FILM
Op de pagina’s van het Vlaamse filmmagazine Vertigo woedt er een interessante discussie. Sinds mensenheugenis droomt Vlaanderen luidop van een filmster waarmee Hollywood rekening houdt. En jawel, nu we er eentje hebben kiezen diezelfde Vlamingen ervoor om hun held op het schavot te brengen. Een slechte buitenlandse recensie wordt meteen voorpaginanieuws. Ik heb niet (en zal dat wellicht nooit doen) beweerd dat Matthias Schoenaerts een briljant acteur is (zelfs Rundskop is over het paard getild), maar hij is wel de enige die van zichzelf kan zeggen dat hij een buitenlandse ster is. Dat alleen al verdient respect, en als je dat niet hebt, dan ben je het zelfs niet waard om jezelf een filmfan te wanen.

Over zijn keuzes kun je het een en ander zeggen. Door zijn imposante lijf is hij misschien minder geschikt voor kostuumdrama’s en dat lijkt nou net het genre te zijn dat hij heeft uitgepikt om de wereld te tonen dat er ook in Antwerpen kan worden geacteerd. Maar goed, waar waren al die Schoenaerts-fans toen de meesterlijke gangsterfilm Blood Ties uitkwam?

Nu is er Suite Française van Saul Dibb. Dat is niet zo maar de eerste de beste, want hij was degene die Keira Knightley deed schitteren in The Duchess. Voor zijn nieuwste productie koos Dibb voor het (onafgewerkte) gelijknamige boek van Irène Némirovsky die in Auschwitz overleed. Het manuscript werd jaren later door haar dochter ontdekt en is als boek pas onlangs uitgebracht. Suite Française vertelt de minder fraaie kantjes van Fransen die meeheulden met de vijand. Het drama vindt plaats in Bussy, een dorpje niet ver van Parijs. De Franse regering deelt in 1941 mee dat ze niet langer de vijand bevecht en gewillig haar lot ondergaat. Weldra arriveren de eerste tanks in Bussy en worden de dorpelingen verplicht om Duitse soldaten een plaats in hun huis te bieden. Ook huisjesmelker Madame Angellier (Kristin Scott Thomas) ontsnapt niet aan deze regeling en wordt gedwongen om een kamer af te staan aan luitenant Bruno von Falk (Matthias Schoenaerts), Het ijskonijn gunt hem geen blik. Voor haar blijft hij de onverbiddelijke vijand en ze is niet vergeten dat haar bloedeigen zoon Gaston in een Duits werkkamp zit. Haar schoondochter Lucile (Michelle Williams) valt wel voor de charmes van de mof.

Suite Française is wel geen meesterwerk, toch is het een briljante oorlogsfilm (weliswaar met een zeer romantisch kantje) zoals ze tegenwoordig te weinig worden gemaakt. Het is misschien wel vreemd om Franse dorpelingen feilloos Engels te horen praten, terwijl de nazi’s geregeld “jawohl” mogen uitroepen, maar dat is het enige minpuntje. De cast is bijna briljant. Kristin Scott Thomas mag nog maar eens tonen dat ze de hardste tante uit het huidig filmwereldje is, Williams is ontroerend en Schoenaerts heeft het ideale tronie om een nazi te spelen.

BEELD EN GELUID