Net als bij de vorige seizoenen, hebben de producenten van The Walking Dead besloten om het seizoen op te splitsen in twee duidelijk gescheiden delen, van elkaar gescheiden door drie maanden winterstop. Wellicht is het voor de synopsis duidelijk om deze twee delen even uit elkaar te trekken, wat ik zal doen aan de hand van hun officieuze benamingen Atlanta en Alexandria.

Atlanta
Op het einde van seizoen 4 zagen we hoe het gezelschap van Rick Grimes (Andrew Lincoln) zijn toevlucht nam tot een gebouwencomplex dat Terminus heette, en in de wijde omgeving werd aangeprezen als een toevluchtsoord. Het woord Terminus moeten we in dit geval echter letterlijk interpreteren, want het is voor de meesten een eindstation. De inwoners van Terminus zijn vervallen tot kannibalisme en hun leider Sam (Robin Lord Taylor) is maar wát gretig om het gezelschap met behulp van een slachtmes en een baseballknuppel te reduceren tot filet américain. Eén misrekening die hij daarbij gemaakt heeft, is dat Carol (Melissa McBride) en Tyreese (Chad L. Coleman) nog steeds op vrije voeten zijn; en het brave huismoedertje Carol maak je, zoals we uit de vorige seizoenen weten, best niet kwaad. Carol blaast zowat op haar eentje Terminus op, en Ricks troep verschuilt zich in een kerkgebouw in de buurt, waar de pastoor, father Gabriel (Seth Gilliam) - met overschot het onsympathiekste personage uit de hele reeks - tot nog toe de zombies heeft weten buiten houden. Abraham (Michael Cudlitz) is vastbesloten om Eugene Porter (Josh McDermitt) naar Washington te brengen, omdat hij als enige weet hoe de zombieplaag kan gestopt worden. De trip draait echter uit op een fiasco, want Eugene blijkt helemaal geen wetenschapper te zijn, maar een fantast. De overblijvers in de kerk worden intussen belaagd door het restant van de overlevenden van Terminus, en laten we het erop houden dat het tijdperk waarin er in kerken geen bloedbad werd aangericht, ver achter ons ligt. Daryl (Norman Reedus) heeft intussen een soort ziekenwagen gezien van hetzelfde soort als die waarmee Beth (Emily Kinney) werd ontvoerd. Beth blijkt gevangen te worden gehouden in het Grady Memorial-ziekenhuis in Atlanta, waar de corrupte politieagente Dawn Lerner (Christine Woods) de plak zwaait, en iedereen over de kling jaagt die haar machtsbasis bedreigt. In een poging om de kliniek binnen te dringen, wordt Carol zwaargewond opgenomen in de ziekenafdeling. Rick gijzelt twee van de agenten van Dawn, met de bedoeling hen te ruilen voor Carol en Beth. Zijn onderhandelingsstrategie lijkt aanvankelijk succesvol, totdat er uiteindelijk een zware kink in de kabel komt en er doden vallen...

Alexandria
Compleet uit het lood geslagen door de gebeurtenissen in Atlanta, reist Ricks gezelschap door. Een laatste poging van hun nieuwe protegé, Noah (Tyler James Williams), om een veilige haven te vinden, draait uit op een slachtpartij. Maar als de wanhoop het hoogst is, is de redding nabij: een zekere Aaron (Ross Marquand) blijkt hen al een tijdje gade te slaan en laat op hun pad voorraden voedsel en water achter. Na de gebeurtenissen in Terminus is Rick echter wantrouwig geworden. Aaron zoekt toenadering tot zijn gezelschap en beweert een afgezant te zijn van Alexandria, een volledig ommuurd dorp waar de inwoners nog relatief normaal leven. Architect Reg Monroe (Steve Coulter) stond, toen de epidemie uitbrak, net op het punt een soort ecologische en zelfbedruipende nederzetting te bouwen. De gemeenschap wordt geleid door zijn vrouw Deanna (Tovah Feldshuh), die bereid is om de vluchtelingen in het dorp op te nemen, op voorwaarde dat ze een soort van 'sollicitatiegesprek' ondergaan. Deanna probeert om iedereen een taak te geven die in het verlengde van zijn of haar capaciteiten ligt. Daryl, die je moeilijk in een kooi kan vasthouden, krijgt de opdracht om Aarons levenspartner Eric (Jordan Woods-Robinson) te vervangen bij het scouten, het zoeken naar overlevenden, nadat Eric zijn voet heeft verstuikt. Daar stoten ze op de sporen van een overlevende militie die zichzelf de Wolves noemt en waarvan de leden met een mes de letter W op hun voorhoofd kerven. De Wolves hebben alleszins géén nobele intenties. Michonne en Rick krijgen de taak van politieman toevertrouwd. Rick vertrouwt echter vanaf dag één de hele zaak niet, en zet samen met Carol en Daryl een plannetje op om wapens uit het munitiedepot te ontvreemden, just in case. Rick ondervindt dat dorpsarts Pete (Corey Brill) een zwaar drankprobleem heeft, en in een dronken bui regelmatig zijn vrouw Jessie (Alexandra Breckenrigde) gebruikt als boksbal. Rick aanziet het feit dat er tegen Pete niet wordt opgetreden als een fatale zwakte die uiteindelijk Alexandria de kop zal kosten, en pleit bij Deanna om Pete koudweg af te knallen, zelfs al is hij de enige beschikbare arts. Hij trekt tijdens een woordentwist het gestolen wapen en richt het op de inwoners. Deanna ontsteekt in razenij en is van plan om een dorpsbijeenkomst te beleggen waarop moet besloten worden of Rick al dan niet moet worden verbannen uit Alexandria. Tegen de tijd dat de dorpsraad tot een besluit komt, is het echter al niet meer nodig... Bovendien zorgt de terugkeer van een zéér lang uit het beeld verdwenen kennis van Rick ook voor de nodige deining.

