Vanaf dan begint er voor Sandra een race tegen de klok, want ze zal proberen om tijdens het weekend haar collega’s ervan te overtuigen om voor haar te stemmen en niet voor de bonus. De klap is echter groot, en terwijl ze de neiging heeft om te hervallen in een depressie, probeert haar man Manu (Fabrizio Rongione) zijn vrouw op te beuren en hoop te geven, want met twee kinderen en een huis kan het gezin het zich niet permitteren dat Sandra haar werk verliest.
 

Het thema dat de broers Dardenne (Le Gamin Au Vélo, Rosetta) hebben gekozen, kan haast niet actueler zijn. Als je zelf al tot hier toe de crisis goed doorstaan hebt, dan zal je misschien wel iemand kennen die minder geluk heeft gehad. De film laat dan ook een gevoelige situatie zien waarmee iedereen zich kan identificeren, want de angst om je job te verliezen is nu eenmaal een gevoel dat onder de mensen leeft. In hoeverre Sandra haar specifieke situatie realistisch is, weet ik niet, want een manager die zijn werkgevers voor zo’n keuze stelt, is wel heel harteloos bezig, om nog maar te zwijgen over het feit of het wettelijk wel kan om iemand zo te viseren, maar het is wel een interessante vraagstelling. Want iedereen leeft wel, al dan niet oprecht, mee met Sandra, maar  hoe ver zijn haar collega’s bereid om te gaan en het tij te keren? Zelfs wanneer sommige mensen aan Sandra beloven dat ze haar zullen helpen, krijg je als kijker steeds een gevoel van wantrouwen, je weet immers op dat moment niet of ze daadwerkelijk tegen hun zuurverdiende bonus zullen stemmen. Deze paranoia is ongetwijfeld de grootste kracht van de film, omdat alles zo realistisch gebracht wordt, waardoor je soms twijfelt of je niet naar een documentaire zit te kijken. Dat effect wordt versterkt in de scènes waarin Sandra van deur tot deur gaat bij haar collega’s om voor haar zaak te pleiten. Het camerawerk is op dat moment eerder statisch en de scènes zijn in lange takes opgenomen, waardoor het realisme toeneemt. Hoewel elke scène bij een collega met dezelfde uitleg begint, wordt zet niet eentonig of saai. Want hoe ze daarna reageren is iedere keer moeilijk te voorspellen, van medelijden tot agressie, alles komt immers aan bod. De eerste vraag die Sandra te horen krijgt, is echter ook steeds dezelfde: “wat doen de anderen?”, waarmee pijnlijk duidelijk wordt wat voor kuddedieren mensen eigenlijk zijn.

Met Marion Cotillard (Blood Ties, De Rouille Et D'os)  als Sandra, hebben de broers Dardenne een grote naam weten te strikken voor deze rol. Dat Cotillard één van de betere actrices is, wordt nog maar eens duidelijk met deze vertolking, waarvoor ze terecht een Oscarnominatie heeft gekregen. In eerste instantie lijkt de rol niet zo speciaal, maar dat komt omdat Sandra zo geloofwaardig wordt neergezet en je niet meer nadenkt over het personage. Je kijkt immers naar Sandra en niet naar een actrice die een verzonnen persoon probeert weer te geven. Omdat de film in chronologische volgorde is opgenomen, zal het vooral voor Cotillard gemakkelijker geweest zijn om zich in te leven in de rol, aangezien ze op die manier de evolutie van haar personage in de juiste volgorde beleeft. Heel de cast staat overigens stevig in zijn schoenen, want niemand hoeft onder te doen voor de hoofdrolspeelster, uiteraard springt zij er wel uit omdat Sandra degene is die constant een ritje maakt op een emotionele achtbaan.

Al die emoties zorgen ook voor een puntje van kritiek. Voor Cotillard is dit uiteraard uitdagend, maar sommige kijkers zouden zich wel eens kunnen enerveren. Als je zelf een vechter bent als je nog maar onrecht ruikt, is het mogelijk dat je jezelf blauw ergert aan de passieve, depressieve “strijdlust” van Sandra. Je zal het enerzijds wel begrijpen waarom je haar weer plots ziet wegzakken in haar donkere gedachten, maar omdat je zo meeleeft, heb je anderzijds zin om haar de spreekwoordelijke schop onder de kont te geven! Als het dan eindelijk maandag is, wacht je samen met Sandra in spanning op het resultaat en krijg je zelfs nog een morele twist die ik niet onmiddellijk zag aankomen.

BEELD EN GELUID
Dankzij de originele 1.85:1-verhouding kunnen we op een bijna volledig scherm meeleven met Sandra. Deze beeldverhouding is een slim gekozen zet van de broers, want daardoor wordt het gevoel van een documentaire nogmaals versterkt. Het beeld is mooi scherp zonder zijn realisme te verliezen en alles wordt zo natuurgetrouw mogelijk weergegeven, waarbij het opvalt dat de film is opgenomen in de lente of in de zomer.

Zo wordt Luik, verrassend genoeg, als een groene, zonnige omgeving weergegeven, wat voor een sterk contrast met de donkere, depressieve gedachtegang van Sandra zorgt. Over het geluid kan ik kort zijn. De woofer zal uiteraard niet veel werk hebben. De dialogen daarentegen, want daar gaat het uiteraard om, zijn duidelijk en helder te horen.

EXTRA’S
Jammer genoeg niet veel soeps. We krijgen drie interviews in de vorm van The Dardenne brothers(13:25), Fabrizio Rongione (13:03) en uiteraard Marion Cottilard (11:29). In de mini-documentaire The social reality (3:44) wordt de film even vergeleken met de werkelijkheid.

CONCLUSIE
Liefhebbers van realistische films mogen Deux Jours, Une Nuit niet laten passeren. Het is uiteraard de specialiteit van de broers Dardenne, maar realistischer ga je wegens het thema en de acteerprestaties moeilijk vinden. Cotillard zorgt voor een topprestatie en of dat beloond zal worden met het felbegeerde gouden beeldje, dat zullen we binnenkort weten. In elk geval kunnen we met deze knappe film nog maar eens trots zijn op het kleine België.