Na de Tweede Wereldoorlog werd meesterdief Napoleon Solo (Henry Cavill) betrapt bij het ontvreemden van kunstschatten van de nazi's. De Amerikaanse inlichtingendienst gaf hem echter de keuze: de gevangenis in of voor hen werken. Solo koos uiteraard eieren voor zijn geld, en we vinden hem in het Berlijn van de jaren 60 terug, op het ogenblik dat hij probeert om een jong meisje, Gaby Teller (Alicia Vikander), van West-Berlijn naar Oost-Berlijn te smokkelen. De Russische KGB-spion Illya Kuryakin probeert daar tevergeefs een stokje voor te steken: Solo arriveert samen met Gaby in West-Berlijn en meldt zich bij zijn overste Saunders (Jared Harris). Gaby Teller blijkt namelijk niet de eerste de beste te zijn. Haar vader, professor Udo Teller (Christian Berkel), was ooit Hitlers favoriete nucleaire expert, en het lijkt erop dat twee rijke Italiaanse nazi-sympathisanten, Alexander (Luca Cavalni) en Victoria (Elizabeth Debicki) Vinciguerra hem gevangen houden om aan een kernwapen te knutselen, dat ze dan willen verkopen aan de meestbiedende. Gaby's oom Rudi (Sylvester Groth) werkt voor de rederij van de Vinciguerra's, en kan mogelijk dienen om Gaby in contact te brengen met haar vader. Het drietal reist af naar Italië, waar Illya zich uitgeeft voor Gaby's verloofde en Napoleon als een handelaar in gestolen kunst, die in de gunst van de gekke verzamelaarster Victoria tracht te komen. De beide agenten hebben echter ook nog de opdracht gekregen om de gestolen kernwapentechnologie vooral niet in de handen van het andere kamp terecht te laten komen, zelfs al moet Solo daarvoor Kuryakin elimineren of omgekeerd.

 

Guy Ritchie probeert enigszins geforceerd de franchise uit de jaren '60 met Robert Vaughn en David McCallum nieuw leven in te blazen, en hij doet dat middels een origin story waarin verteld wordt hoe Solo en Kuryakin elkaar hebben leren kennen alvorens ze door de elusieve Britse spion Mr. Waverly (Hugh Grant), de Man From U.N.C.L.E. uit de titel, worden gerecruteerd als de voornaamste agenten van de United Network Command for Law Enforcement, een internationale contraspionagedienst die uiteraard alleen maar bestaat in uw verbeelding, en probeert de plooien van de internationale spionagescène glad te strijken. De oneerbiedige stijl die Ritchie daarbij hanteert is zijn typisch handelsmerk zoals we ook reeds zagen in films als Sherlock Holmes. Ritchie weet daarbij niet goed of hij de film moet laten overhellen naar de ernstige kant of integendeel moet inzetten op de strapatsen van een James Bond-pastiche. Henry Cavill en Armie Hammer weten goed stand te houden als de ietwat clichématige geheimagenten die voortdurend zitten te vitten op elkaars kleine kantjes, maar Ritchie laat het duo niet voluit gaan en steekt zijn tijd liever zijn in ietwat belegen split-screentechnieken en in zijn ambitie om een film te draaien die nog het beste kan beschreven worden als La Dolce Vita op speed. Jammer, want de beide heren zijn goed op dreef en hebben duidelijk potentieel voor méér. Met voor de rest prima vertolkingen van Elizabeth Debicki als bitch en Hugh Grant als onderdeur van dienst, is de film best wel aardig te pruimen, ondanks Guy Ritchies stempel.

 

De regisseur is er wél in geslaagd om de tijdsgeest goed te capteren. De koudeoorlogretoriek is duidelijk alomtegenwoordig, het paranoïde Berlijn van voor 1989 is een troosteloos oorlogsreliek, de rekwisieten zoals de oldtimers kloppen in het plaatje, en met soortgelijke remakes van Mission: Impossible en de heropstanding van James Bond onder auspiciën van Daniel Craig, komt de film eigenlijk net op het goede moment. De film voelt voor de rest eigenlijk als één grote opmaat naar een tweede deel, want de naam U.N.C.L.E. valt pas in de slotminuut, wanneer het dynamische duo, terwille van politieke correctheid met vrouwelijke inbreng aangevuld tot trio, wordt ingelijfd in Waverly's organisatie. De aftiteling laat beelden zien van een nieuwe missie, ditmaal in Istanboel. Een poging van Ritchie om naar een sequel te hinten?