 

Het gebeurt niet altijd dat een televisieserie in een vijfde seizoen plots een tweede adem vindt en in een stroomversnelling terechtkomt, ondanks het feit dat de personages intussen genoegzaam bekend zijn en qua karakter niet echt meer worden geacht grootse wijzigingen te ondergaan. Paradoxaal genoeg wordt The Walking Dead, hoe trager het verteltempo wordt en hoe meer hele afleveringen lang karakterstudies worden gemaakt van slechts één of twee personages, intenser met de minuut. De alomtegenwoordige dreiging van de walkers is nog steeds aanwezig, en eens de scenaristen een exit in hun koker voelen opdoemen, kan het voor deze of gene acteur of actrice al snel de laatste aflevering worden. Maar zelfs als psychologisch drama weet The Walking Dead moeiteloos te overtuigen. Het opsplitsen van het seizoen in twee mini-seizoenen werkt in dit geval zeer goed, en door de actie te verhuizen naar nieuwe locaties zoals het ziekenhuis van Atlanta of de versterkte mini-gemeenschap van Alexandria, wordt voldoende nieuw potentieel aangeboord om de reeks nog een tijdje door te laten gaan. De protagonisten worstelen voortdurend met zichzelf en zijn op zoek naar hun nieuwe plek in het sociale bestel; ze zijn een vat vol tegenstrijdigheden waarin de goede en slechte karaktertrekken voortdurend strijd leveren om de overhand te krijgen. In geen enkel personage wordt dat zo duidelijk uitgekristalliseerd als in Rick Grimes. Rick gedraagt zich als een herder voor zijn schapen, maar moet in deze reeks meer dan eens de keuze maken om levens op te offeren om die van de anderen te redden, en hij laat zich daarbij vaak leiden door zijn persoonlijke gevoelens. Zijn neiging om bijvoorbeeld Pete om zeep te willen helpen, wordt duidelijk versterkt door de gevoelens die hij koestert voor Petes vrouw. Carol is, met haar voorgeschiedenis van vrouwenmishandeling, maar wat bereid om hem daarbij een handje te helpen, en we krijgen van haar een zeer dreigende kant te zien die nog een stapje verder gaat dan die in het vierde seizoen, waarin ze een kind moest vermoorden uit zelfbehoud.

 

 

Er passeren heel wat nieuwe personages de revue, sommigen al wat sympathieker dan de anderen. Met Aaron en Eric wordt bovendien een homoseksueel koppel in een stabiele langetermijnrelatie opgevoerd, wat in Europa tegenwoordig gelukkig dagelijkse kost is, maar in de Verenigde Staten net het debat over het homohuwelijk doorkruiste en voor de nodige deinig zorgde. De prijs van het verwerpelijkste personage is evenwel voor priester Gabriel (Seth Gilliam), een platte opportunist die zich voortdurend verschuilt achter zijn religie om niet te moeten doen wat er moet gebeuren - zombies omleggen, en af en toe ook nog wel eens iemand die nog géén zombie is, maar het stellig snel zal worden. De schijnheilige Gabriel meent de moraliteit in pacht te hebben, en brengt door zijn plat opportunisme Ricks mensen voortdurend in gevaar. In wezen is het vijfde seizoen van The Walking Dead een odyssee die vertrekt uit het gedegenereerde kannibalisme van Terminus, passeert langs het neofascistisch geleide ziekenhuis in Atlanta en eindigt in de schijnbare civilisatie van Alexandria, waarbij de slotvraag eigenlijk is waar de overlevers beter af zijn. Vooralsnog lijkt Alexandria de betere keuze, maar ook daar komt de dreiging misschien niet van kannibalen, schietgrage agenten of rottende zombies, maar ze is minstens even reëel.

