FILM
Niets is zo heerlijk als op een eenzame avond een western in je lader schuiven. Toegegeven, er zijn wel betere dingen te bedenken, maar toch is het een ideale openingszin om te schrijven dat ik vandaag het westerngenre in de cinema verschrikkelijk mis. Natuurlijk weet ik ook wel dat de jeugd niet staat te springen om Amerikaanse macho’s op paarden te zien rondhuppelen, maar ook al waren de verhaaltjes vaak flauw, zorgde de western voor heel wat cinematografische pareltjes. Er zijn talloze boeken over verschenen en websites aan opgedragen, en de keuze uit het westernaanbod is enorm. Puur toevallig kozen wij er The Bravados uit 1958 uit, een western die in de eerste plaats opvalt door zijn majestueuze Cinemascope-beelden.

Het verhaal dat door Frank O’Rourke is geschreven, vertelt de geschiedenis van de rancheigenaar Jim Douglass (Gregory Peck) die naar Arriba (een stadje aan de Mexicaanse grens) afreist omdat hij de vier gearresteerde bandieten Alfonso Parral (Lee Van Cleef), Bill Zachary (Stephen Boyd), Ed Taylor (Albert Salmi) en Lujan (Henry Silva) aan de galg wil zien hangen. Deze vier hebben zijn vrouw vermoord. Alles loopt fout als de beul (Joe DeRita, Curly Joe van The Three Stooges) in het dorpje arriveert. Want wat blijkt? De echte beul is vermoord, terwijl zijn moordenaar een handlanger van de vier is die ervoor zorgt dat zij uit de cel kunnen ontsnappen. Tijdens hun vlucht sleuren zij de dochter van een winkelier (Kathleen Gallant) mee. Douglass zit samen met enkele dorpelingen de boeven achterna en speelt zelf voor rechter.

The Bravados werd geregisseerd door Henry King, die één van de pioniers uit de Amerikaanse cinema is. Hij draaide meer dan 100 films en was al sinds de stomme film één van de belangrijkste pionnen in Hollywood. Vooral zijn zeemzoete romantische films en westerns waren grote successen. De keuze voor Gregory Peck als hoofdrolspeler was zeker geen toeval, want King maakte acht jaar eerder met hem The Gunfighter die door heel wat critici als één van de beste westerns ooit wordt beschouwd. Alhoewel er wellicht niemand is die denkt dat The Bravados beter is, blijft hij wel een steengoede western. Net zoals dat met The Gunfighter het geval is, durft men The Bravados wel eens omschrijven als een psychologische western omdat de held zijn daden in vraag stelt. Heeft iemand het recht om een ander te doden? Het is net daarom dat de keuze van Peck zo’n goede was. Je ziet geen John Wayne-achtige cowboy, wel een man die steeds meer en meer aan zichzelf twijfelt. De regie van King is stijf, maar wel wondermooi en het zou één van de voorbeelden zijn die Sergio Leone gebruikte voor zijn spaghettiwestern For A Few Dollars More (waarin trouwens Lee Van Cleef ook meespeelt). Een degelijke western heeft natuurlijk nood aan een mooie, dappere dame en die vond men in Joan Collins, die in de jaren 80 wereldberoemd werd als de feeks Alexis Carrington uit de Dynasty-soap. Over de geforceerde happy end kun je wel vragen stellen, maar dat was typisch voor Henry King.

BEELD EN GELUID