FILM 
Het is december 1945. De Tweede Wereldoorlog is voorbij en Polen ligt stevig in de greep van de Russen. In een geïmproviseerd ziekenhuis van het Franse Rode Kruis hebben de jonge arts Mathilde Beaulieu (Lou de Laâge) en haar collega’s nog altijd de handen vol met het oplappen van gewonde Franse soldaten. Poolse burgers kunnen er niet terecht; die worden doorverwezen naar het Poolse Rode Kruis en naar de medische diensten van het Russische leger. Een jonge non die Mathilde vertelt dat één van haar collega’s dringend hulp nodig heeft, laat zich evenwel niet afwimpelen. Ze blijft voor de deur van het ziekenhuis zitten, geknield en biddend. Mathilde heeft geen keuze bij zo veel volharding, ze volgt de jonge non naar het afgelegen en door het militair geweld geteisterde klooster. De patiënt is een zwangere non en wegens een stuitligging wordt de geboorte en moeilijke aangelegenheid, mede omdat het meisje zich niet makkelijk laat onderzoeken en aanraken. Wij houden ons aan de gelofte van kuisheid, zegt zuster Maria (Agata Buzek), de rechterhand van de abdis, die Mathilde in het klooster met enige tegenzin te woord staat. We willen het voorval geheim houden, zegt de abdis haar achteraf, Polen de Russen zouden er gebruik van maken om ons te verdrijven en eventueel te vermoorden. Op begrip hoeven we niet te rekenen.

Tijdens de laatste maanden van de oorlog hebben Duitse en vervolgens Russische troepen de meer dan 20 nonnen meermaals seksueel misbruikt. Het was een horrorscenario, vertrouwt zuster Maria de jonge arts toe. De meeste nonnen waren nog maagd, voor hen was het erger dan voor mij; ik had enige ervaring met mannen voor ik tot de orde toetrad. Zeven nonnen blijken zwanger te zijn, maar achteraf zal blijken dat zuster Maria en Mère Abesse (Agata Kulesza) niet alles hebben verteld. Zelf zijn ze nl. ook zwanger, net zoals de meeste andere jonge nonnen van de gemeenschap…
 

Mathilde Beaulieu probeert op haar eentje de nonnen te helpen. Dat doet ze ’s avonds en ’s nachts, want overdag kan ze niet worden gemist in het Rode Kruis-ziekenhuis. Als ze op een keer doodmoe op het werk verschijnt krijgt ze een uitbrander van haar collega Samuel (Vincent Macaigne) en als ze een paar dagen later de hele nacht wegblijft omdat ze tijdens de terugrit op een Russische patrouille is gestoten die haar net niet heeft verkracht (dankzij de tussenkomst van de chef), verbiedt de directeur haar om gebruik te maken van de Rode Kruis-auto. Dus fietst Mathilde elke nacht door het winterse landschap naar het verre klooster. De toestand wordt evenwel onhoudbaar als de baby’s besluiten om allemaal op een paar dagen ter wereld te komen. Ze moet Samuel bij de zaak betrekken - zeer tegen de zin van zuster Maria en de abdis, want die vrezen dat de affaire zal uitlekken. Bovendien is er het probleem van de opvang van de baby’s, want die moeten allemaal een bestemming buiten het klooster krijgen. De abdis beweert ze naar familieleden van de nonnen te brengen, maar als een jonge non zelfmoord pleegt nadat haar baby is weggenomen, ontdekt zuster Maria dat haar overste voor een heel andere oplossing heeft gekozen. Het klooster staat meteen in rep en roer. Maar hoe leg je de aanwezigheid van zo veel boorlingen in een nonnenklooster aan de buitenwereld uit? Mathilde Beaulieu zal voor een wonderoplossing moeten zorgen…
 

Het historisch feitenverslag van grote conflicten is altijd van de hand van de overwinnaars. Dat is altijd zo geweest en dat zal wellicht altijd zo zijn, van zegepralende hiëroglifische afbeeldingen op Egyptische zuilen tot de canon van de Belgische Revolutie in 1830. Niet alleen het verhaal van de verliezer verdwijnt in de coulissen van de geschiedenis, ook het grote leed van kleine mensen in een conflict waarin ze geen partij zijn, haalt zelden de geschiedenisboeken. Het is de niet te vermijden collateral damage die een schaduw dreigt te werpen op heroïsche prestaties of noodzakelijke en onafwendbare oorlogshandelingen. Les Innocents behoort tot die laatste categorie: de ruis die een gezicht geeft aan het verdriet van mensen, of zoals in het geval van joden die de nazikampen hebben overleefd, aan de afschuwelijke praktijken van een duivels regime. Het is het verborgen leed achter elke gewelddadige confrontatie in de geschiedenis van de mensheid.
 

Mathilde Beaulieu raakt bij de affaire betrokken omdat de nonnen zich niet tot de Poolse of de Russische autoriteiten durven te wenden voor hulp. Ze beseffen dat hun katholieke medeburgers weinig begrip zullen hebben voor de situatie en dat de Russen de hele zaak in de doofpot zullen proberen te stoppen door hen te vermoorden. De oorlogshandelingen zijn achter de rug, maar veilig is het allerminst en al helemaal niet voor vrouwen die geen enkele vorm van bescherming genieten. Mathilde’s collega-arts Samuel is aanvankelijk ook weinig enthousiast. Hij is van joodse afkomst en hij houdt de Poolse bevolking medeverantwoordelijk voor wat de joden in de kampen is overkomen. Dat de betrokkenen in dit geval katholieke zusters zijn, het maakt hem niets uit. Maar hij doet het voor Mathilde met wie regelmatig het bed deelt.
 

Lou de Laâge neemt de rol van Mathilde Beaulieu voor haar rekening en ze maakt van het personage een sterke en tegelijk toegewijde arts die de achterdocht en de religieuze bezwaren van de nonnen met medische argumenten, maar ook met overtuigingskracht weet te neutraliseren. Dat ze aanvankelijk niet echt welkom is en moederoverste beweert dat zij en haar medezusters de problemen alleen aankunnen, het brengt Mathilde niet van de wijs. Het gaat om vrouwen in nood die medische zorg nodig hebben en die nergens terechtkunnen. Met overredingskracht en tederheid probeert ze zuster Maria voor haar zaak te winnen en dat werpt uiteindelijk vruchten af. Agata Buzek speelt de rol van Maria, die veel minder dan de abdis met religieuze argumenten schermt omdat ze ooit in het gewone leven heeft gestaan en beseft dat blinde ijver niet noodzakelijk de beste oplossing is als er mensenlevens in gevaar zijn. Vincent Macaigne kruipt in de huid van de joodse Samuel, maar hij overtuigt niet helemaal omdat regisseur Anne Fontaine schijnbaar niet goed weet wat met het personage aan te vangen. Dat hij Mathilde aan de operatietafel een flinke uitbrander geeft omdat ze niet naar behoren functioneert (na een hele nacht in het klooster, waarvan hij op dat moment nog niet op de hoogte is) is niet helemaal geloofwaardig in het licht van hun erotische betrekkingen. Dat geldt ook voor zijn aanvankelijke aarzeling om de nonnen te helpen omdat ze Pools zijn. Van een arts – ook als hij joods is – verwacht je een onbevooroordeelde houding, zekerlijk als het om medische argumenten gaat. Maar Anne Fontaine had een mannelijk personage nodig om te voorkomen dat Les Innocentes een pure vrouwenfilm zou worden genoemd.