BEELD EN GELUID
The Man From U.N.C.L.E. speelt qua visuele stijl leentjebuur bij een hoop andere films uit het genre. De openingsscènes in Oost- en West-Berlijn zijn grauw en troosteloos met heel af en toe een klein beetje black crush, de zonovergoten scènes in Italië daarentegen helder en eclectisch, het lijkt wel alsof Fellini uit zijn graf is opgestaan. De details in het meubilair van de luxueuze hotels waarin de drie spionnen verblijven, zijn pompeus en complex, het retrofuturistische design van de geheime laboratoria van vader Teller ziet er aantrekkelijk simpel uit. De close-ups vertonen veel detail, zelfs als de acteurs net een pak rammel hebben gekregen. Toch lijkt er voortdurend een ietwat onscherpe waas over het beeld te hangen - wellicht opzettelijk. Dé voornaamste asset van deze release is de uitstekende geluidstrack, uitgevoerd in Dolby TrueHD 7.1, met een encodering voor Dolby Atmos. Je wordt in deze actiespionagekomedie (wat een woord) vanaf de eerste scène ondergedompeld in een wervelwind van geluidseffecten, schietpartijen, voertuigen die het kanaal inrijden, met af en toe een Italiaanse ballade die uit een radio komt knerpen om vervolgens het hele geluidsveld over te nemen. Desondanks blijven de dialogen goed verstaanbaar, zelfs de Italiaans en Duits gesproken stukken die worden voorzien van een superpositie met gele, lelijke Engelse ondertitels in een ratjetoe van lettertypes. Warner treft hier overigens geen schuld, die moeten geheel en al op het conto van de heer Ritchie worden geschreven.
 

 

 

EXTRA'S
Het uniforme design van de menuschermen van Warner vind ik nog steeds één van de meest overzichtelijke. Spijtig genoeg werd er (wegens copyrightredenen?) niet veel materiaal ter referentie toegevoegd van de oorspronkelijke televisiereeks. In Spy Vision: Recreating 60s Cool (8:34) vertellen Guy Ritchie en zijn scenarist Lionel Wigram waar ze de inspiratie voor de film vandaan haalden (hint: de televisiereeks!). Daarnaast vertellen cast en kostuumontwerpster Joanna Johnston nog wat over de locaties en rekwisieten, waaruit we nog maar eens leren dat Ritchie op dit vlak geen toegevingen heeft gedaan. A Higher Class of Hero (7:13) belicht de actiescènes, en Metisse Motorcycles: Proper and Very British (4:49) de ietwat te veel als hip naar voor geschoven motorfietsen uit de film. The Guys from U.N.C.L.E. (4:57) omvat een kort portret van Henry Cavill en Armie Hammer, twee van de meest bankable filmsterren van het moment, en A Man of Extraordinary Talents (3:16) is een nogal ongenuanceerde lofzang voor Guy Ritchie zelf. de 4 documentaires "U.N.C.L.E.: On-Set Spy" (5:16) bevatten vier korte, scènespeficieke randopmerkingen die niet in één van de andere documentaires pasten: Don’t Swim Elegantly (1:08), You Want to Wrestle? (1:11), Heli Restored (1:09) en A Family Thing (1:48).

CONCLUSIE
The Man From U.N.C.L.E. bevat helaas nogal wat te veel style-over-substance-momenten die duidelijk Guy Ritchies stempel dragen, maar vanbinnen zit er nog altijd een leuke spionagekomedie die doet terugdenken aan tijden waarin het duidelijker was wie de vijand was. Koop deze disk vooral voor de uitstekende geluidskwaliteit én voor de mooie ogen van Alicia Vikander.