FILM
Het komt er natuurlijk van als je rollen als die van Legally Blonde accepteert, maar Reese Witherspoon heeft jarenlang moeten vechten tegen haar imago van dom blondje. Gelukkig kiest ze tegenwoordig niet zoals pakweg Cameron Diaz voor oerdomme rollen, maar leest ze blijkbaar twee keer het script alvorens ze haar handtekening onder een contract zet. Begin dit jaar verbaasde ze vriend en vijand in het voortreffelijke overlevingsdrama Wild en ook haar rol als arbeidsconsulente in het ondergewaardeerde The Good Lie behoort tot haar betere werk. De film werd nauwelijks opgemerkt, maar wie weet kan de dvd-release daar verandering in brengen.

Het is één van die vele oorlogen waarvan we ons bijna niks meer herinneren, maar vanaf 1983 brak in Soedan de hel los toen er tussen Noord- en Zuid-Soedan een bloederige strijd woedde. Talrijke dorpen werden geplunderd en platgebrand waardoor duizenden weeskinderen naar de buurlanden Ethiopië en Kenia moesten vluchten. Deze tocht van bijna 4000 kilometer was uiterst gevaarlijk, want voor de soldaten speelde het geen rol of kinderen in hun vizier kwamen, een vijand blijft altijd een vijand. De broers Mamere (Arnold Oceng), Jeremiah (Ger Duany) , Paul (Emmanuel Jal) en hun zus (Kuoth Wiel) slagen er na een helse tocht in om het vluchtelingenkamp in Kenia te bereiken. De toestanden zijn er schrijnend, maar mondjesmaat mogen enkele vluchtelingen naar het buitenland om daar nieuw geluk te vinden. Dertien jaar later (je leest dat goed) worden de vier in Amerika opgevangen, maar eens ze op de luchthaven van New York toekomen, wacht hun ook daar een vreselijk lot. De zus wordt van de broers gescheiden, en dat terwijl ze in een land zijn dat ze nauwelijks of niet kennen. Carrie Davis (Reese Witherspoon), die niet de minste interesse in de drie broers heeft, moet ze ophalen; de maatschappelijke werkster heeft de taak om er voor zorgen dat ze een geschikte job krijgen.

Het valt op dat regisseur Philippe Falardeau politiek studeerde, want de vorige film van de Canadees (Monsieur Lazhar) was er ook al eentje om over na te denken. Je kan de film in drie grote stukken verdelen, en die zijn allemaal van een ander niveau. Het eerste (en beste) gedeelte speelt zich af tijdens de oorlog. Het is weerzinwekkend om te zien hoe stoere soldaten een kogel op onschuldige kinderen afvuren. Smeken heeft geen zin, integendeel. Nadien volgen we de drie in Amerika. En alhoewel er een trieste ondertoon is (de zus is weg), steekt Falardeau allerlei grapjes over cultuurverschillen in het verhaal. Een telefoon die afgaat is voor de drie een alarmbel, een gsm is dan weer een toestel om tegen jezelf te praten en ze weten al evenmin wat ze met een rietje van McDonald’s aan moeten vangen. Het zwakste deel is het laatste, gewoon omdat de regisseur zich te veel laat meeslepen door meligheid (niettegenstaande je deze stakkers een gelukkig einde gunt).

BEELD EN GELUID

EXTRA'S
Soms voelen we ons als een kapitein die op een zinkend schip zijn passagiers het goede en slechte nieuws moet meedelen, dus moet dat maar zo! Er staan extra’s op dit schijfje (wat een uitzondering is voor de E One-releases), maar ze zijn niet ondertiteld (dat is misschien geen ramp, tenzij je de taal van Shakespeare niet begrijpt natuurlijk). Maar goed, achteraf bekeken moet je je hoofd er niet te veel over breken omdat de inhoud van de bonusfilmpjes zeer voorspelbaar is en je amper iets over de film verneemt. Allereerst zijn er de vijftien minuten weggelaten scènes. Het tweede filmpje is interessanter. In The Good Lie Journey, dat een kwartiertje duurt, komen vooral de producers (o.a. Ron Howard) aan het woord. Natuurlijk heeft men het over de tragische tocht die duizenden kinderen hebben ondernomen. De hoofdacteurs hebben trouwens zelf de oorlog in Soedan meegemaakt en weten als geen ander hoe deze ellende aanvoelt. 
 
CONCLUSIE
Echt vernieuwend kan je The Good Lie wel niet noemen, maar regisseur Philippe Falardeau heeft een mooi menselijk drama uit zijn hoed getoverd. Een lach en een traan zijn zoals steeds aanwezig, maar het is vooral Reese Witherspoon die na Wild dit jaar al een tweede keer een zeer positieve indruk maakt. Mensen kunnen blijkbaar toch hun leven beteren!