FILM
Op de dag van hun vijfde huwelijksverjaardag verdwijnt Amy Elliott-Dunne (Rosamund Pike), de vrouw van Nick Dunne (Ben Affleck) spoorloos van de aardbol. Amy is min of meer een lokale bekendheid; haar moeder Marybeth Elliott (Lisa Banes) is een succesvol schrijfster van een kinderboekenreeks over Amazing Amy, een personage dat wel érg gemodelleerd is naar Amy in haar jonge jaren. Politieinspecteurs Rhonda Boney (Kim Dickens) en James Gilpin (Patrick Fugit) nemen de zaak vanaf het begin vrij ernstig omdat de timing - verdwijnen op je huwelijksverjaardag - zo ongelukkig is, en gelijk hebben ze. Naast bloedvlekken in de keuken zijn er ook nog de belastende verklaringen van een buurvrouw, Noelle Hawthorne (Casey Wilson), die beweert dat ze Amy's beste vriendin was en dat Amy zes weken zwanger was, alhoewel de kinderwens een heikel punt van discussie was binnen het gezin Dunne. Noelles verklaring spreken ook lijnrecht de beweringen van Nick tegen, die stelt dat Amy geen noemenswaardige vriendinnen had. Als dan ook nog eens Ellen Abbott (Missi Pyle), een presentatrice van een vrouwenmagazine van bedenkelijk allooi op een lokale televisiezender, met de beschuldigende vinger naar Nick wijst - uiteraard zonder de minste vorm van concreet bewijs - moet de arme man spitsroeden lopen telkens hij 's avonds door de persmeute wordt belaagd als hij zijn eigen huis binnen wil. De enige die hem op de duur nog gelooft is zijn tweelingzus Margo (Carrie Coon), maar ook die komt intussen te weten dat Nick een buitenechtelijke affaire had met één van zijn studentes, Andie Fitzgerald (Emily Ratajkowski). Alleen door de bemiddeling van de peperdure advocaat Tanner Bolt (Tyler Perry), gespecialiseerd in wanhopige gevallen, kan Nick uit de gevangenis blijven. Er blijven op de duur nog maar twee mogelijkheden over: (A) Nick is een uitgekookte moordenaar die de media weet te manipuleren met de bedoeling zichzelf in een slachtofferrol te manoeuvreren, of (B) Nick is zélf een slachtoffer van een uitgebreid complot om hem ten gronde te richten.




Welke van de twee bovenstaande uitspraken de juiste is laat ik u zelf ontdekken. Ben Affleck was enkele jaren geleden nog de risée van Hollywood, een reputatie die hij te danken had aan slechte vertolkingen in films als Gigli. Sinds enkele jaren is het tij voor hem volledig gekeerd: de man bleek een beter regisseur dan acteur te zijn, wat hem onder meer lof voor het kritisch geacclameerde Gone Baby Gone opleverde, en sinds hij de taak van regisseur combineerde met een hoofdrol in de meervoudige Oscarwinnaar Argo heeft zelfs de jury van de Razzie Awards, de anti-Oscars voor slechtste films, hem genomineerd voor de zogenaamde 'redemption award', een prijs voor ex-winnaars van Razzies die hun carrière opnieuw een positieve wending hebben gegeven na één of meer beschamende vertoningen, en zich niet langer bezighouden met onderbroekenongein. Een pairing met de bijzonder hoog aangeschreven regisseur David Fincher die visueel altijd sterke films aflevert zou op papier een garantieformule moeten zijn voor succes.




En ja hoor, de pap blijft kleven, alhoewel de credit voor de beste acteerprestatie niét voor Affleck is maar zonder enige vorm van discussie voor Rosamund Pike voor haar bijzonder complexe personage. De chronologie van de film is evenwel even wennen: de film start op de vijfde huwelijksverjaardag, wanneer Nick Dunne thuiskomt en er in huis geen spoor meer van zijn vrouw te vinden is, behalve dan een kapotgeslagen salontafeltje. Nick schiet onmiddellijk in actie en belt de politie. De afwikkeling van het onderzoek wordt afgewisseld met hopen niet-chronologische flashbacks, afwisselend vanuit het standpunt van Nick en dat van Amy, die netjes vermeld worden naarmate de feiten uit het verleden hun belang blijken te hebben in het lopende onderzoek, en waaruit blijkt dat het huwelijk van het koppel niet zo rooskleurig was als de buitenwereld dacht; dit wordt ons dan zijdelings duidelijk gemaakt, parallel met de stukjes riooljournalistiek van Ellen Abbott, die dieper in het verleden van het koppel begint te graven en daarbij het deksel van de beerput alsmaar verder optilt. Ook een belangrijke eervolle vermelding dient gegeven te worden aan Neil Patrick Harris - wat zijn rol in het geheel is kan ik niet vertellen zonder belangrijke spoilers weg te geven - die hopelijk met deze film zodanig veel krediet kan verwerven dat hij zich niet meer voor de kost moet prostitueren in films zoals The Smurfs.