Knipper maar niet te vaak met uw ogen, of u hebt alweer de exit van een hoofdpersonage gemist.

 

BEELD EN GELUID
The Walking Dead krijgt naar goede gewoonte een zeer korzelige, bleke en uitgemergelde transfer mee die perfect de sfeer van een wereld in verval capteert. De grainy beelden zijn een perfect vehikel om de moeilijke levensomstandigheden van Ricks gezelschap te vatten. Zelfs op de momenten waarop er weer een klein sprankeltje hoop op overleven doorstraalt, wordt dit bewust bedrukt gehouden. De straten van Alexandria zien er proper en verzorgd uit, maar je ziet dat de gebouwen afgeleefd zijn. Detaillering is alomtegenwoordig, of het nu de nerven in de houten banken van Gabriels kerk zijn, de verroeste hangars van Terminus of het afgedragen ziekenhuismateriaal van Atlanta. De kleuren zijn somber en donker, en het rood van het bloed neigt eerder naar zwart. Desondanks is dit een vrij heldere transfer waarin ons niet veel bespaard blijft op het vlak van gore. Wat betreft beeldkwaliteit is dit vijfde seizoen duidelijk beter dan zijn voorgangers. Voor de eerste keer werd ook de geluidstrack opgewaardeerd naar DTS-HD MA 7.1, en aangezien een belangrijke component van de sfeerschepping het creëren van een soundstage is waarvan je de kriebels krijgt, met voortdurend zombies die uit alle speakers liggen te kwijlen, biedt dit zeker meerwaarde. Ook een scène waarin Glenn samen met Noah, Eugene, één van Deanna's zonen en intrigant Nicholas (Michael Traynor) op zoek gaan naar enkele electronicacomponenten en daarbij in een warenhuis klem komen te zitten in een draaideur, behoort tot één van de beste die ik de laatste tijd heb mogen horen.
 

 

 

EXTRA'S
Het enige wat je E1 Entertainment mag verwijten is dat het nog steeds niet door heeft dat het voor de minder Engelskundige fans wel mooi zou zijn om al het bonusmateriaal te ondertitelen in het Nederlands. Afgezien daarvan krijgen we toch maar weer netjes al het materiaal dat op de internationale releases terug te vinden is, dus veel completer dan dit wordt het niet. Verspreid over de 5 disks vinden we zeven audiocommentaartracks, met een frisse mix tussen regisseurs en producenten enerzijds en enkele acteurs anderzijds. Met een ensemblecast zoals deze is het leuk om elke acteur om beurt eens zijn of haar visie te horen uitspreken over de serie.

 

De documentaire The making of The Walking Dead (57:24) op disk 4 is is een samenraapsel van 16 vignettes - even veel als er afleveringen zijn - waarin vooral de technische kant van elke aflevering wordt belicht. Disk 4 bevat nog een kleine featurette Walkers in the water (5:18) met een scène waarin enkele zombies in een ondergelopen kelder onze helden het vuur aan de schenen leggen. De overige documentaires staan op schijf 5 en die begint opnieuw met een korte featurette The making of The Walking Dead (2:53) die niets met de gelijknamige collectie op disk 4 te maken heeft. De featurettes Inside The Walking Dead (1:16:59) doen hetzelfde als The making of op schijf 4, maar dan met betrekking tot de technische kant van het filmen. Uitgelicht werd The making of Alexandria (9:45) waarin we getuige zijn van de constructie van het dorp dat in het tweede deel van de reeks een cruciale rol speelt. Vier documentaires, Beth's journey (4:20), Bob's journey (4:54), Noah's journey (4:26) en Tyreese's journey (6:55) schetsen vervolgens vier personages uit de reeks die iets gemeen hebben. Vervolgens krijgen we twee filmpjes, A day in the life of Michael Cudlitz (7:58) en A day in the life of Josh McDermitt (7:56) waarin we een dag mee op de set gaan met Abraham, respectievelijk Eugene. Rotters in the flesh (4:37) toont ons de elk seizoen weer een beetje vettiger wordende grime van de zombies, en zes afleveringen zijn voorzien van in totaal 13 verwijderde scènes (14:49). Uiteraard opent de disk naar goeie gewoonte met cross-promotionele trailers.

 

 

CONCLUSIE
Na het tragere en meer contemplatieve vierde seizoen, schiet The Walking Dead in dit vijfde seizoen in een hogere versnelling. Bovendien nemen de technische kwaliteiten van de disks seizoen na seizoen toe. Nogal wat andere maatschappijen springen op de kar met flauwe afkooksels als Z Nation en World War Z, maar The Walking Dead heeft in het zombiegenre een plek ingenomen op dergelijke eenzame hoogten dat een inhaalbeweging een onmogelijke opdracht lijkt.