Omdat het opvangtehuis voor ongehuwde moeders slecht wordt beheerd, grijpt de abdis van Nonnatus House in en ze stuurt Chummy Noakes (Miranda Hart) er naartoe als nieuw hoofd. Miranda Hart, die u beslist kent van de gelijknamige TV-serie, krijgt u dus maar in 1 aflevering te zien, want die moest dringend naar een andere set voor de opname van Miranda seizoen 4. Dat is jammer, want in seizoen 3 verdween ook al hoofdrolspeelster Jennifer Raine definitief uit de serie voor een hoofdrol in de nieuwe TV-serie Partners In Crime (2015) en een belangrijke rol in twee andere TV-series, nl. Fortitude (2015) en Wolf Hall (2015). Gelukkig wordt geen van beiden door een andere actrice vervangen, maar kiezen de makers ervoor om nieuwe figuren naar de voorgrond te schuiven, eerder was dat vroedvrouw Patsy en nu is dat de jonge domineesdochter Barbara, een jonge vrouw met weinig praktische ervaring, die evenwel kort na haar aantreden drie baby’s op één dag uit hun benarde posities bevrijdt, wat in de lange geschiedenis van Nonnatus House nooit eerder is voorgekomen! Barbara hoort er meteen helemaal bij.
Na het vertrek van twee sterke figuren is alles op de jonge blondine Helen George gezet als nieuwe hoofdrolspeelster en dat lukt al aardig in dit vierde seizoen, al blijft de toegewijde en zorgzame Trixie Franklin toch een twijfelgeval, want er zit graag aan de witte martini, ze tut zich graag op, waarbij vooral naïviteit een beperkende handicap zou kunnen zijn. Maar ze is duidelijk het mooie snoetje van de show en dat heeft ook de jonge en eveneens aantrekkelijke hulp-dominee Tom Hereward gemerkt, die haar in het begin van seizoen 4 prompt ten huwelijk vraagt. Trixie is uiteraard in haar nopjes, want ze had al een tijdje een oogje op de jonge dominee, die haar ter gelegenheid van de verloving een antieke ring van zijn grootmoeder schenkt. Maar in de afleveringen die volgen moet de blondine vaststellen dat van een domineesvrouw heel wat wordt geëist en ze is er nog niet uit of zij daartoe in staat is. Haar collega Cynthia is uit een heel ander soort hout gesneden, want zij denkt eraan om non te worden. Trixie kan haar oren niet geloven en ze probeert Cynthia op andere gedachten te brengen, maar die is vrij zeker dat ze de goede keuze maakt en vraagt aan hoofdzuster Julienne of ze een paar dagen vrij kan krijgen om haar ouders in te lichten. Het zal u niet meer verbazen als u hoort dat ook Bryony Hannah heel even opstapt voor een rol in een nieuwe TV-serie, nl. Bing (2014-2015). Maar de makers van Call The Midwife geven de moed niet op, want Zuster Cynthia wordt vervangen door de oudere vroedvrouw Phyllis Crane, en die valt niet meteen in de smaak, want al op de eerste dag heeft ze opmerkingen op het ouderwetse systeem dat gehanteerd worden om de zwangere vrouwen in kaart te brengen en de manier waarop scharen en medische instrumenten ontsmet worden. Bovendien is Phyllis Crane niet alleen betweterig, ze is ook een flapuit die geen blad voor de mond neemt in privéaangelegenheden en dat valt niet altijd goed bij haar jongere collega’s. Zuster Julienne probeert de gemoederen te bedaren, maar haar collega zuster Evangelina ziet Phyllis Crane als een concurrente en ze is bereid om te vechten voort haar plaatsje in de infirmerie. Vrouwenproblemen eisen echter haar aandacht op en op aandringen van zuster Julienne besluit ze om toch maar een arts te raadplegen.