Gone Girl kan je uiteindelijk nog het best beschouwen als een contemporaine versie van Basic Instinct, op smaak gebracht met een snuifje Wild Things voor wat betreft de plot twists. De meerwaarde die Fincher evenwel aan zijn film verschaft is dat hij een bijzonder rake analyse maakt hoe iemands reputatie onherstelbaar om zeep kan worden gebracht door een goed georchestreerd mediacircus, en dit alles zonder ook maar wat nog maar als het begin van bewijs kan worden beschouwd. Het enige spijtige is dat de film redelijk abrupt eindigt zonder de broodnodige verlossing voor de penibele situatie waarin Nick is verzeild geraakt. Nogal wat kijkers hadden evenwel kritiek op enkele logische fouten en zéér grote onwaarschijnlijkheden in de plot, en dan met name - zo spoilervrij mogelijk - hoe het brein achter de hele operatie alles heeft kunnen voorbereiden zonder sporen na te laten. Wie even googelt zal evenwel waarschijnlijk een lijst vinden met inhoudelijke fouten in Star Wars die twintig keer zo lang is.




BEELD EN GELUID
Het sobere kleurpalet dat Fincher gebruikt geven zijn prent een film noir-uitstraling die erg goed past bij de inhoud. De hogedefinitietransfer (de film is geschoten in 6K) komt op de Blu-ray goed tot uiting. Vooral het subtiele spel tussen licht en donker en de ietwat getweakte kleuren die in het spectrum richting kotskleur neigen en bij momenten doen terugdenken aan Se7en, doen de film in een ongemakkelijke, creepy sfeer baden. De zieke donkere kleur doordringt ook al het bloed dat in de film te zien is (en geloof me, dat is nogal wat). Er is evenwel visueel geen onderscheid tussen de flashbackscènes en de scènes tijdens het onderzoek, wat in het begin ietwat verwarrend is; alleen bij de afwikkeling van de plot in het laatste half uur schijnt het regenweer boven Missouri op te klaren. Detaillering is top notch en een lichte laag grain maakt de totale uitstraling van de film realistisch. De enige artefacts die te zien zijn, zijn kunstmatig in het beeld ingewerkt, wanneer er televisie-opnames en beelden van een bewakingscamera de revue passeren. Ik ben iets minder enthousiast over de 7.1-geluidstrack. Net als in Finchers versie van The Girl With The Dragon Tattoo doet de man beroep op de diensten van het duo Trent Reznor/Atticus Ross voor het verzorgen van de redelijk bizar klinkende soundtrack. Smaken verschillen en ik vind de muziek zeker niet slecht, maar de soundtrack wordt zodanig naar de voorgrond gebracht dat de dialogen bij momenten nauwelijks nog te verstaan zijn, zelfs op momenten waarop de muziek enkel als achtergrondbehang zou mogen fungeren. Dé scène waarbij dit het ergst stoort zit ergens in het begin van de film, wanneer Nick en Amy een boekvernissage bezoeken ter gelegenheid van het 25ste jubileum van Amazing Amy, het personage uit de kinderboeken van Amy's moeder.




EXTRA'S
Gone Girl hengelt duidelijk naar Oscars en daarom is de enige verklaring voor de afwezigheid van bonusmateriaal dat het erg doorzichtig is dat Fox in een later stadium deze film opnieuw zal uitbrengen in een speciale versie. Op deze disk moeten we het stellen met een audiocommentaartrack ingesproken door Fincher; anders dan veel van zijn vorige commentaartracks blijft Fincher redelijk anekdotisch en wordt er veel aandacht geschonken aan zijn visie op het werk van auteur Gillian Flynn.

CONCLUSIE