FILM
We bevinden ons in het Santa Monica van 1970, waar John (Ward Horton) en Mia (Annabelle Wallis) hun eerste kindje verwachten. Mia verzamelt poppen en krijgt van John een zeldzaam exemplaar dat al lang op haar verlanglijstje stond. Alles lijkt dus goed te gaan bij dit gelukkig getrouwd koppel, maar op een nacht worden ze echter slachtoffer van een bizar, occult ritueel.




Mia wordt wakker van lawaai bij de buren en vraagt aan John om te controleren of alles in orde is. Dat is het dus niet want de dochter van de buren, Annabelle, heeft samen met haar vriendje haar ouders vermoordt. Amper beseffen John en Mia wat er gaande is, als het moordlustig duo zich in hun huis bevindt. De politie valt binnen op het moment dat John zijn vrouw probeert te beschermen, nadat ze een messteek in haar buik heeft gekregen. De agenten schieten zonder aarzelen de man neer en Annabelle pleegt zelfmoord met de pop van Mia in haar handen.




De dag nadien ontstaat er op onverklaarbare wijze een brand in de keuken als Mia alleen thuis is omdat ze moet rusten. Ze wordt gered en als John aankomt in het ziekenhuis, heeft Mia al het leven geschonken aan hun eerste dochtertje Lea. Ze verhuizen naar een appartement, maar onverklaarbare gebeurtenissen blijven zich voordoen bij Mia. Het duurt dan ook niet lang vooraleer ze beseffen dat, wegens het ritueel, de pop bezeten is door Annabelle en dat die kwade bedoelingen heeft met Mia en haar baby.

 

De pop Annabelle had natuurlijk al een gastoptreden in The Conjuring, en na het succes van deze film was het een kwestie van tijd voor deze spin-off om groen licht te krijgen. James Wan (Insidious, Saw) was met The Conjuring niet aan zijn proefstuk toe en heeft het genre enigszins nieuw leven kunnen inblazen, dus lagen de verwachtingen voor deze Annabelle hoog. Wan treedt deze keer echter alleen op als producer en heeft de regisseursstoel doorgegeven aan John R. Leonetti (The Butterfly Effect 2, Mortal Kombat: Annihilation), die meestal betrokken wordt bij films voor de fotografie en dus weinig ervaring heeft als regisseur. Of hij de schuldige is, kan ik niet met zekerheid beweren, maar jammer genoeg vallen we snel terug op alle clichés die het horrorgenre rijk is, namelijk: huishoudapparaten die vanzelf opspringen, een afgrijselijke pop, het kind dat geviseerd wordt, de priester die het moet oplossen, enzovoort. Van al de sterke punten in The Conjuring vind je hier niets terug. Waar die zich afspeelde in een oud en griezelig huis, komen we hier in een standaard appartement uit de jaren 70 terecht, waardoor er onmiddellijk wordt ingeboet qua sfeer. Het verhaal in The Conjuring was ook flinterdun, maar het werd wel mysterieus gebracht; hier is het verhaal te simpel voor woorden en het lijkt eveneens uit de jaren 70 te stammen. Films zoals The Sixth Sense en The Conjuring maken op een slimme wijze gebruik van getalenteerde kinderen om de spanning op te drijven. Omdat we zelf nog weten hoe bang we soms waren als kind, leven we makkelijker met hen mee, en de angstfactor neemt in zulke scènes dan ook enorm toe. Als Haley Joel Osment in The Sixth Sense de beroemde zin “I see dead people” uitspreekt, is dat al voldoende om je koude rillingen te bezorgen. Ook op dit vlak schiet Annabelle tekort, want als slachtoffer kiest men hier voor een baby, en behalve wat gehuil, zijn de acteerprestaties dan ook gelimiteerd. Dit zorgt ervoor dat het enorm veel inlevingsvermogen vraagt van de kijker, wat cruciaal is in dit genre. De baby was voor mij niet voldoende, dus kwam alle druk op de schouders van het andere slachtoffer terecht, namelijk Mia. Annabelle Wallis (X-Men: First Class, Hello Carter) heeft niets noemenswaardig op haar palmares staan en het lijkt dan ook alsof ze alleen gecast is om haar voornaam. Haar weergave van de mooie, hulpeloze moeder is niet slechter of beter dan wat we doorgaans in dit genre gewend zijn, maar omdat dit hét personage is dat voor je inlevingsvermogen moet zorgen, blijkt dat algauw niet voldoende te zijn.




Nog een punt van kritiek is zonder enige twijfel de pop zelf. Toegegeven, die ziet er werkelijk angstaanjagend uit, waardoor je je begint af te vragen waarom iemand die in godsnaam in huis haalt. Het valt op dat men teveel rekent op de pop om de kijker angst in te boezemen. Er zijn enorm veel shots van alleen maar de pop, die er gewoon zit en niets doet, want dit is zeker geen Chucky die constant rondloopt. Integendeel, want je ziet de pop, op één betwistbare uitzondering na, nooit bewegen. Wanneer je die scènes ziet, zit je wel in spanning te wachten, want je verwacht immers iets, al is het maar dat Annabelle met de ogen zal knipperen, maar de angst maakt dan algauw plaats voor teleurstelling. Al snel heb je dit trucje door en waar in The Conjuring de spanning constant wordt opgebouwd tot op het punt dat je het niet meer kunt hebben, heeft deze methode een omgekeerd effect waardoor het eerder saai dan spannend wordt. De liftscène is eigenlijk de enige nagelbijtende scène waarin je een beetje de kwaliteit van The Conjuring  kunt terugvinden.

BEELD EN GELUID
Het beeld is mooi scherp, maar met af en toe een beetje ruis in de meest donkere scènes, waarin ook wat details verloren gaan. Dat zou echter ook een artistieke keuze kunnen zijn. Nergens wordt het echt storend, maar verder ook niets speciaals. Qua geluid is het typisch dat tijdens de schrikmomenten het volume wat omhoog gaat. De track doet verder wat hij moet doen op een goede manier, maar eveneens niets revolutionairs.




EXTRA’S
In The curse of Annabelle (5:31) probeert men misbruik te maken van het thema door ons in verschillende interviews te laten geloven dat er ook op de set vreemde dingen zijn gebeurd. Als we Bloody tears of possession (5:32) bekijken, krijgen we vooral niets anders te horen dan lof over de regisseur, die de moordscène van de buren in één shot heeft opgenomen. Misschien was de film op dat moment reeds een gedeelte van mijn aandacht kwijt, want ik heb het niet opgemerkt. Dolls of the demon (4:04) weet ons te vertellen hoe eng de pop Annabelle wel niet is en in A demonic process (4:59) krijgen we te zien hoe via de make-up de demon tot leven wordt gebracht. Ook krijgen we nog acht Deleted scènes (20:35).

CONCLUSIE
Ik ben helemaal geen doorgewinterde horrorkijker, maar er zijn kwalitatieve uitzonderingen waar ik maar al te graag tijd voor vrij maak. Annabelle hoort daar echter niet bij. In deze bespreking vergelijk ik geregeld met The Conjuring, maar met een spin-off is dat er dan ook om vragen. Op geen enkel vlak wordt zijn kwaliteit geëvenaard, waardoor ik vrees dat de ware horrorfanaat door Annabelle teleurgesteld zal worden. The Conjuring 2 is aangekondigd voor 2016, mét James Wan die terugkeert als regisseur. Hopelijk zullen de poppen dan wel dansen.