Het ziekenhuis organiseert een ontmoeting tussen de beide families, Ryota Nonomiya doet een beroep op een oude vriend voor juridisch advies, Yukari Saiki trakteert het hele gezelschap op ijsjes en een bezoekje aan een pretpark op kosten van het ziekenhuis. Ryota denkt er niet aan om z’n zoon te ruilen tegen het jongetje van de Saikis, maar als hij merkt dat het Yukari Saiki vooral om de schadevergoeding te doen is, probeert hij een regeling te treffen die betrekking heeft op beide jongetjes. Dat valt evenwel is zeer slechte aarde bij de Saikis die heel veel van hun kinderen houden. Dus besluit Ryota – tegen de zin van zijn vrouw – dat het beter is om de kinderen dan maar zo gauw mogelijk te ruilen en de hele kwestie te vergeten. Keita legt zich noodgedwongen bij de feiten neer, maar het zoontje van de Saikis – dus eigenlijk dat van de Nonomiya’s – heeft het karakter van zijn (echte) vader en is niet geneigd om zich neer te leggen bij de wetten van zijn nieuwe papa. Op een keer gaat hij gewoon terug naar huis…

Het verwisselen van boorlingen in een ziekenhuis, het is wellicht de angstdroom van vele jonge vaders en moeders en in Like Father Like Son is dat het lot van de Nonomiya’s en de Saikis. De sterkhouder van deze bioscoopfilm is het feit dat regisseur Hirokazu Kore-eda zich niet laat verleiden om er een melig drama van te maken, want helemaal in de stijl van de Japanse beleefdheidsregels vertelt hij het verhaal op een bijna zakelijke manier en reserveert de emotionele uitbarstingen voor de geïsoleerde scènes met Ryota en Minori Nonomiya thuis: hij is vooral bezig met de juridische en financiële kant van de affaire, zij reageert emotioneel, niet alleen omdat zij als moeder een veel betere band heeft met hun zoontje, maar evenzeer omdat ze beseft dat het andere echtpaar veel meer en vooral anders omgaat met z’n kinderen en dat het dus geen kwestie is van een ruiloperatie met financieel gewin, maar veel meer van een pijnlijke scheiding waarbij iedereen verliest.

Zoals dat vaak het geval is in dergelijke films hangt de geloofwaardigheid af van de mate waarin de jonge acteurs in staat zijn om realistische en beklijvende personages neer te zetten en daarin slagen de beide jongetjes met brio, maar het is vooral Keita Nonomiya – grappig dat z’n personage precies dezelfde naam krijgt – die indruk maakt, want hij weet op een perfecte manier zijn verbazing over de weinig conventionele cultuur van de Saikis én z’n teleurstelling zichtbaar te maken. Het komt dan ook als een verrassing dat net het andere jongetje voor een doorbraak zorgt, maar tussen de regels heeft de regisseur ons eerder verteld dat die de intelligentie van zijn echte vader heeft geërfd, en zoals zal blijken ook diens koppigheid en doorzettingsvermogen.

Vreemd genoeg heb je als kijker veel meer respect voor de manier waarop de elektrohandelaar en zijn vrouw de netelige kwestieaanpakken, terwijl de regisseur zijn camera meestentijds op het andere stel richt, want in de weinige scènes waarin de Saikis te zien zijn, worden ze – ondanks de grote interesse van Yukari Saiki voor de financiële schadevergoeding – voorgesteld als de betere ouders. Neen, hun kinderen krijgen geen pianolessen en ze gaan niet naar een dure school, maar ze hebben een vader die hen in z’n vrije tijd trakteert op een bezoekje aan de speeltuin of die gewoon met ze speelt, allemaal dingen waarvoor Ryota Nonomiya wegens z’n drukke baan geen tijd en misschien zelfs geen zin heeft. Bijgevolg heb je medelijden met de kleine Keita Nonomiya, want verdient hij ook niet een vader die zich met hem bezighoudt? Het is een vermetele truc die regisseur Hirokazu Kore-eda hanteert, maar het effect is subliem.

Visueel is Like Father, Like Son een zeer gevarieerde film, want de regisseur kan z’n camera in twee compleet verschillende milieus opstellen: het hotelachtige appartement van de Ninomiya’s met z’n hightechinrichting lijkt in niets op de wat slonzige winkel van Yukari Saiki en diens krappe en slordige woonkamer. Maar het production design suggereert uitstekend de cultuur van beide gezinnen en de manier waarop ze met elkaar en met hun kinderen omgaan.