FILM
Kunstschilder Benn Hull en pianoleraar George Garea kennen elkaar al 39 jaar en sinds 20 jaar wonen ze samen. Omdat de wetgeving in New York is aangepast, besluiten ze om te trouwen. Het wordt een idyllische en hartverwarmende ceremonie met familieleden en vrienden, maar kort nadien wordt George bij het hoofd van de katholieke school geroepen waar hij sinds meer dan 12 jaar aan de slag is, waar hem wordt verteld dat hij de regels van zijn arbeidscontract heeft overtreden. George merkt op dat zijn relatie met Ben bekend was en dat iedereen weet dat ze samenwonen, maar het schoolhoofd zegt dat de bisschop het er niet mee eens is. Hij wordt op staande voet ontslagen.

Als gevolg van de financiële tegenslag – van het pensioentje van Ben kunnen ze nauwelijks overleven – moet het stel z’n appartement in hartje New York verkopen. George gaat op zoek naar een nieuwe woonst, maar dat valt niet mee in een stad waar de huurprijzen de pan uit rijzen. In afwachting zoeken ze een onderkomen bij familieleden en vrienden: Ben kan bij z’n nichtje terecht, alwaar hij een kamer met z’n 14-jarig achterneefje Joey mag delen; George komt op de sofa van een bevriend homostel terecht, alwaar er elke avond en tot in de vroege uurtjes luidruchtige feestjes worden georganiseerd. Voor geen van beiden een gelukkige oplossing, maar nood breekt wet…
 

Na het eerder middelmatige Keep The Lights On (2012) keert de Amerikaanse regisseur Ira Sachs terug met het eveneens gay-related Love is Strange. Deze keer geen homo’s die overhoop liggen met zichzelf en met de rest van de wereld, want dat stadium zijn Ben en George, de hoofdfiguren uit deze film, al lang voorbij. Ze hebben een financieel probleem en gezien hun ouderdom (Ben is 71, George is zestiger) liggen de kaarten slecht. Maar ze houden van elkaar, ze hebben geen probleem met wie of wat ze zijn, en ze hebben een vrij grote vriendenkring die geen moeite heeft met hun besluit om in het huwelijksbootje te stappen. Dat ze tijdelijk van elkaar gescheiden worden, dat kan er nog net bij, maar de herrie waarin ze terechtkomen, werpt een schaduw over hun leven. George krijgt geen moment rust in de flat van de beide politiemannen waar er aan de lopende band wordt gefeest, en Ben komt in het conflict tussen zijn nichtje, haar man en hun 14-jarige zoon Joey terecht en hij is allerminst happy met de manier waarop de echtgenoot van zijn nichtje Joey denkt aan te moeten pakken, waarbij aanvankelijk lichtjes de indruk wordt gewekt dat er sprake zou zijn van homofobie en later van een vriendje met criminele neigingen. Wat dat betreft is er net zoals in Keep The Lights On sprake van een hoge mate van onduidelijkheid, alsof Ira Sachs opnieuw niet goed weet welke kant hij met het verhaal op wil.
 

De hoofdverhaallijn is wel uitstekend uitgewerkt. Sachs kiest voor een film tussen drama en komedie waardoor de toon van zijn film nooit donker wordt. Met John Lithgow en Alfred Molina heeft hij twee uitstekende acteurs in huis die perfect geloofwaardig zijn als Ben en George, mede omdat beide mannen zich schijnbaar moeiteloos door de intieme scènes bewegen en op die manier een geloofwaardige, warme en aandoenlijke prestatie neerzetten. Het is zeer duidelijk een materie die regisseur Ira Sachs uitstekend kent, veel meer dan de wereld van jonge homo’s zoals hij die zichtbaar maakte in Keep The Lights On of in zijn debuutfilm The Delta (1996).

Anderzijds is Ira Sachs een regisseur die niet bang is om risico’s te nemen. Hij maakt van Love Is Strange dan misschien een beetje een feelgoodfilm – met betrekking tot de relatie tussen Ben en George, niet wat hun financiële en materiële situatie betreft – maar aan een happy end heeft Sachs hoegenaamd geen behoefte. Het is gedurfd en het strekt hem tot eer. En opnieuw: leuk dat hij de twee oudere mannen als intelligente en redelijke wezens voorstelt die hun homo-zijn als een normale omstandigheid ervaren. Het is een frisse wind in een genre waarin het vaak louter kommer en kwel is.
 

Sinds Dexter seizoen 4 (2009) is John Lithgow ook bij ons geen onbekende meer, want daarin nam hij de rol van de zgn. Trinity Killer voor zijn rekening. Onlangs kon u hem nog aan het werk zien in Interstellar (2014), maar bijv. ook in Dreamgirls (2006) en in Kinsey (2004) en in een lang verleden in The World According to Garp (1982) en in All That Jazz (1979) van regisseur Bob Fosse. Zijn tegenspeler Alfred Molina herkent u beslist als Diego Rivera uit Frida (2002) over de Mexicaanse schilderes Frida Kahlo, maar misschien ook uit An Education (2009) of uit Indiana Jones and The Raiders of The Lost Ark (1981). De laatste jaren treedt hij vooral op in Amerikaanse tv-series die het op commerciële zenders goed doen, maar hij verleende bijv. ook zijn medewerking aan de documentaire The Normal Heart  (2014) over de beginperiode van de aidsepidemie in Amerika. De 14-jarige Charlie Tahan kruipt in de huid van Joey, zowat het belangrijkste nevenpersonage in Love Is Strange. In 2007 kreeg hij al een rolletje in I Am Legend en sindsdien in nog een tiental films en in twee seizoen van Law and Order (2010-2011). Hij kent dus het klappen van de zweep en dat demonstreert hij heel uitvoerig in deze film, want in de discussie met zijn beide ouders, laat hij zich niet in het hoekje duwen, vooral niet omdat hij beseft dat z’n vader eigenlijk spoken ziet wat zijn gedrag betreft. Tegelijk brengt hij uiteraard een jeugdige toets aan in een film die gedragen wordt door twee bejaarden acteurs en die wat jonge input kan gebruiken.
 

Gezien de locatie, krijgt u in deze film heel wat doodgewone straatscènes te zien en soms lijkt het alsof de opnamen zonder veel poeha en in normale omstandigheden zijn gedraaid, wat wellicht onmogelijk is een land waar men wat dat betreft geen risico’s neemt, maar het oogt wel vaak heel natuurlijk als George en Ben over straat lopen. Voor de rest zijn er niet zo veel locaties, want het leven van Ben speelt zich hoofdzakelijk af in het appartement van zijn nichtje en dat van George in het luidruchtige optrekje van de politiemannen. Je zal ze maar als buren hebben! Wel leuk is het bijna Van Gogh-achtige fragment op het dak van het flatgebouw waar Ben een portret van Joey’s vriendje schildert.