Carmen beseft ondertussen dat ze niet veilig is in het huis van haar stiefmoeder, want de minnaar/chauffeur neemt haar mee naar het bos om haar te vermoorden. Daar vinden de dwergen van Los Enanitos Toreros, een gezelschap van stierenvechters dat uit Tod Brownings Freaks (1932) lijkt te zijn gerekruteerd, haar de volgende ochtend. Z geven haar een plaatsje in hun woonwagen én in hun act in hun act. Als ze een tijd later in Carmens geboortedorp optreden, bestaat de kans dat ze haar sztiefmoeder tegen het lijf loopt, maar die heeft gelukkig haar handen vol met een interview voor een modetijdschrift dat haar op de cover wil plaatsen als de mooiste vrouw in Andalusië. Groot is evenwel haar verbijstering als uiteindelijk de jonge Carmen op de cover blijkt te staan, want zij heeft in de plaatselijke arena net een dwerg het leven gered door de stier af te leiden en zich te ontpoppen tot een volwaardige stierenvechtster.

Blancanieves is een donker verhaal over misbruik en bedrog en regisseur Pablo Berger brengt het in zwart-wit en zónder geluid in de stijl van gelijksoortige films uit de jaren 20 van de vorige eeuw. Na The Artist (2011) is dit de tweede grote film die kleur en geluid vermijdt om te voorkomen dat de kijker wordt afgeleid van het eigenlijke drama, maar in tegenstelling tot de Amerikaanse film – die toch duidelijk in de Hollywoodtraditie past – maakt Berger van Blancanieves een film die zeer nauw aansluit bij de Europese manier van filmen, m.n. de klassieke Franse periode die meesterwerken opleverde zoals Jean Cocteaus La Belle Et La Bête (1946), waarin de nadruk ligt op een sprookjesachtige sfeer, op surrealisme, fantasy en dromen, want ook al is Blancanieves uiteindelijk een wat macabere vertelling, het is en blijft tegelijk een sprookje waarin plaats is voor warmte en verwondering.

De decors zijn typisch Spaans en meer bepaald Andalusisch, wat betekent dat ze eerder leeg zijn dan overdadig geornamenteerd en dat Carmens stiefmoeder in het zwart gekleed gaat, met korte sluier en een overdadige hoeveelheid juwelen, net zoals de rest van de dames uit de betere klasse. Gezien er geen sprake is van hoorbare dialogen, zijn de acteurs aangewezen op lichaamstaal om het verhaal te vertellen en dat doen ze net zoals hun collega’s van 100 jaar geleden met veel pathos en ruime gebaren, maar in deze film past dat perfect in de context van wat getoond wordt. Als kijker krijg je trouwens nauwelijks de kans om je vragen te stellen, want meteen na de begintitels stort regisseur Pablo Berger je in de tragedie van het verhaal om vervolgens het standpunt van de kleine Carmen te kiezen om het verhaal te vertellen. Close-ups doen de rest: Antonio Vallalta als de onverschrokken stierenvechter, de jonge Carmen als een wezentje dat de wereld met onschuldige ogen bekijkt maar niet lang nadien in angst en ontreddering wordt gedompeld als gevolg van de handelswijze van een stiefmoeder die als een harde en feeksachtige ijskoningin in de lens van de camera blikt. Woorden zijn overbodig, want Pablo Berger vertelt het op een meesterlijke manier door middel van gelaatsexpressies en lichaamstaal.

Voor de grappige intermezzi zorgen de dwergen die niet als slachtoffers of zielenpoten voorgesteld worden, maar als dappere stierenvechters en kleine mensen met een groot hart. Ze zijn overigens niet alleen grappig, ze acteren ook op een zeer natuurlijke manier en ze brengen op die manier een massa spontaneïteit in een film die bij momenten loodzwaar dreigt te worden. Pablo Berger mocht voor Blancanieves in Spanje niet minder dan 10 Goya’s in ontvangst nemen, o.a. voor Beste Film en voor Beste Originele Script.