De mannen in Poplar zijn arbeiders en hun echtgenoten zijn huismoeders die het niet erg breed hebben. Hun behuizing is armoedig en geld is er altijd tekort en dus is de hulp van de zusters en de vroedvrouwen nuttig en nodig, al zijn de zwangere vrouwen niet altijd bereid om hun goede raad ter harte te nemen. Soms blijven ze trouwens onder de radar, zoals een Ierse vrouw met twee zoontjes die op straat leeft omdat men haar man geen werk wil geven. Ieren worden als honden en uitschot behandeld, zegt hij tegen de vroedvrouw, maar het is uitgerekend Phyllis Crane die het tij zal keren, want zij oefent morele druk uit op de betrokken ambtenaar en die zorgt dat het gezin een fatsoenlijke woning krijgt, waarmee ze in de achting stijgt bij de zusters en de collega-vroedvrouwen van Nonnatus House en meteen ook maar het kostuum van de Nonnatus-vroedvrouwen aantrekt, want misschien wil ze nu wel blijven…
Call The Midwife is uiteraard een serie waarmee de BBC op meisjes en vrouwen mikt, maar dat wil niet zeggen dat de onderwerpen lichtvoetig zouden zijn. De aanpak van het geheel is dat wél, met veel emotie en soms zelfs sentimentaliteit, maar een item over kinderen die bij hun moeder weggehaald worden wegens verwaarlozing om vervolgens met een smoesje naar Australië te worden verscheept waar ze het zogenaamd beter zouden hebben, het roept bij heel veel Britten beelden op over gedwongen adopties en slechte leefomstandigheden voor de betrokken jongeren (wat trouwens pas veel later aan het licht zou komen). Of wat dacht u van een item over een toekomstige vader die in een openbaar herentoilet betrapt wordt met z’n broek op de knieën terwijl hij volgens de agent die hem opbracht – PC Peter Noakes, de echtgenoot van vroedvrouw Chummy! - obscene gebaren maakt in de richting van een andere man. Hij wordt opgesloten, voor de rechtbank gebracht, waar dr. Patrick Turner, de arts die aan Nonnatus House verbonden is, een goed woordje doet over z’n karakter, maar ook hij kan niet voorkomen dat de jonge homo veroordeeld wordt tot een medische behandeling om z’n slechte gewoonte af te leren. Dat er sprake is van mogelijke haaruitval en borstontwikkeling is nauwelijks een excuus om de straf niet uit te spreken. Maar zoals in de meeste West-Europese landen was homoseksualiteit in de jaren 60 een misdrijf en werden homomannen als misdadigers behandeld.
Sterkhouders van Call The Midwife zijn de uitstekende acteerprestaties en het production design waardoor de jaren zestig voor uw ogen herleven. Miranda Hart is een natuurtalent en het is jammer dat zij maar sporadisch in de serie optreedt, maar Helen George vult het gat op een behoorlijke manier op, terwijl Jenny Agutter als zuster Julienne de hele groep netjes bij elkaar houdt met kleine, haast onopvallende vermaningen en heel veel geduld. Pam Ferris mag de rol van de wat grovere zuster Evangelina voor haar rekening nemen en doet dat op een haast perfecte manier, terwijl de hoogbejaarde zuster Monica Joan in de huid kruipt van een oudje dat zich nog nuttig probeert te maken, maar dat vaak de band met de realiteit verliest en zich daarvan bewust is, wat het uiteindelijk zo veel erger maakt. Nieuwkomer Linda Bassett (Phyllis Crane) is een sterke aanwinst voor Call The Midwife, want zij is niet alleen een uitstekende actrice, zij is ook een bekend gezicht dat u zich beslist herinnert uit die andere mooie serie Lark Rise To Candleford (2008-2011), waarin ze de rol van Queenie Turrell voor haar rekening nam, een vrouw die zich vooral met kruiden bezighield en die in de ogen van de kinderen in het dorp dan ook een beetje op een heks leek.
Als Call The Midwife ons één ding leert, dan is het wel dat het vroeger zekere niet beter was, integendeel; maar de tijd heeft de scherpe kantjes afgevijld en dat er nauwelijks 20 jaar na WOII sprake was van veel armoede en slechte leefomstandigheden, dat zijn zelfs diegenen die het nog hebben meegemaakt ondertussen grotendeels vergeten. Anderzijds was er meer dan vijftig jaar geleden nog geen sprake van overbevolking, van fijn stof, van opwarming van de atmosfeer of ozonvervuiling, zelfs niet van ellenlange files op de Antwerpse ring. Het waren problemen die men (nog) niet kende en die de toekomst (nog) niet belastten. In die zin was er inderdaad sprake van een betere tijd...
