Een domme trien wordt ongewild zwanger van een kerel waar ze niet van houdt waardoor haar kansen op een relatie met degene die ze wel wil de dieperik ingaan. Iedereen kan zo’n script bedenken, toch is Love, Rosie enigszins te pruimen en dat komt door zowel de tamelijk frisse regie als de leuke vertolkingen. Voor de rest krijg je alle clichés die je doorgaans in een romcom vindt, maar wat had je anders verwacht?

Wellicht had regisseur Christian Ditter heel wat meer verwacht toen hij aan de verfilming van Where Rainbows End van Cecelia Ahern begon, want er zitten twee rijzende sterren in zijn film. Tot nu toe mocht Lily Collins, die Rosie vertolkt alleen maar in vehikels als Mirror, Mirror of (nog erger) The Mortal Instruments: City Of Bones spelen, toch ziet het ernaar uit dat de slanke brunette het nog wel een tijdje in de filmbusiness zal uitzingen. Dat geldt ook voor haar tegenspeler Sam Claflin, die we al in The Hunger Games: Mockingjay part 1 en The Riot Club zagen. Wel lijkt Claflin te veel op weg om de nieuwe Hugh Grant te worden, en wie zit daar nu op te wachten? En toch, ondanks deze twee namen liep de film niet bepaald lekker.

Maar goed, wie is die Rosie nu? Wel, een braaf meisje dat nooit opvalt, maar tot over haar oren verliefd is op Alex die ze reeds van haar vijfde kent. De twee zijn voor elkaar geboren, maar steeds loopt er wel een knappe blondine in de weg die ervoor zorgt dat Rosie Alex niet kan krijgen. Bovendien raakt ze ongewild zwanger en kan ze als jonge tienermoeder alle hoop op een relatie opbergen. Of toch niet? Want tja, meestal hebben zulke films toch een happy end, niet?

De film bevat zo wat alle ingrediënten die een gezond mens ervan zouden moeten weerhouden om het schijfje in zijn lader te plaatsen, maar vergeet voor één keer de vooroordelen. Love, Rosie is geen cinematografische mokerslag (wat dacht je?), maar op zijn minst genietbaar popcornentertainment. 

Technisch bekeken kun je maar weinig negatiefs over dit schijfje vertellen. Het beeld is altijd loepzuiver, maar dat is sowieso het minste van wat je op een Blu-ray die wordt uitgebracht door een major mag verwachten. De film speelt zich grotendeels in een grootstad of discotheek af en dus de ideale locatie om met indrukwekkende HD-beelden uit te pakken. De geluidsband bestaat uit een Engels DTS-HD MA 5.1 met veel dialogen die geregeld door een deuntje uit de jaren 90 (van Salt-N-Pepa tot Las Ketchup) worden onderbroken, zelfs André Rieu is van de partij!

Het is ondertussen een gewoonte dat een release op E1 betekent dat je een schijfje zonder extra’s krijgt.

CONCLUSIE
Ook al zakt de moed je in de schoenen als je weet dat Love, Rosie uit de pen komt van de dame die P.S. I Love You schreef, is het een aangename romcom die niet eens op de zenuwen werkt. Wel een tikkeltje te voorspelbaar, maar de eerste romcom die dat niet is, die moet nog worden gemaakt!