Regie: William Oldroyd
Met: Florence Pugh, Cosmo Jarvis, Paul Hilton, Naomi Ackie, Christopher Fairbank, Golda Rosheuvel, Anton Palmer, Rebecca Manley, Fleur Houdijk, Cliff Burnett
Katherine slijt haar dagen in eenzaamheid in het kasteel van de Lesters. Ze zit op de bank en voor het raam met uitzicht op de grote tuin, maar ze kan niet naar buiten. Dat is haar door Alexander verboden. Zijn vader doet er nog een schepje bovenop en verwijt haar dat ze een depressieve indruk maakt en haar verplichtingen als echtgenote niet nakomt. Als de beide heren tegelijk op zakenreis gaan, gooit Katherine de deuren van haar zitkamer open, stapt naar buiten en maakt kennis met de aantrekkelijke, maar brutale tuinman Sebastian (Cosmo Jarvis), een man van gemengd ras, die zijn interesse niet onder stoelen of banken stopt. Voor even biedt Katherine weerstand, dan gaat ze overstag en begint met de halfbloed een stomende relatie, die men haar bij ev. ontdekking, heel erg kwalijk zal nemen. Ik heb een dikke huid, hebben we Katherine eerder tegen haar echtgenoot horen zeggen, en die zal ze nodig hebben...
De debuterende regisseur William Oldroyd maakt van Lady Macbeth een wondermooi kostuumdrama én een vermetele thriller waarin hij alle overbodige details achterwege laat en ervoor zorgt dat alle aandacht op het hoofdpersonage wordt gericht, wat onder meer tot gevolg heeft dat de nevenpersonages (Alexander, z’n vader Boris, Sebastian en de eveneens zwarte kleedster Anna) nauwelijks zijn uitgewerkt. Maar dat is niet nodig, want alles in deze film draait om het jonge meisje met de weemoedige ogen en de vermoeide uitstraling uit de beginscènes, die uitgroeit tot een sterke vrouw die alles zal doen om haar doel te bereiken. Jammer genoeg houdt ze als gevolg van haar onervarenheid geen rekening met het feit dat haar minnaar Sebastian misschien niet uit hetzelfde hout is gesneden en onder de druk van de wel heel bijzondere omstandigheden zal bezwijken, waardoor haar project als een kaartenhuisje in elkaar stort. Florence Pugh neemt de rol van Katherine voor haar rekening en levert een topprestatie, wat je niet meteen verwacht van een actrice van haar leeftijd, maar ze doet het schijnbaar probleemloos en slaagt erin om Katherine’s sinistere karaktertrekjes en koelbloedigheid beetje bij beetje zichtbaar te maken. Het is een delicate oefening inzake evenwicht en matigheid, want het is vooral ook de bedoeling dat het hoofdpersonage, ondanks de gruwelijke ontwikkelingen op het kasteel, kan blijven rekenen op de sympathie van de kijker. Maar regisseur en actrice hoeven zich geen zorgen te maken want dat doel wordt bereikt, ondanks het feit dat we maar weinig vernemen over het milieu waarin Katherine is opgegroeid en wat voor iemand ze als kind was.
Hetzelfde geldt trouwens voor Sebastian, die we leren kennen als brutaal, sexy en sterk, maar die voor de rest schijnbaar weinig te bieden heeft, wat heel subtiel wordt getoond tijdens de eerste hondsbrutale scène (hij zit huiverend toe te kijken) en later tijdens het ontbijt, waar het duidelijk wordt dat hij zich heel ongemakkelijk voelt in het stijve overhemd van Katherine’s echtgenoot en zich geen houding weet te geven terwijl Anna hem een kopje koffie toeschuift. Regisseur William Oldroyd presenteert Sebastian niet als een alternatief voor Alexander, maar veel meer als de katalysator die Katherine nodig heeft om uit haar gevangenis te breken.
Visueel is Lady Macbeth een sobere productie waarin de kilte van het kasteel gecombineerd wordt met een prachtige Engels landschap van bossen en veengronden. Qua locaties beperkt William Oldroyd zich hoofdzakelijk tot de slaapkamer van Katherine en de zitkamer waar ook het ontbijt wordt opgediend. De inrichting is eenvoudig en kleurloos, met uitzondering van de bibliotheek die we heel even te zien krijgen in tinten van bruin en rood. Hoe het kasteel eruitziet aan de buitenkant, dat zien we eerder in de documentaire Behind the Scenes dan in de film, want qua visuele indrukken is er ook hier sprake van matigheid. Bijgevolg wordt ook het geweld niet getoond. We zien alleen het resultaat, waardoor Katherine nooit het gruwelijke wezen wordt dat ze eigenlijk is. Als kijker besef je dat wel, maar regisseur William Oldroyd weet ons empathisch vermogen handig om te tuin te leiden!