FILM
Na een decennium vol eigenzinnige, creatieve zijsprongetjes in zulke diverse genres als epische kung-fu (The House Of Flying Daggers) en film noir (het ronduit bizarre A Woman, A Gun And A Noodle Shop), keert cineast Zhang Yimou terug naar het soort intimistische drama dat hem in de jaren negentig een wereldwijde schare bewonderaars opleverde (en talloze filmprijzen). Coming Home is met zijn klassieke, gestileerde beelden zonder meer een terugkeer naar de bron voor Yimou. Maar is de film ook een terugkeer naar de kwaliteit van die gouden periode voor de regisseur? Dat is helaas minder het geval.

Nochtans laat de plot veel goeds vermoeden. De film, gebaseerd op een populaire roman, opent in het China van de jaren zeventig, in de nadagen van Mao's culturele revolutie. Tienermeisje Dandan heeft de hoofdrol te pakken in het schoolballet, maar wordt plots naar het kantoor van de directeur geroepen, waar haar moeder (Feng) haar al opwacht. Beiden krijgen er te horen dat Dandans vader Lu ontsnapt is uit het gevangenkamp waar hij opgesloten zat als dissident en ze krijgen de goede raad hem aan te geven als hij zich in hun beurt mocht laten zien. Feng zou dat nooit doen, maar Dandan, die door het schandaal de hoofdrol in het ballet aan haar neus ziet voorbijgaan, heeft minder scrupules. In de achtervolging op een treinstation die daarop volgt, wordt Lu gesnapt, maar in de chaos moet Feng ook een stevige klap tegen het hoofd verwerken.

Drie jaar later - de Culturele Revolutie is inmiddels dood en begraven - blijkt dat die klap nog steeds nazindert bij Feng, want ze kampt met selectieve amnesie en andere geestesverstorende kwaaltjes. Dat leidde er onder meer toe dat ze Dandan het huis uitzette. Lu is inmiddels teruggekeerd uit de gevangenis en probeert toenadering te zoeken tot zijn echtgenote, maar zij herkent hem totaal niet meer. Met de hulp van Dandan probeert Lu Fengs herinneringen dag na dag en stapje bij stapje weer op te rakelen en zo weer een plekje in haar hart te veroveren.

Dat klinkt als het soort film dat Zhang Yimou in zijn slaap zou kunnen draaien en laat net dat nu het probeem van Coming Home zijn. De beelden ogen, zoals steeds bij de regisseur, weer schitterend, met prachtig gekozen composities en een montage die een gestaag ritme aanhoudt als een aangenaam voortkabbelende beek. Ook zijn kunde om acteurs te regisseren is Yimou nog lang niet verleerd. Zijn voormalige muze Gong Li zet een broze en bijwijlen hartverscheurende Feng neer, terwijl de gekrenkte passie en de volharing van Lu prachtig vertolkt worden door Chen Daoming. Als derde lid in het centrale trio doet Zhang Huwen nauwelijks onder in menselijkheid als dochter Dandan. Maar de lijm die deze performances en de beelden bij elkaar moet houden, is er te weinig.

Dat komt grotendeels omdat de plot amper ruimte laat voor evolutie. De geestelijke toestand van Feng fluctueert amper, waardoor alle pogingen van haar echtgenoot om tot haar door te dingen op den duur repetitief overkomen. De grote passie tussen de twee in een vorig leven, waar Yimou voortdurend naar refereert, is dan ook ongeloofwaardig, wat de romantiek van het verhaal stevig ondergraaft. Bijkomende gemiste kans is het feit dat de intrigerende culturele en geschiedkundige achtergrond van het verhaal slechts de diepzinnigheid heeft van een postkaart. Daarmee doet Coming Home denken aan de films uit de laatste fase van David Leans carrière (Dr. Zhivago, Ryan's Daughter): ook films die het epische combineren met het intimistische, maar die de pathos zo weing ruimte geven, dat je - alle technische kunde ten spijt - nooit echt kunt meeleven met de hoofdpersonages.

BEELD EN GELUID
Een film van Zhang Yimou verdient het steeds om in de best mogelijke kwaliteit gezien te worden en distributeur Lumière doet daar zijn uiterste best voor. De beeldtransfer is dan ook prima, met een uitstekende scherpte, goede contrasten en een aangename kleurweergave. Ook de soundtrack haalt een bovengemiddeld niveau, zowel in het handvol scènes die actie bevatten als in de grote hoeveelheid intieme scènes.

EXTRA'S
Naast een drietal Cross-promotionele Trailers bevat de schijf geen extra's.

CONCLUSIE
Coming Home is dan wel een terugkeer naar het soort films waarmee Zhang Yimou zich twintig jaar geleden op de kaart zette, de kwaliteit van de prent is toch dat beetje minder. Een gebrek aan chemie tussen de hoofdpersonages en een plot die geen richting kiest, zijn de voornaamste schuldigen, al blijven de knappe beelden en de goede vertolkingen ervoor zorgen dat je niet halverwege afhaakt. Beeld en geluid zijn bovengemiddeld goed, maar op enkele trailers na is de bonussectie leeg.