FILM
Met El Espinazo del Diablo, oftewel The Devils Backbone draaide Guillermo Del Toro één van de betere thrillers van 2001. Deze film een thriller 'pur sang' noemen is de prent oneer aandoen want hij is doorspekt met horrorelementen van het zuiverste allooi. De film speelt zich af in de jaren '30 tijdens de Spaanse burgeroorlog. Ver weg van alle oorlogsonheil runt professor Casares samen met lesgeefster Carmen een weeshuis annex jongensschool. Hun nieuwste jongen noemt Carlos en we zien hem op een onorthodoxe wijze in het weeshuis gedumpt worden. Daar maakt hij al gauw kennis met de vele andere weesjongens waarvan de één het al wat beter met hem voorheeft dan de ander. Algauw blijkt dat het weeshuis meer te verbergen heeft dan op het eerste zicht blijkt wanneer Carlos contact legt met "The One Who Sighs": een legende van een geest die er ronddwaalt sinds de nacht van een bominslag. Dat woord dient men letterlijk te nemen want het enorme gevaarte ontplofte niet en staat sindsdien als een continue herinnering aan de oorlogswaanzin ingegraven op het middenplein. Verder geven we niks meer weg van de plot maar laat je zeker niet afschrikken door het feit dat dit een Spaanse film is. Wijzelf zijn het ook niet gewoon om regelmatig een anderstalige film te bekijken, maar in dit geval vormt dit zeker geen belemmering. Mocht deze film niet van Del Toro's hand zijn zou de prent met een plot als deze na vijf minuten zeker en vast verwateren tot een derderangs-thrillertje waarvan er twaalf in een dozijn bestaan. Hij zag goed in dat hij, enkel door het verhaal te verfilmen, al snel de aandacht van z'n publiek zou verliezen waardoor hij deze film een meerwaarde gaf door een poëtisch en cinematografisch meesterwerkje van te maken. Ben je nieuwschierig hoe men poëtische horror in elkaar steekt en het geheel bovendien nog eens doorspekt met fantastische landschappen? Haal dan gauw The Devil's Backbone in huis.


BEELD EN GELUID
Eerst het slechte nieuws: geen anamorfisch beeld. Het goede nieuws daarentegen is dat de letterbox-versie redelijk verzorgd blijkt te zijn: Deltoro's werk werd altijd al gekenmerkt door de oranje/bruin gevulde beelden. De details zijn af en toe wel minder, maar het beeld zelf is voldoende stabiel en helder. Let maar eens op de gotische interieuren in de kelder. Jammer genoeg bevat de transfer redelijk wat compressiefoutjes en dat zorgt voor een lagere score. Deze film zit ongemakkelijk en dan komt ook voor een groot deel door de werking van het geluid. Subtiliteit is hier de boodschap en dit even subtiel door zowel de voorste als achterste luidsprekers (cfr. de voetstappen van de geest en de hier en daar verdwaalde vlieg). Muziek en effecten missen hun effect niet en krijgen optimale spreiding mee. Een avondje rillen is het gevolg!


EXTRA'S
Deze film vraagt om een rijk gevulde afdeling aan extra's maar die krijgen we jammer genoeg niet voorgeschoteld. We moeten het stellen met één schamele bioscooptrailer.

CONCLUSIE
We wisten het al een geruime tijd voor Cronos, Mimic of Blade II: Guillermo Del Toro is dé mexicaanse meester van de horror en ook met deze release zit je gebeiteld. Alhoewel het beeld non-anamorfisch is stelt de technische kant van de zaak allesbehalve teleur. Enkel jammer dat we geen extra's gepresenteerd krijgen.