Naast pure arthouse brengt Remain In Light ook geregeld  “gewone films” uit die vaak door het bioscoopcircuit zijn genegeerd, of die gewoon slechts eenmalig te zien waren op één of ander filmfestival. The Dead Lands van Toa Fraser is een mooi voorbeeld. Het is trouwens een film die je bijna automatisch laat denken aan La Guerre Du Feu. Net zoals in de klassieker van Jean-Jacques Annaud, volgen we in deze Nieuw-Zeelandse productie het wel en wee van stammen. Het zijn Māori, de oorspronkelijk bewoners van Nieuw-Zeeland, voor de ontdekking van het continent door de Europeanen. Vandaag vertegenwoordigen ze nog  zo’n kleine tien procent van de Nieuw-Zeelandse bevolking en ze hechten enorm veel belang aan mythen waarin hun voorvaderen de hoofdrol spelen.

Zowat overal ter wereld hielden onze voorouders ervan om elkaar de schedel in te slaan, en dat was bij de Nieuw-Zeelanders niet anders. De boosdoener is Wirepa (Te Kohe Tuhaka), die aan de dorpelingen van een andere stam vraagt of hij naar het graf mag van hun voorouders. Het stamhoofd stemt toe, maar Wirepa wordt zo kwaad dat uit woede hij de schedel op de grond gooit. Hongi (James Rolleston), de zoon van het stamhoofd, is getuige van deze heiligschennis en dat heeft natuurlijk Wirepa gezien. Om erger te voorkomen probeert hij het stamhoofd wijs te maken dat het zijn eigen zoon is die deze daad pleegde. Het stamhoofd zegt dat hij het incident uitgebreid zal onderzoeken en indien blijkt dat Hongi de dader is, dan zal hij door zijn eigen handen worden gedood. Wirepa wil echter niets van dit compromis weten en besluit dat er maar één oplossing is: zijn eigen vader inlichten. Het stamhoofd is er zich van bewust dat dit synoniem is voor een bloederige oorlog.
 

Het vervolg kan je raden. Hoofden en ledematen worden naar hartenlust afgehakt, en behalve enkele mythische rustpunten is The Dead Lands vooral een beeldcollectie vol brutaal, primitief geweld. Het wordt allemaal wel mooi gebracht, maar omdat we weinig of niets over de karakters weten (nou ja, ze zij jong en leven in de jungle), kan het ons maar weinig schelen of het de goede of de kwade zielen zijn die als overwinnaar uit de bus komen. Het verhaal komt door zijn mythische achtergrond zeer traag op gang, waardoor twee uur net iets te lang lijkt. Liefhebbers van majestueuze gevechten worden wel op hun wenken bediend, want de film staat bol van dit soort scènes. Alleen, hoe indrukwekkend het er allemaal ook uitziet, je kan er niet een hele film mee vullen.

The Dead Lands is een visueel pareltje, maar het scenario is zo zwak dat de twee uren film in een lange rit ontaarden. Jammer dat men niet tijdig de schaar heeft bovengehaald, desalniettemin een aanrader voor wie van vechtende primitievelingen houdt!