Sinds z’n jeugd slikt Robert pillen om de donkere kant van z’n persoonlijkheid te onderdrukken. Volgens dr. Narajan is die het gevolg van een hormonale afwijking die hij heeft geërfd van zijn vader en grootvader. Er is makkelijk mee te leven indien hij z’n medicijn – destijds ontwikkeld door z’n grootvader – regelmatig inneemt. Maar Robert beseft dat er meer aan de hand is, want op het moment dat zijn donkere ik op de voorgrond treedt, wordt hij agressief en gewelddadig en is hij supersterk. In het verre Ceylon is het allemaal controleerbaar, maar als hij op een keer een brief krijgt van een Engelse advocaat met het verzoek om naar Londen te komen in verband met een erfeniskwestie, stort Robert Jekyll zich in een wereld die hij niet kent, maar waar zijn naam bekend in de oren klinkt, vooral bij de MIO (Military Intelligence Other), het kleine broertje van MI5 en MI6, dat al sinds de oprichting de strijd aanbindt met de duistere krachten in de Engelse maatschappij. Bij de MIO zijn ze Roberts grootvader Henry Jekyll/Edward Hyde nog niet vergeten en de terugkeer van diens kleinzoon past precies in een alles bedreigende samenzwering die volgens MIO-baas Sir Roger Bulstrode haar ontknoping nadert en waarin Robert Jekyll een belangrijke rol, wellicht zelfs een hoofdrol speelt, al beseft hij dat zelf niet op het moment dat hij in Ceylon op de trein stapt…
Meer willen we over de plot niet vertellen, niet alleen omdat we het kijkplezier niet willen bederven, maar misschien meer nog omdat Jekyll & Hyde een ingenieus kluwen van verhaallijnen is dat zwart op wit niet in een paar woorden kan worden samengevat en dat je vooral moet beleven, want de kracht van deze serie schuilt in het verrassingseffect, de quasi ononderbroken spanning en de wervelende actiescènes waarvoor een flinke portie CGI in stelling is gebracht. Voor liefhebbers van series waarin monsters, demonen, zombies en vampiers aan de lopende band worden opgevoerd, is dit beslist een gedroomde productie, want ze worden op hun wenken bediend. Met het boek van de Schotse schrijver Robert Louis Stevenson (The Strange Case Of Dr Jekyll And Mr Hyde, 1886) heeft deze tiendelige serie nog maar weinig gemeen, maar laat dat het kijkplezier niet bederven!
Zelf zijn we niet zo’n fans van zombies en ander ongedierte, maar we zijn wel tot de laatste seconde blijven kijken, want we wilden weten hoe het met Robert Jekyll afloopt. Om z’n doel te bereiken - hij wil de correspondentie van zijn vader in handen krijgen waarin wordt verteld wat er met hem aan de hand is, maar die is bij de MIO terechtgekomen – ziet hij zich nl. gedwongen om met Bulstrode samen te werken, die de monsters liever door een ander monster uit laat roeien en z’n eigen mensen wijselijk opspaart voor het onschuldige opruimwerk achteraf.
Wat er op het spel staat, dat verneem je in seizoen 1 nog niet. Er worden kleine aanwijzingen gegeven, maar welke relatie er destijds bestond tussen Robert Jekylls vader en de duistere krachten blijft voorlopig onduidelijk, terwijl z’n eigen betrokkenheid en de rol die hij ooit zal spelen in nevelen gehuld blijven. Het schijnt allemaal te maken te hebben met een urnewaarin de as van meester-vampier Lord Trash wordt bewaard die alleen door Robert kan worden geopend.
Tom Bateman neemt de rol van Dr Jekyll/Mr Hyde voor zijn rekening. Misschien herkent u hem als Giuliano de Medici uit de niet echt denderende tv-serie Da Vinci’s Demons (2013) of als Danny Hillier uit The Tunnel (2013): met het personage Robert Jekyll heeft hij voor het eerst een hoofdrol te pakken en dat zal de wereld geweten hebben, want deze voormalige student van de London Academy of Music and Dramatic Art, waar hem een beurs van de prestigieuze Leverhulme Stichting te beurt viel, doet er alles aan om het gespleten karakter van zijn personage op een geloofwaardige manier zichtbaar te maken. Daarin slaagt hij op een zo goed als perfecte manier, mede omdat de figuur van Hyde niet per se als de extreme tegenpool van Jekyll wordt voorgesteld, maar eerder als zijn wat agressievere en gewelddadige versie die ondanks een gepaste medicatie toch af en toe op de voorgrond treedt. Het is Hyde die de vuile klussen van Bulstrode oplost, want als arts is Jekyll té nuchter om geloof te hechten aan het bestaan van monsters, zombies en demonen, ook al wordt hij er regelmatig mee geconfronteerd.
Het helpt natuurlijk ook dat hij wordt omringd door een klein gezelschap van uitstekende acteurs: Donald Sumpter (Game Of Thrones, 2011-2012; The Girl With The Dragon Tattoo, 2011; The Constant Gardener, 2005) als Carson, de voormalige medewerker van zijn grootvader, die van essentieel belang zal blijken te zijn om hem wegwijs te maken in de donkere wereld waar men hem wil gebruiken om de duistere oerkrachten weer op de kaart te zetten; Stephanie Hyam, die u ondertussen kent als Charlotte Murray uit de uitstekende tv-serie Peaky Blinders (2013-2014), in de rol van Lily Clarke, de aantrekkelijke jonge vrouw die in opdracht van Bulstrode toenadering zoekt tot Robert Jekyll om zijn doen en laten te observeren; Ruby Bentall (Mr. Turner, 2014; The Paradise, 2012-2013); Lark Rise To Candleford, 2008-2011) als de bijdehante secretaresse van Roberts advocaat Maxwell Utterson, gespeeld door Christian McKay (The Theory Of Everything, 2014, Florence Foster Jenkins, 2016); en ten slotte Richard E. Grant (Game Of Thrones, 2016; Downton Abbey, 2014); The Iron Lady, 2011) als de stuwende kracht van de MIO die Robert Jekyll voor z’n eigen doel gebruikt, maar hem tegelijk een hand boven het hoofd houdt.
