2015 is het jaar van de heropgestarte franchises. Na Mad Max, Fantastic Four, Mission: Impossible en Star Wars verbrak het vierde deel uit de Jurassic Park-serie aan de kassa alle records en werd na Titanic en Avatar onverwacht (zeker voor een vierde deel uit een franchise) aan de kassa de derde best draaiende film ooit. Spielberg is enkel in naam aanwezig op de aftiteling - uiteraard met een dikke percent - Michael Crichton is overleden, alsook Richard Attenborough, en Sam Neill noch Laura Dern of Jeff Goldblum tekenden present; enkel BD Wong zorgt nog voor een zéér losse band met de originele trilogie. De gaten worden opgevuld door Chris Pratt, die sinds Guardians Of The Galaxy en het kweken van bijhorende sixpack, bijzonder bankable is geworden, en Bryce Dallas Howard, de dochter van, die haar carrière voornamelijk vult met eerder artistieke films zoals Manderlay, maar op tijd en stond haar neus eens niet optrekt voor een commercieel avontuurtje zoals Spiderman. Feitelijk valt het succes van Jurassic World moeilijk te verklaren, want het scenario leest als een doordrukje van alle vorige scripts, waarbij het enige wat schijnt te verschillen het formaat van het beestje is (lees: Jurassic Park: de T-rex, The Lost World: twéé T-rexen, Jurassic Park III: de Spinosaurus en Jurassic World: de Indominus Rex). De door Spielberg gebruikte filmtechnieken zijn op die tijd misschien wat bijgestuurd, maar het essentiële werk was al vanaf de eerste film gedaan, zodat er geen echte verrassingen meer te beleven vallen.

 

Colin Trevorrow brengt echter duidelijk de morele les naar voor die als een rode draad doorheen het oeuvre van wijlen Michael Crichton loopt: wat gebeurt er als de technologische ontwikkeling de ethisch voorbijsteekt? Is het gerechtvaardigd om wetenschappelijke vondsten te verwezenlijken, enkel en alleen omdat we het kunnen? Net als bij Hammond komt het inzicht daarvoor rijkelijk laat bij Claire: waar ze in het begin van de film als opgesteven bitch alleen maar kan denken aan winstmarges en aandeelhoudersvergaderingen, is ze na een walk in the park gedwongen met haar twee voeten in de realiteit (én in een hoop dinostront) terechtgekomen. Ondanks zijn jongensachtige charme, is het Owen die al vanaf het begin door heeft dat er in het park met gevaarlijk spul wordt omgegaan, alhoewel hij er zijn hand niet voor omdraait om het gevaar te tarten en gewoon voor de kick raptors tracht af te richten.

 

Referenties naar vorige films, dat wel. De animatronische dinosaurussen van Stan Winston zijn echter definitief verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor zo goed als uitsluitend nog computergegenereerde exemplaren, wat in sommige scènes soms iets té duidelijk is. In één scène wordt er nog een stervende apatosaurus gebruikt, duidelijk als hommage aan het werk van wijlen Winston, maar zoals we uit het bonusmateriaal leren, staat de set vol met standins in malle grijze dinosauruspakjes, die achteraf digitaal weggegomd zijn. Van Richard Attenboroughs alter ego John Hammond staat er een standbeeld in het park, één van de parkbezoekers is een boek van Ian Malcolm (Jeff Goldblum) aan het lezen op de monorail, en het geraamte van de Spinosaurus uit Jurassic Park III wordt door de T-rex genadeloos tot splinters geslagen als weerwraak op de gebeurtenissen in die film, waarmee de Rex nog eens wil benadrukken wie er de onbetwiste koning van het Park is. Ook subtielere hints zitten door de film verweven: zo draagt Bryce Dallas Howards personage op officiële gelegenheden alleen maar wit, net als Hammond vroeger. Allicht was het de natte droom van iedereen die de originele film gezien heeft om het park van John Hammond eens in werking te zien. En daar dacht regisseur Colin Trevorrow hetzelfde over. Trevorrow, een relatieve onbekende met op zijn palmares eigenlijk alleen maar de komedie Safety Not Guaranteed, heeft dan ook de juiste setting te pakken door de actie zich opnieuw te laten afspelen op Isla Nublar en niet op Isla Sorna zoals in het tweede en het derde deel. De stijl van de film blijft trouw aan de thema's die Michael Crichton in zijn boeken - en niet alleen in Het Sauriërpark - verwerkt heeft, namelijk de onmacht van de mens om de door hemzelf gecreëerde technologie in de hand te houden. Ook een spionageverhaallijn, waarbij opnieuw een concurrerende firma tracht dinosaurusembryo's te stelen, is rechtstreeks uit het eerste deel gelicht, en wordt in de film nadrukkelijk uitgespeeld, al was het alleen maar om Jurassic Park V te verantwoorden, waarvoor Bryce Dallas Howard én Chris Pratt al allebei getekend hebben.

