In de eerste scène van de film maken we kennis met Mikey en z’n jongere broertje JP, twee schooljongetjes die door omstandigheden op elkaar aangewezen zijn en een sterke band hebben. Een kwart eeuw later heeft JP een vrouw, een baby en is hij vennoot in een goed lopend aannemersbedrijf. Mikey heeft het er minder goed vanaf gebracht. Hij is gescheiden, heeft een tienerdochter die met tuig omgaat en met het geld dat hij van JP heeft gekregen om z’n huur te betalen, heeft hij drugs gekocht die hij met winst hoopt te verkopen. Mikey is een kleine crimineel, maar de toestand lijkt min of meer onder controle.
Dat verandert als misdaadbaas Eddie King weer in Mikeys leven verschijnt. Die heeft nog geld te goed van z’n oude maat en omdat Mikey niet in staat is om z’n schuld te vereffenen, besluit King om hem te gijzelen en van z’n jongere broertje 350.000 dollar te eisen voor z’n vrijlating. JP gaat meteen opzoek naar het geld, maar z’n vrouw en zelfs z’n schoonzusje waarschuwen hem dat de kans groot is dat Mikey in het complot zit. Dat is trouwens ook de mening van Sal, de politieman bij wie JP de zaak aankaart. Maar JP is het daarmee niet eens. Dat zou hij nooit doen, zegt hij, we zijn broers. Blijft er maar één oplossing: de jacht op Eddie King openen.
Laten we met het goede nieuw beginnen: Johnathon Schaech (Ray Donovan, 2014) en Adrian Grenier (The Devil Wears Prada, 2006) maken een uitstekende indruk als de broertjes Mikey en JP Lindel, ondanks het feit dat er nauwelijks aan karakteruitdieping wordt gedaan, maar de omstandigheden vertellen in dit geval voldoende om een algemene indruk te krijgen van de personages, al is dat voor vele kijkers wellicht onvoldoende om zich het lot van Mikey en JP aan te trekken. John Cusacks (2012, 2009) kruipt in de huid van politieman Sal, maar de rol is te beperkt om het verschil te maken. Wij vroegen ons trouwens voortdurend af waarom de politie niet ingrijpt gezien er hier duidelijk sprake is van ontvoering voor losgeld.
De verhaallijn hapert overigens ook op andere momenten een aantal keer en de versnippering die het gevolg is van een onzorgvuldige montage komt de spanning niet echt ten goede. Maar het dieptepunt is beslist de manier waarop Nicolas Cage het personage Eddie King gestalte geeft. Wellicht is het grappig bedoeld en misschien zijn er zelfs mensen die dit grappig vinden, maar voor een acteur die ooit een Oscar kreeg voor zijn hoofdrol in Leaving Las Vegas (1995), is dit niet minder dan een totale afgang. Uiteraard is het scenario van nieuwkomer Mosberg te dun voor een productie van anderhalf uur, maar die redt regisseur Steven C. Miller niet met een personage dat compleet over the top en eerder zielig dan grappig is.
