FILM
Het hoeft geen betoog waarom Hollywood zo gek is van verslavingen: zelfs in het verhaal van de kleinste garnaal zit genoeg drama om een hele film te vullen. In The Gambler is die kleine garnaal Jim Bennett (Mark Wahlberg), een literatuurprofessor aan een Amerikaanse universiteit, die we voor het eerst leren kennen als hij een illegaal casino in 'Koreatown' binnenstapt, waar hij zich met een initiële inzet van 10.000 dollar een schuld van bijna een kwart miljoen dollar op de hals haalt. Het blijkt niet de eerste keer dat Bennett zich zwaar in de schulden werkt. Niet voor niets zien we in de proloog van de prent hoe zijn stervende grootvader (oude getrouwe George Kennedy, 90 inmiddels) pertinent weigert om ook maar een cent van zijn erfenis aan zijn kleinzoon te schenken. En dus zit er voor de professor niets anders op dan bij minder koosjere schuldenaars aan te kloppen, in de wetenschap dat hij zelfs dan moet rekenen op wat geluk in het spel alvorens hij zijn schulden volledig zal kunnen afbetalen.

Als premisse is dat dan wel niet de meest originele insteek, maar ze is veelbelovend genoeg om de hoop op een intens drama aan te wakkeren. Die hoop wordt nog extra gevoed door het feit dat de prent gebaseerd is op een film van James Toback, een icoon van de onafhankelijke cinema uit de jaren zeventig. Maar hoewel de prent een aantal intrigerende sequenties bevat, wordt al snel duidelijk dat de prent in de eerste plaats een stervehikel is voor Mark Wahlberg, die na zijn rol in het hersenloze vierde Transformers-deel wellicht wilde bewijzen dat er wel degelijk een goede acteur in hem schuilt. Eenmaal je het redelijk ongeloofwaardige uitgangspunt van Wahlberg als een literatuurprofessor van je af kan zetten, lukt het ook aardig om de getormenteerde, aan verslaving ten onder gaande Bennett in een sympathiek daglicht te zien. Maar dat is onvoldoende om de kwalijke invloed van een aantal mindere subplots volledig weg te spoelen.

Dat geldt in de eerste plaats voor de relatie die Bennett begint met zijn meest beloftevolle studente, gespeeld door de ongelooflijk getalenteerde Brie Larson. Voor de verandering is het ditmaal niet het leeftijdsverschil dat het deze plotwending moeilijk maakt, maar het feit dat Larson zich onvoorwaardelijk en vol overgave in een relatie met de professor stort: 'How do you feel about an inappropriate relationship', zegt ze letterlijk. Dat dit de zaken noch voor de twee noch voor de buitenwereld compliceert, komt over als goedkoop scenarioschrijven en daar kunnen de goede intenties van Wahlberg en Larson weinig aan verhelpen. Maar deze subplot is tenminste niet zo'n cliché als diegene die de slechte band tussen Bennett en zijn moeder (een hopeloos overacterende Jessica Lange) behandelt. Andere delen van het verhaal (hoewel nog steeds perfect passend binnen de gemeenplaatsen van dit soort films) zijn op dat vlak een stuk overtuigender, met name een verhaallijn die Bennett dwingt aan een van zijn studenten - een beloftevolle basketter - te vragen om de uitslag van een wedstrijd te beïnvloeden.

Deze scène, waarin de schuldeisers van Bennett de match op tv volgen en het lang lijkt alsof de jonge basketter er alles aan doet om zijn professor te straffen voor het stellen van zo'n onethische vraag, is ook met voorsprong de spannendste uit de prent. Rupert Wyatt, die eerder al het uitstekende Rise of the Planet of the Apes inblikte, excelleert hier in zijn montage en beeldkeuze, iets wat hij overigens ook doet in de scènes die iets minder goed uit de verf komen. De regisseur is zeker iemand om in de gaten te houden, want ook met de algemene sfeer van de prent - die het midden houdt tussen een stervehikel, een jaren-zeventig-drama en een moderne indie-film - zit het snor, onder meer omdat Wyatt kiest voor een soundtrack die opvallend weinig gebruik maakt  van muziek en daarmee de rauwheid van het basisverhaal nog eens extra benadrukt.

Zeker in het middenstuk van de prent houdt hij daarmee de aandacht van de kijker voortdurend vast. Maar, wellicht gedwongen door de eisen van de studio en van ster Mark Wahlberg, kiest de film in het laatste kwartier een te veilig pad. Daar waar de orginele film van James Toback een compromisloos, zwartgallig einde had, kiezen de makers hier voor een hoopvolle climax. De verlossing van het hoofdpersonage mag daardoor wel de vorm van een mooie ronde cirkel maken, maar de kijker blijft toch wat onbevredigd achter. De beste verhalen over verslaving - denk bijvoorbeeld aan het onderschatte alcoholdrama Days of Wine and Roses - hebben namelijk het lef om te eindigen met de conclusie dat elke overwinning op een verslaving slechts tijdelijk is. The Gambler heeft dat lef niet en schijnt daardoor te Hollywoodiaans licht op een nijpend samenlevingsprobleem.

BEELD EN GELUID
Grote delen van de prent spelen zich af in schimmige steegjes, slecht verlichte casino's en dampige sauna's, maar de beeldtransfer heeft daar hoegenaamd geen problemen mee. The Gambler oogt uitstekend op Blu-ray, met een uitmuntende scherpte, zeer goede zwartlevels en meer dan behoorlijke contrasten. Ook de kleurenweergave scoort bovengemiddeld. Omdat regisseur Wyatt vooral met subtiele geluidseffecten werkt, is een goede soundtrack op deze schijf essentieel. Gelukkig stelt Paramount op dat vlak niet teleur: de atmosfeer van de onderbuik van de samenleving is steeds een extra karakter in de film dankzij heldere dialogen en goed gemixte geluidseffecten.

EXTRA'S

CONCLUSIE
The Gambler bezit alle essentiële ingrediënten van een donker verslavingsdrama, maar durft in de cruciale fase van de film niet duister genoeg te gaan. Ook een teveel aan overbodige of onderontwikkelde subplots doet deze voor het overige meer dan degelijk prent geen goed. Beeld en geluid zijn van het niveau dat je mag verwachten van een recente release, terwijl de bonussectie misschien niet zeer veel extra's bevat, maar wel allemaal zeer inzichtelijk materiaal.