 

De film kreeg echter nogal wat kritiek te verduren van paleontologen, die de film als een gemiste kans beschouwden om de recentste ontdekkingen inzake dinosauriërs onder de aandacht te brengen. De laatste jaren wordt er nogal veel ingezet op het feit dat de dinosauriërs meer verwant zijn met onze hedendaagse vogels dan met reptielen, en het wetenschappelijk onderzoek komt meer en meer tot de bevinding dat de meeste sauriërs waarschijnlijk veren hadden. De Jurassic Park-franchise blijft natuurlijk in de eerste plaats wetenschappelijk speculatief werk, en het lijkt me onmogelijk om dergelijke veranderingen in de plot aan te brengen zonder de continuïteit van de eerste drie films, en bij uitbreiding van élke fictiefilm over dinosaurussen die tot nog toe ooit is gemaakt, te verbreken. Ik erger me relatief meer aan het feit dat de film bij momenten kreunt onder het product placement van onder meer Samsung. Nogal wat kijkers moesten ook slikken bij de eerste posters en trailers waarop Chris Owen te zien was die een roedel gedresseerde raptors "bestuurt". Eerlijk gezegd valt die piste relatief mee, ook al nadat we in deel 3 al gezien hadden dat ook Alan Grant en zijn gezelschap een ontmoeting met de raptors hebben overleefd (als je je maar weet te gedragen in het aangepaste gezelschap, nietwaar?) Als we er al één les uit hebben geleerd, dan is het dat je in een film waarin met DNA van kikkers dinosaurussen worden gekloond, je uiteraard niet te hard moet zitten vitten over wetenschappelijke accuratesse.

 

BEELD EN GELUID
Jurassic World heeft van Universal een voortreffelijke transfer meegekregen, die soms net iets té scherp is waardoor het CGI-karakter iets te nadrukkelijk duidelijk wordt; vooral in de mêlée in de finale, waarin de diverse soorten elkaar allemaal te lijf gaan, zie je een duidelijk verschil in scherpte tussen de acteurs en de sauriërs. Afgezien daarvan is de detaillering mooi en het contrast aangenaam; het kleurenpalet doet wat denken aan het tweede deel uit de franchise, The Lost World, en dan meer bepaald aan de scènes waarin de jagers in een rietveld belaagd worden door een roedel raptors. De meest indrukwekkende scènes zijn echter die met de Indominus Rex, waar men veel moeite heeft in gestoken om er een griezel van formaat van te maken. Overigens interessant om op te merken dat het beeld in het ietwat ongebruikelijke formaat 2.00:1 wordt gepresenteerd, waardoor de klassieke balken boven- en onderaan het scherm er een stuk kleiner uitzien dan anders. Regisseur Trevorrow hield zich op aanraden van Spielberg aan dit formaat om zijn beesten zo uitgekiend mogelijk te presenteren. De DTS-HD MA 7.1-geluidstrack is heftig en compromisloos; diepe bassen van een passerende T-rex doen de HT-kamer dreunen, de creepy junglegeluiden, doorspekt met het gegak van de raptors, de duik van de Mosasaurus en uiteraard de chaos die de Indominus aanricht, zijn indrukwekkend. En dan heb ik het nog niet gehad over wat er met een park met 20.000 bezoekers gebeurt wanneer de dieren de perimeter hebben doorbroken. Een zeer hoogwaardige geluidstrack!

 

EXTRA'S
In de standaard-geanimeerde menu's zoals je ze tegenwoordig op alle Universal-releases aantreft, beginnen we met een reel met verwijderde scènes (6:08); een paar gaan over de obligate vervelende ettertjes uit de film, maar er is er een leuke bij waarin Bryce Dallas Howard zich ter camouflage met dino shit insmeert, en daarbij iets te veel enthousiasme aan de dag legt. In Chris & Colin take on the 'world' (8:57) interviewen acteur Chris Pratt en regisseur Colin Trevorrow elkaar; opmerkelijk genoeg schoot Pratt in 2009 een behind-the-scenes-filmpje voor de comedyreeks Parks And Recreation waarin hij voor de grap deed alsof hij ge-sms't werd door Steven Spielberg om in de volgende Jurassic Park­-film te spelen. Welcome to Jurassic World (29:52) is een zeer mooie documentaire waarin de voornaamste aspecten van de film aan het licht komen: het schieten in Hawaii wegens de aanwezige hoeveelheden jungle, de gigantische sets met de kooi van de Indominus Rex en de raptor paddock waarin Owen de dieren traint, het bouwen van het centrale plein op de parking van een door de orkaan Katrina verwoest themapark en de setbezoekjes van een vrij oud geworden Steven Spielberg, die samen met Colin Trevorrow mijmert over het feit dat Trevorrow zelf als minderjarige zonder medeweten van zijn ouders 's nachts naar de middernachtvertoning van de oorspronkelijke Jurassic Park ging, wat hem een knoert van een reprimande en twee weken huisarrest opleverde. Spielberg prijst zich tevens gelukkig dat hij in tempore non suspecto Chris Pratt castte, nog vóór hij door Guardians Of The Galaxy een cultheld werd.

 

CONCLUSIE
De Jurassic Park-franchise is zeker nog niet dood en dinosaurussen blijven het goed doen aan de kassa. Inhoudelijk is Jurassic World opnieuw een stap in de goede richting na het iets mindere en iets te korte Jurassic Park III, en het succes aan de kassa heeft alvast gegarandeerd dat het vijfde deel er zeker komt, tot groot jolijt van de bankdirecteur van Chris Pratt en Bryce Dallas Howard. De technische kwaliteiten van de disk zijn uitstekend, en alhoewel de bonussectie niet kan tippen aan die van de trilogie, is deze inhoudelijk allerminst slecht.