Regisseurs Eduardo Sánchez en Daniel Stamm hadden zich wellicht wat anders voorgesteld toen ze van de BBC verleden jaar de opdracht kregen om het succesboek van Michael Marshall Smith te verfilmen. Waarom men faalde? Omdat men dit soort mysterieverhalen net iets te vaak heeft getoond? Misschien, desalniettemin gok ik toch op de mogelijkheid dat Intruders veel te verwarrend is, en vooral veel te traag op gang komt.

De leden van de sekte Qui Reverti zijn een bende rare kwieten die in reïncarnatie geloven. Een eenvoudig voorwerp (bijv. een gewone pen) is voor hun een bewijs uit een vorig leven. Er zijn wel meer mensen die denken dat God voor hun meerdere levens in petto heeft, maar deze indringers gaan wel zeer ver. De vorige “bewoners” zoeken hun oude lichaam waardoor mensen zich plots schizofreen gedragen en levensgevaarlijk worden, gewoon omdat ze er rotsvast van overtuigd zijn dat ze terugkomen. Spilfiguur Jack Whelan (John Simm) was ooit politie-inspecteur in Los Angeles, maar koos na een tijdje voor een rustig gezinsleventje met zijn vrouw Amy (Mira Sorvino). Plotseling begint Amy anders te reageren. In haar slaap spreekt ze Russisch en ze krijgt ook andere interesses. Dankzij zijn politieverleden is Jack de ideale persoon om uit te vissen wat er loos is. Samen met zijn oude vriend Gary (Tory Kittles) ontdekt hij dat Amy plotseling Rose is geworden, die niets met haar man wil te maken hebben. Meer zelfs, omdat ze nu Rose is, heeft ze helemaal geen man meer. Rose is niet eens de gevaarlijkste van de hoop, dat is de negenjarige Madison (Millie Bobby Brown). Ze ziet er onschuldig uit, maar in haar jonge lichaam huist een seriemoordenaar.

Het lijkt een intrigerend verhaal, en dat is het ook, alleen komt de serie pas op dreef vanaf de vijfde aflevering en het is pas vanaf dan dat je als kijker volledig mee bent. Blijkbaar hadden de televisiekijkers de moed niet om daaroo te wachten en dat is jammer, de laatste afleveringen (en dit in tegenstelling tot de eerste) doen je verlangen naar meer

BEELD EN GELUID
Veel kleuren zie je niet in Intruders. Dat komt natuurlijk in de eerste plaats door de keuze van de makers, maar als je daar ook nog wat troebele beelden bij telt, dan is dat toch een minpunt voor een serie die je 360 minuten aan het scherm moet kluisteren. Gelukkig is het zwartniveau bevredigend en zijn er geen storingen. De dialogen zijn goed verstaanbaar op de Dolby Digital 5.1-geluidsband. Het meeste geluid komt uit de centerspeaker, want op wat minimalistische special effects na moet deze reeks het vooral van dialogen hebben. We vermelden het niet vaak, maar het mooiste aan deze uitgave is zonder twijfel de prachtige verpakking die iedere fan zal blij maken.