Nucky Thompson mag dan al een grote slag hebben geslagen op Cuba, de crisis heeft ook zijn imperium een flinke klap toegebracht en dus moet hij op zoek naar een partner met flink wat financiële middelen, maar de Ierse zakenman die hij benadert, blijkt weinig voor een deal te voelen. Nucky staat er schijnbaar alleen voor en hij kan alleen op z’n broer Eli rekenen, die in Chicago de fragiele entente met Al Capone probeert te bewaren. Ondertussen blijft het opdoeken van de Drooglegging een twijfelachtige zaak, en de enige senator die bereid bleek om als lobbyist op te treden (uiteraard tegen een fikse vergoeding van Nucky Thompson) heeft het hazenpad gekozen richting Washington. En tot overmaat van ramp heeft ook z’n voormalige echtgenote Margaret slecht nieuws, want de weduwe van maffiabaas Rothstein eist een schadevergoeding van 110.000 dollar, want dat is de som geld die haar echtgenoot destijds op advies van Margaret in het bedrijf van haar werkgever in New York heeft geïnvesteerd. Rothsteins weduwe dreigt ermee om de illegale parktijken van Nucky Thompson naar de pers te laten lekken…

HBO heeft het de makers van Boardwalk Empire niet gemakkelijk gemaakt, want er werd hun gevraagd om het verhaal af te ronden in 8 afleveringen. Verrassend genoeg heb je na afloop niet het gevoel dat je naar een geamputeerd seizoen hebt gekeken, en dat komt omdat men de verhaallijnen niet heeft gereduceerd, maar ze tegen een hoger tempo heeft uitwerkt, waardoor Boardwalk Empire 5 aan vinnigheid wint. Een perfecte vondst is de verhaallijn waarin via flashbacks wordt teruggeblikt op de manier waarop Nucky Thompson van boerenzoon is opgeklommen tot de eerste burger van Atlantic City, een lange en harde leerschool in dienst van de Commodore (zijn voorganger als het ware) en een traject dat hij tot zijn eigen afgrijzen heeft afgelegd ten koste van anderen, met als belangrijkste Gillian Darmody, die hij als meisje van nauwelijks 14 jaar aan de wellusten van z’n werkgever heeft moeten offeren om de badge van sheriff in handen te krijgen. Mochten we in de loop van de voorbije 4 seizoenen al enige sympathie voor Nucky Thompson hebben gekregen, dan maken de makers ons in een scène met Gillian in een psychiatrische instelling (waar ze is opgesloten na de moord op een jonge kerel die zich had uitgegeven voor haar zoon, waardoor ze diens erfenis aan haar neus voorbij zou zien gaan) op wel heel aanschouwelijke wijze duidelijk dat Nucky, ondanks z’n hoge gentleman-gehalte, geen haar beter is dan de maffiosi tegen wie hij z’n imperium moet beschermen.

Nucky Thompson is niet meer de sterke man van weleer en de jonge generatie, met de Siciliaan Lucky Luciano aan de kop, is duidelijk niet tegen te houden, want die moord z’n concurrenten op een onmeedogenloze manier uit en zal Nucky uiteindelijk dwingen om terug te treden en Atlantic City als machtsbasis en inkomstenbron op te geven. Veel meer dan in de vorige seizoenen zien we een aarzelende en twijfelende, bijna wanhopige Nucky Thomson, en dat biedt Steve Buscemi de kans om het personage op een veel fragielere manier in te kleuren en een bijna menselijke maffiosi ten tonele te voeren. Maar wie de geschiedenis van de Drooglegging een beetje kent, die weet dat de gouden tijd van de dranksmokkelaars definitief ten einde loopt, want niet alleen wordt in 1933 het verbod grotendeels opgeheven (het bestaat op sommige plekken ook nu nog in één of andere vorm), de nieuwe president Franklin D. Roosevelt (sinds 1932), de man van de New Deal, rekent ook definitief af met de alcoholmaffia. Lucky Luciano heeft vanuit New York City al heel wat voorbereidend werk gedaan door o.a. Al Capone in Chicago op te ruimen en Valentin Narcisse in Harlem, en in de machtsstrijd om de kleinere steden aan de oostkust zijn bovendien tientallen minder belangrijke maffiabazen opgeruimd. Nucky Thompson moet Atlantic City opgeven tegen de overmacht uit NYC, maar hij lijkt de hele gang van zaken te kunnen overleven, al heeft hij schijnbaar ook vijanden op andere fronten die hem naar het leven staan.

Het production design van dit vijfde seizoen is opnieuw van een uitzonderlijke kwaliteit en het is duidelijk dat de makers zich niet hebben laten ontmoedigen door het HBO-besluit, want alles is in het werk gesteld om van deze 8 afleveringen pareltjes te maken, wat o.a. zichtbaar wordt in de flashbacks, waarin we de Boardwalk in minstens twee verschillende fazen te zien krijgen, nl. op het moment dat Nucky als een jongen van een jaar of tien in dienst treedt bij de Commodore als werkman (de Boardwalk is op dat moment niet veel meer dan een strand met tenten), en later als hij als jonge volwassene hulp-sheriff wordt (de Boardwalk als een eenvoudig houten verhoog langs het strand). Voor de rest trekt vooral het production design in de psychiatrische instelling (waar Gillian is opgesloten) de aandacht en krijgen we een goed beeld van hoe Amerika bijna 100 jaar geleden met z’n geesteszieke medeburgers omging.

Maar Boardwalk Empire heeft z’n succes vooral ook te danken aan de sterke acteerprestaties en in seizoen vijf passeren de belangrijkste personages (voor zover ze niet in eerdere seizoenen op gewelddadige wijze zijn opgeruimd) nog één keer de revue. In eerste instantie uiteraard Steve Buscemi, maar ook de Britse acteur Stephen Graham (Parade’s End, 2012), die een perfecte Al Capone ten tonele voert, Kelly Macdonald (No Country For Old Men, 2007) als de beminnelijke Margaret Thompson met het leuke Ierse accent, Michael Shannon (Take Shelter, 2011) als de wat wereldvreemde FBI-agent die door omstandigheden in dienst treedt bij Al Capone, sexy boy Shea Whigham (The Wolf Pf Wall Street, 2013) als Nucky’s immer tot mislukken gedoemde jongere broertje Eli, de zwarte acteur Michael Kenneth Williams (12 Years A Slave, 2013), als de succesvolle nachtclubeigenaar Chalky White die roemloos ten onder gaat, Gretchen Mol (3:10 To Yuma, 2007) als de aantrekkelijke maar gevaarlijke en berekende Gillian Darmody en ten slotte Paul Sparks als Nuck’s voorman Micky Doyle (House of Cards, 2015), die in dit seizoen eindelijk een iets ruimere rol toebedeeld krijgt.