In Detroit zijn agenten Alex Murphy (Joel Kinnaman) en Jack Lewis (Michael Kenneth Williams) undercover en zitten ze de wapenhandelaar Antoine Vallon (Patrick Garrow) op de hielen. Die heeft het duo echter al gauw door en na een vuurgevecht belandt Jack in het ziekenhuis. Alex voelt zich schuldig en zoekt troost bij zijn vrouw Clara (Abbie Cornish) en zijn zoontje David (John Paul Ruttan). Als s’avonds het alarm van zijn auto afgaat en Alex een kijkje gaat nemen, ontploft z'n voertuig, een aanslag van Vallon die ervoor zorgt dat Alex niet lang meer te leven heeft. Hij is over heel zijn lichaam verbrand en is een arm en een been kwijt. Hij wordt opgevangen door Dennet die potentieel in hem ziet voor het nieuwe project en vraagt aan Clara om toe te stemmen. Als Alex drie maanden later wakker wordt, gelooft hij nauwelijks wat Dennet hem laat zien.

Van Alexs lichaam blijft amper nog iets over en het meeste is vervangen door robotonderdelen. Hij is meer machine dan mens geworden en hoewel hij eerst tegenstribbelt, aanvaardt hij algauw zijn nieuw lot en lichaam. Omnicorp zal hem gebruiken om de misdaad aan te pakken in Detroit om zo de bevolking te overtuigen dat er niets mis is met robots, zeker niet als die nog bediend worden door een mens. Maar vrije wil blijkt een utopie voor Alex, want Omnicorp kan zijn acties zodanig beïnvloeden dat hij niet meer is dan een pop aan touwtjes. Op het moment dat de bevolking overtuigd is en de Dreyfuss act overboord wordt gegooid, heeft Omnicorp Alex niet meer nodig en is men hem liever kwijt dan rijk. Robocop heeft echter geen zin om een tweede maal het loodje te leggen en moet zodoende een manier vinden om Omnicorp het hoofd te bieden.

Paul Verhoeven (Basic Instinct, Zwart Boek) is een regisseur die altijd wel wat losmaakt bij kijkers en critici. Met zijn Robocop uit 1987 was dat ook het geval. De film was toen een succes door zijn duistere, bloederige sfeer in combinatie met een vleugje zwarte, satirische humor zoals alleen Paul Verhoeven het kan brengen. Dat succes probeert Hollywood nu nog een keer over te doen met deze remake, met de vrijwel onbekende José Padilha in de regisseursstoel.  Zijn interpretatie zorgt echter voor gemengde gevoelens, want iedereen die de originele versie gezien heeft, zal het er wel over eens zijn dat Robocop een harde en ruige film moet blijven. Dat kantje is er jammer genoeg af en ik voelde het al aankomen toen ik op het doosje zag dat het leeftijdsadvies twaalf jaar is. Maar dit is echter niet de schuld van de regisseur, maar eerder van de studio. Toen het filmbudget bleef toenemen, wilde de studio uiteraard op safe spelen met het geïnvesteerde geld en hebben ze ervoor gezorgd dat de film een PG-13 rating kreeg. Tot groot ongenoegen van Padilha en Kinnaman (Safe House, The Girl With The Dragon Tattoo), die hun uiterste best hebben gedaan om de studio te overtuigen voor een R-rating. Dat is hen dus niet gelukt en de studio hield constant een oogje in het zeil, wat de creatieve vrijheid niet heeft bevorderd.

