zich alleen al voor een nieuwe kijk op het verhaal zorgt. Ongeacht de naam Maleficent, wordt ze niet heel de film lang als completely evil weergegeven, waardoor we op die momenten wel zeer ver verwijderd zijn van de tekenfilm. Dat zal dan ook het grootste struikelblok zijn voor degenen die het origineel een warm hart toedragen, want Maleficent evolueert van onschuldig feetje naar gemene heks, om uiteindelijk te eindigen als ware heldin. We leven echter in een tijd dat we op het scherm onze helden graag niet te perfect zien en dat er aan de slechteriken toch een tikkeltje goed te bespeuren is. Dat hebben ze dus goed begrepen bij Disney met als resultaat dat Maleficent dat allebei is op verschillende momenten in de film en dat is eigenlijk zeer goed uitgewerkt, of het nu haar goede of slechte beslissingen zijn die ze neemt, nergens is het onbegrijpelijk en je leeft dan ook met haar mee.

 

Het is al geleden sinds The Tourist dat we Angelina Jolie (Salt, Wanted) nog eens op het scherm zagen en het is duidelijk dat ze er zin in heeft, want ze zet een knappe prestatie neer. Vooral in de doopfeestscène brengt ze, met een diabolische blik en de meest gemene glimlach die je je kunt voorstellen, Maleficent van de tekenfilm zo tot leven. Het enige kindje dat in aanmerking kwam voor de kleine Aurora, was Angelina's eigen dochter Vivienne, ze was immers de enige die bij haar in de buurt durfde te komen, wat toch wel iets zegt over Jolie's verschijning en uitstraling.