FILM
Bij ons is het sprookje over de Maanprinses zo goed als onbekend, maar in Japan maakt het onlosmakelijk deel uit van de traditie. Dat het verhaal ooit naar het witte doek zou worden vertaald, stond bijgevolg buiten kijf. De persoon die besloot om dat te doen is bovendien niemand minder dan Isao Takahata, de man die ons onder meer de animatieklassiekers Pompoko en The Grave Of The Fireflies schonk. Het resultaat is een prent die diep geworteld is in de Japanse cultuur en die vooral op een jeudig publiek mikt. Daarmee maakt The Tale of Princess Kaguya het zichzelf niet eenvoudig om de harten te veroveren van de gemiddelde Studio Ghibli-fan. En toegegeven, het verhaal zelf is ook te weinig verrassend om de kijker volledig mee te slepen. Maar wat de film mist in verhalende impact, maakt Takahata grotendeels goed met een visuele schoonheid die ver uitsteekt boven de meeste computergeanimeerde films die tegenwoordig de markt domineren.

The Tale Of Princess Kaguya opent met een kinderloze bamboesnijder die tijdens zijn dagtaak een miniatuurprinsesje vindt in een bamboestok. Hij neemt haar mee naar huis en voedt haar samen met zijn vrouw op. Het meisje groeit razendsnel - met horten en stoten, zoals een bamboescheut - en ook haar humeur gaat op en neer, hoewel er altijd een optimistische naïviteit in haar schuilt. Het doet Kaguya dan ook veel pijn als ze het zorgenloze platteland moet verlaten en door haar ouders naar de stad mee wordt genomen, waar ze geschoold zal worden in de adellijke tradities van het land. Op die manier hopen haar ouders haar uit te huwelijken aan een rijke minnaar. Hoewel Kaguya, inmiddels uitgegroeid tot een beeldschone jongedame, dat niet ziet zitten, schikt ze zich in haar lot. Weliswaar op haar eigen manier, want tot de horror van haar ouders stelt ze elk van de prinsen die om haar hand dingt een schier onmogelijke opdracht. Wie die tot een goed einde brengt, mag met haar trouwen.

De plot geeft het al aan: The Tale Of Princess Kaguya schuwt de sprookjestraditie niet. Voor het jonge volkje zal dat aangenaam kijkvertier opleveren, maar wie iets ouder is,komt wellicht niet helemaal aan zijn trekken, want een hervertelling voor een moderne generatie zoals de meest recente Disneyfilms, is dit absoluut niet. Toch smokkelt Takahata een aantal thema's in de film die alleen volwassenen ten volle kunnen begrijpen, zoals het verlangen naar vrijheid in een gesloten maatschappij en het onvermogen om iets te doen aan eeuwenoude genderconventies. Maar die worden overweldigd door de simplistische sprookjesvertelling, die nergens een steek laat vallen, maar ook niet echt kan begeesteren.

Wat de kijker wél meesleept is de wijze waarop het verhaal met animaties tot leven wordt gebracht. Takahata begon zijn carrière in de traditie van de typische Japanse animatiestijl, maar in zijn vorige film, My Neighbours The Yamadas, koos hij resoluut voor pastelkleuren, uitgevoerd in de stijl van een waterverfschilderij. Die trend trekt hij door in The Tale Of Princess Kaguya, met meesterlijk resultaat. De prent oogt zoals geen enkele andere animatiefilm van de laatste jaren: door de gekozen aanpak lijkt de animatie net iets vrijer, net iets minder berekend, net iets onvoorspelbaarder, wat het kijkplezier enorm verhoogt. Het komt ook de connectie van het publiek met de personages ten goede, want de beelden zijn in hun vrijheid zo expressief dat ze de emoties van de getekende karakters extra in de verf zetten. Nergens is dit meer evident dan in een verbluffende sequentie halverwege de film waarin het prinses Kaguya tijdens een groot feest in haar naam even teveel wordt en in haar geest gehaast terugvlucht naar het platteland. Gedurende twee minuten geeft Takahata zich volledig over aan een impressionistische stijl met brede penseelstreken en expressieve camerabewegingen. De scène is een van de meest beklijvende die ik het voorbije decennium in een animatiefilm heb gezien en alleen al daarvoor is The Tale of Princess Kaguya een must voor iedereen die een beetje interesse heeft in tekenfilms.

Met The Tale Of Princess Kaguya wordt ook een belangrijk hoofdstuk van de 7de kunst afgesloten. Nadat eerder Ghibli-medeoprichter Hayao Miyazaki al had aangekondigd dat The Wind Rises zijn laatste film zou zijn, sluit nu ook die andere 'founding father' Isao Takahata zijn carrière af. En een jaar nadat The Tale of Princess Kaguya in de Japanse zalen speelde, deed Studio Ghibli met When Marnie Was There zelfs helemaal de deuren dicht. Laten we hopen dat Japanse animatie binnenkort een doorstart krijgt, want Takahata's laatste film bewijst dat er ruimte moet zijn in het hedendaagse bioscoopaanbod voor een unieke stem in animatiefilms.

BEELD EN GELUID
Een film die zo'n schitterende animatie op het scherm tovert verdient een prachtige beeldtransfer en gelukkig heeft disributeur Lumière dat begrepen. The Tale of Princess Kaguya oogt ronduit fantastisch op Blu-ray met een wonderbaarlijke weergave van de pastelkleuren, uitstekende contrasten en een totaal gebrek aan compressiefoutjes. De soundtrack klinkt ook prima, hoewel de film een subtiel audiospoor gebruikt en daardoor de achterste boxen amper aan het werk zet.

EXTRA'S
Naast een Trailer voor The Tale Of Princess Kaguya bevat de schijf enkele trailers voor andere Lumière-releases.

CONCLUSIE
The Tale Of Princess Kaguya is met zijn zachte animatiestijl een heerlijke anomalie in een door computeranimatie gedomineerde markt. Het verhaal is iets te voorspelbaar sprookjesachtig om de volwassen kijker mee te slepen, maar de kinderen zullen genieten! Beeld en geluid halen een uitstekend niveau op deze disk, maar de bonussectie bevat louter een stel trailers.