Dit alles is een gemiste kans, want de film doet het op andere punten zeker niet slecht. Zo is het eenvoudig verhaal geen exacte kopie van het origineel, maar dat hoeft ook niet, het is goed gebracht en het thema van vrije wil en manipulatie roept interessante vragen op en zorgt voor een beetje meer diepgang. Ook Alexs familie wordt deze keer meer betrokken waardoor zijn emoties meer naar voren komen. We zien ook meer het gezicht van Robocop, want zijn helm komt automatisch voor zijn gezicht, maar enkel in combat mode. Dit zorgt voor meer mogelijkheden inzake de acteerprestaties, wat slechts gedeeltelijk lukt, want hoewel hij het er goed vanaf brengt, acteert Joel Kinnaman bij momenten te houterig. Matthias Schoenaerts (De Rouille Et D’Os, Blood Ties) is benaderd voor de rol en had het ongetwijfeld beter gedaan, maar of het een goede carrièrebeslissing was geweest, laat ik maar in het midden.

Het grootste struikelblok is echter het feit dat men ook op een jonger publiek mikt. De film is daardoor té braaf, té strak en té mainstream voor een authentiek Robocop-gevoel. Gooi daar nog een standaard poprocknummer bij op het moment dat hij de eerste keer in actie komt, en dan groeit algauw het besef dat je eigenlijk naar iets anders aan het kijken bent. Daardoor heeft de film een identiteitsprobleem en dat zal zeker de mensen parten spelen die het origineel kennen. Er zijn nochtans heel wat knipoogjes richting het originele bronmateriaal in deze prent verwerkt. Jammer genoeg had dit, raar maar waar, een negatief effect op mij, want ik werd telkens aan het potentieel van de film herinnerd. De technologie is er sinds 1987 immers sterk op vooruitgegaan wat ervoor zorgt dat de special effects niet teleurstellen, en met meer artistieke vrijheid hadden we misschien de ultieme Robocop gekregen. Als dit de eerste keer is dat je Robocop op het scherm ziet, heb je natuurlijk al deze struikelblokken niet. In dat geval zal je naar een verzorgde, strakke blockbuster kijken waarmee niet veel mis is. Toch zal hetzelfde probleem naar voren treden, want omdat de film niet kan doorgroeien tot zijn ware aard, zal de oplettende kijker toch het gevoel hebben dat er iets ontbreekt en deze film waarschijnlijk categoriseren als “dertien in een dozijn”.

BEELD EN GELUID
Hier doet de film wel wat ervan verwacht wordt. Een bepaalde scène heeft last van ruis en detailverlies omdat het een zeer donkere locatie is. Dit in combinatie met de artistieke keuze om op dat moment wat meer aan de verbeelding over te laten, zorgt ervoor dat het moeilijk is om naar te kijken. Als men dit buiten beschouwing laat, valt er weinig op aan te merken en is de film scherp, duidelijk en voorzien van knappe special effects. Het geluid stelt ook niet teleur. De bassen gaan lekker diep en dialogen blijven zuiver en helder.

EXTRA’S
Op dit vlak breekt de film evenmin potten. Om te beginnen krijgen we twee theatrical trailers (02:12) zonder ondertiteling, gevolgd door een vijftal deleted scenes (03:59) die inderdaad overbodig zijn. Omnicorp product placement (03:27) is best wel een geinige toevoeging waarin het arsenaal van Omnicorp kort wordt toegelicht in de vorm van promotiefilmpjes. In Robocop: Engineered for the 21st Century (28:47) krijgen we verschillende interviews te zien en filosofieën te horen over beide filmsl. Er wordt uiteraard nooit gesproken over de spanningen tussen de studio en de regisseur, integendeel zelfs, want er wordt beweerd dat ze dezelfde visie hadden. Tja, qua marketing zou de waarheid vanzelfsprekend niet de beste zet zijn.

CONCLUSIE
Deze Robocop meteen naar de schroothoop verwijzen, dat zou wat overdreven zijn. Voor diegenen die de bijna 30-jarige klassieker een warm hart toedragen zal deze versie veel toegeving vragen. Maar misschien worden we simpelweg oud, want deel twee is al onderweg en dat zal grotendeels te danken zijn aan de nieuwe generatie die het origineel niet kent, en de film heeft wel een hoog popcorngehalte. Aan alle mensen die alleen maar deze versie kennen, wil ik toch nog een objectief advies meegeven: know your classics!