De film begint in 1941 in het door de nazi’s bezette Frankrijk. De Duitse kolonel Hans Landa strijkt neer op een landbouwbedrijf waar zich een joodse boerenfamilie verstopt. De eigenaar wordt verplicht om hun schuilplaats te verraden, maar tijdens een schietpartij kan de oudste dochter Shosanna ontsnappen. Drie jaar later is ze de eigenares van een kleine bioscoop in Parijs, waar ze de aandacht trekt van de jonge Duitse militair Fredrick Zoller, die in Duitsland tot filmster is opgeklommen, want een schietpartij waarbij hij meer dan 100 Amerikaanse soldaten heeft neergelegd vanuit een beschutte positie in een kerktoren, is op bevel van Joseph Goebbels – de Duitse minister van propaganda – verfilmd met Zoller in de hoofdrol. De Franse première van de film is gepland in het Parijse Ritz-theater, maar Fredrick Zoller kan Goebbels overtuigen om het evenement naar de kleine bioscoop van Shosanna (ondertussen gebruikt ze een Franse schuilnaam) te verplaatsen. Als de jonge vrouw al wraak wilde nemen, dan krijgt ze nu die kans toegeworpen, en ze mag zich verheugen op een grote buit: de hele nazipartijtop én Adolf Hitler…
 

Ondertussen heeft de Duitse kolonel Hans Landa evenwel niet stilgezeten. Hij is opgeklommen tot veiligheidsadviseur van Joseph Goebbels en in die functie strijkt hij neer in de bioscoop van Shosanna om het pand te inspecteren. Het is typisch voor Tarantino dat hij de kijker niet vertelt dat Landa de joodse vrouw meteen herkent, maar als hij haar een glas melk aanbiedt – dat was hem destijds op de boerderij aangeboden – is het duidelijk dat niemand Hans Landa om de tuin kan leiden. Hij zal trouwens ook Bridget von Hammersmark smoesje over een ongelukje tijdens het bergbeklimmen niet slikken als ze op de première van Nation’s Pride met een gipsverband verschijnt, want in de bistro heeft hij één van haar (zeer dure en exclusieve) schoentjes gevonden… Bovendien stelt ze haar begeleiders (de Basterds) voor als Italiaanse vrienden, niet beseffend dat Hans Landa uitstekend Italiaans spreekt… maar de Duitser vindt het niet nodig om zijn steractrice te plekke te ontmaskeren en om haar begeleiders in de boeien te slaan. Hij heeft alles onder controle…
 

Meer dan 2 uur spint Quentin Tarantino z’n web en als hij alle pionnen in positie heeft gebracht, doet hij er nog minstens 20 minuten over vooraleer de film z’n apotheose bereikt. Hij kan het zich permitteren, want als geen ander weet hij de spanning al die tijd vol te houden en zelfs op te voeren en dat komt omdat de Amerikaanse regisseur er niet voor terugschrikt om z’n hoofdpersonages ondertussen één voor één op te offeren zodat het beoogde doel schijnbaar onbereikbaar wordt.  Je moet er trouwens je hoofd bijhouden, want het intrige is soms ingewikkeld en op het moment dat de verhaallijnen samenkomen, voert de regisseur het tempo nog een flink stuk op, terwijl naar goede Tarantino-gewoonte de dunne lijn tussen humor en serieux voortdurend wordt overschreden. Inglourious Basterds is nl. tegelijkertijd een actie- en geweldfilm en een komedie, getuige de potsierlijke manier waarop Adolf Hitler gestalte wordt gegeven, maar ook de wijze waarop de bij momenten grappige Duitse kolonel Hans Landa tot clowneske proporties wordt herleid. Tarantino wil z’n fans meer dan twee uur lang op een onderhoudende, soms gevaarlijke, maar ook grappige manier bezighouden en daar slaagt hij opnieuw uitstekend in.
 

Voor een dergelijke veeleisende productie heb je uitstekende acteurs nodigt en daaraan is er in een Tarantino-film nooit enig gebrek: Brad Pitt doet waar hij goed in is, nl. de luidruchtige macho spelen, de nuances schrijven we eerder op het conto van Mélanie Laurent (La Rafle, 2009; Night TrainTo Lisbon, 2013) die het personage Shosanna op een voortreffelijke manier tot leven brengt, Daniel Brühl (John Rabe, 2009; In Tranzit, 2009) als de perfecte gentleman-soldaat Fredrick Zoller, die uiteindelijk z’n ogen afwendt als hij zichzelf in Nation’s Pride vijandige soldaten als dieren ziet afmaken, en Christoph Waltz (Carnage, 2011) als de grappige en cynische Duitse kolonel Hans Landa. We zien haar in niet meer dan een paar scènes, maar ook Diane Kruger (Copying Beethoven, 2006; Goodbye Bafana, 2006) weert zich uitstekend als de Duitse filmster Bridgit von Hammersmark.